“ သား ဂျီယောင်း..နေကောင်းရဲ့လား..စာတွေ
ရော လိုက်နိုင်ရဲ့လား..”
“ စာတွေကဘယ်ကိုထွက်ပြေးနေလို့..သားက
လိုက်ရမှာတုန်း အမေရဲ့..”
“ ဟ့ဲ..ဖွတ်ကာင်လေးရဲ့..စကားကိုထော်လော်
ကန့်လန့်တွေမပြောနဲ့..နင်အတန်းတွေလစ်ပြီး
စောက်ကမြင်းကြောတွေ ထနေတုန်းပဲလား..”
“ ဟာဗျာ..မလုပ်တော့ပါဘူး အမေရ..အမေ့
သား ဂျီယောင်းကလေ..အခုဆိုရင် အတန်းထဲ
မှာ..ဆရာ ဆရာမတွေကတောင် ချီးကျူးတာ ခံ
နေရတာပါနော်..”
“ ဟုတ်လား..ကြားရတာတောင်မယုံနိုင်ပါဘူး
ဟယ်..နင်လိုကောင်ကို ဘယ်လို ချီးကျူးကြလို့
တုန်း..နင့်ဆရာတွေက..”
“ ဂျီယောင်းက တ့ဲ..ကျောင်းကိုချစ်လွန်းလို့နေ
မှာတ့ဲ..နောက်တနှစ် ပြန်နေတော့မှာတ့ဲ..”
“ ဘာ…”
ခုနှစ်သံကိုချီသွားတ့ဲ မွေးမေ့အသံကြောင့်..နား
တဖက်အူသွားရပေမယ့်..တခွိခွိနဲ့ထရယ်မိပြန်
တော့တယ်။ အနားမှာသာရှိရင်..ဒေါက်ကနဲ
နေအောင် ခေါင်းကိုအခေါက်ခံရဦးမှာ သေချာ
တယ်။ အမေက လက်မြန်တယ်လေ။
“ ငနာကောင်လေး..နင် စာမေးပွဲကျကြည့်စမ်း
အိမ်ပြန်မလာနဲ့..ပလက်ဖောင်းကိုခေါင်းအုံးပြီး
အိပ်..အမွေဖြတ်မယ် နင့်ကို..”
“ အမေတို့များ..ခက်လိုက်တာ..မွေးထားတ့ဲ
ဒီသားလူမမယ်လေးကို စကားကြမ်းကြီးတွေနဲ့
ပြောရက်တယ်နော်..သား အသည်းနာလှချည်
ရဲ့..အမေရယ်..”
“ လဲသေလိုက်..မအေဘေးလေး..”
ဂွပ်ကနဲ ဖုန်းချသွားပေမယ့်..စာတိုလေးတော့
ပို့ဖြစ်အောင်ပို့လိုက်သေးတယ်။
ဘွဲ့ရပညာတတ်ကြီးဖြစ်မှ ပြန်လာခ့ဲတ့ဲလေ..
သြော်..အမေရယ်..
ဘွဲ့ရရင် ပညာတတ်ပြီလို့ ငါ့အမေ့ကို ဘယ်သူ
ဂျင်းထည့်လိုက်သလဲ။ နောက်ဆုံးနှစ်ကို
နောက်တခါပြန်တက်ရဖို့ နှစ်ခါပြန်စဉ်းစားစရာ
မလိုတ့ဲ..ဟောဒီက ဂျီယောင်းလေးခမျာတော့
နားပူရတော့မယ်။
နေဦး..နားပူတာကနောက်မှ..မုန့်ဖိုးတောင်းမို့
ဖုန်းဆက်ပါတယ်ဆို..မုန့်ဖိုးတောင် မတောင်း
လိုက်ရပဲ ဖုန်းကိုချသွားတယ်။
