အကိုေတးယန္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အႏိုင္
က်င့္တာရယ္လည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒီအတိုင္း
အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာျပီး ေထာင့္ေစေအာင္ ခိုင္း
တတ္တာေလးတခုပါပဲ။ ၾကမ္းတိုက္ျပီးရင္ စား
ပြဲခံုေတြကိုတိုက္ခိုင္းတယ္။ မွန္ေတြနဲ႔ကာထား
တာဆိုေတာ့..မွန္ေတြကိုလည္း တုိက္ရတယ္။
အကိုဆန္ဟြမ္းေၾကာင့္ မွန္တံခါးက၂ ခါ တိတိ
ကြဲသြားျပီးတ့ဲေနာက္ေန႔တိုင္းမတိုက္ခိုင္းေတာ့
ဘူး..တပတ္တခါေလာက္ပဲ။
အ၀တ္အစား၀ယ္ေပး..ထမင္းလည္းေကြ်းျပီး
ေနစရာလည္းေပးထားတာမို႔..တကယ္ေက်းဇူး
တင္ခ်င္စရာ ေကာင္းတ့ဲအကိုပါ။
အကိုေယာင္ေဘးမဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္..ဟို
ဘက္မွာေသျပီး ဒီဘက္မွာ ျပန္၀င္စားလာတ့ဲ
လူလို႔ပဲ..ဆြန္းရီကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ျဖစ္ႏိုင္တာ
ေတြ အသာထားလို႔ ယံုၾကည္မိတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့..အကိုေယာင္ေဘးလိုမ်ိဳး
စကားေျပာပံုေတြ အကိုဆန္ဟြမ္းနဲ႔မတည့္တာ
ေတြ..သူ႔ကိုညီေလးတေယာက္လိုမ်ိဳး ဆက္ဆံ
တာေတြ..အေပါက္ဆိုးတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္
စိတ္သေဘာထားေကာင္းတာေတြ အကုန္လံုး
က အကိုေတးယန္ဆီမွာ အပိုအလိုမရွိျပန္ျမင္
ေနရတယ္ေလ။
ျပီးေတာ့..ဒီဘက္ေခတ္ရဲ့ နည္းပညာေတြနဲ႔
အသံုးအႏႈန္းေတြကိုလည္း အခ်ိန္ရွိရင္ ရွိသလို
သင္ေပးတယ္။အကိုဆန္းဟြမ္နဲ႔ ဘုနဲ႔ေဘာက္
ျဖစ္ေနေပမယ့္..သူနဲ႔ေတာ့အဆင္ေျပတယ္။
" ခြၽဲဆန္ဟြမ္း..ကိတ္မုန္႔ဖုတ္နည္း သင္ပါ့လား
ဆြန္းရီေတာင္ လုပ္တတ္ေနၿပီကို.."
" ဝါသနာမပါဘူး.."
" အ့ဲဒါဆို ခင္ဗ်ား ဘာဝါသနာပါလဲ.."
" ကိတ္မုန္႔စားရတာ.."
" ခင္ဗ်ားဂ်ီးေတာ္ႀကီးကိုပဲ ထိုင္စားေနလိုက္ "
႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ဒီလူ႔ကို ေတးယန္ နည္းနည္းမွ
ၾကည့္မရဘူး။ အခုလည္း ၾကည့္ဦး..ဟြင့္ ကနဲ
ႏွာမႈတ္ၿပီး သူ႔ေ႐ွ႕မွာ ဖင္ကုန္းျပေနတာ။
" ခင္ဗ်ား..အ့ဲဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ.."
ႏွာေခါင္းထဲကိုလည္း ညႇီစို႔စို႔အန႔ံႀကီးဝင္လာလို႔
အသက္႐ွဴေတာင္ေအာင့္လိုက္ရတယ္။
