ကြၽတ္စ္..ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ လူကိုနာက်င္
ေအာင္ အျမဲလုပ္ေနေတာ့တာပါလား။
ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ တာေဝးေျပးလာတ့ဲလူကို
ပန္းဝင္ခါနီးမွ ရင္ဝေဆာင့္ကန္ခံလိုက္သလိုပဲ။
အေမာဆို႔ၿပီး ေသႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိရဲ႕လား။
သို႔ေပမယ့္လည္း..အျပစ္စကားတခြန္းမွ မဆို
ရက္စြာ..ေငးၾကည့္ေနရံုသာ တတ္ႏိုင္ပါေတာ့
တယ္။ စိတ္ဆိုးတယ္။ မေျပာရက္ဘူး။ ေဒါသ
ထြက္ေပမယ့္..ကိုင္ထားတ့ဲ လက္ေခ်ာင္းေလး
ေတြၾကားက႐ုန္းမထြက္ရက္ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ
အခုခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွျဖင့္..
တိတ္ဆိတ္စြာ ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲေနမႈႀကီးကို
ဆြန္းရီကကိုင္ထားတ့ဲလက္မွာ အားထည့္ကာ
ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ရင္း ၿငိမ္သက္သြားေစတယ္။
ေလာင္ၿမိဳက္တ့ဲ စိတ္အလ်ဥ္ေတြက..အၾကည့္
တခ်က္နဲ႔ မီးေသရျပန္တယ္။ ဒီေကာင္ေလး
ဟာ ဘယ္လိုယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ သူ႔ကို ကိုင္
လႈပ္ေနႏိုင္ရတာလဲ။
မျဖစ္ဘူး..ဒီတခါလည္း ဒင္းဆီမွာ လြယ္လြယ္
အ႐ွံဳးေပးလိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။
" အ့ဲေတာ့..မင္းက ငါနဲ႔လိုက္မေနႏိုင္ဘူးဆိုတ့ဲ
သေဘာလား.."
မာဆတ္ဆတ္ျဖစ္သြားတ့ဲအသံက..တဖက္က
ေကာင္ေလးရဲ႕ေက်ာ႐ိုးေတြကို မတ္သြားေစၿပီး
မ်က္လံုးေတြကိုလည္း ရီေဝသြားေစတယ္။
အင္းေလ..ဘဝက မေမွ်ာ္လင့္တာေတြလည္း
အမ်ားႀကီး ျဖစ္တတ္ၾကေသးတာမဟုတ္လား။
မျဖစ္ႏိုင္တာေတြေတာင္ ၾကံဳခ့ဲၾကၿပီးၿပီပဲ။ အခု
မွ ဘာလို႔ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြဆက္ဖန္တီးေန
ရဦးမွာလဲ။ ဒီရင္ခြင္ထဲ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္နဲ႔ ဝင္တိုး
ပစ္လိုက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြမဆြဲခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။
" ေစတနာနဲ႔ကမ္းတ့ဲလက္ကို ပုတ္ခ်လိုက္ဖို႔က
ေတာ္ေတာ္႐ိုင္းတ့ဲအျပဳအမူျဖစ္ေနေတာ့လည္း
အကို႔ေနာက္ကိုပဲ လိုက္ရေတာ့မွာေပါ့.."
နည္းနည္းေတာ့ ခ်ဥ္သြားၿပီ..ဆယ့္ႏွစ္မ်ိဳးေတြနဲ႔
ဂ်င္းသုပ္ေနလိုက္..ေသာက္အမိ်ိဳးမ်ိဳး..
" မင္း လိုက္ခ်င္တယ္ဆိုမွပါ.."
" အကို ေခၚမွေခၚပါ့မလားလို႔..ကြၽန္ေတာ္က
ေတြးပူေနခ့ဲရတာပါဗ်ာ..ဒီေလာက္ႀကီးျမန္သြား
မယ္လို႔ မထင္ခ့ဲဘူးေလ..ကြၽန္ေတာ့္အတြက္နဲ႔
အကို ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္ေနမွာလည္းစိုးတယ္ "
