ထမင္းစားေဆာင္ထဲကို၀င္ေတာ့..အကုန္လံုး
က ကိုယ့္အစုနဲ႔ကိုယ္ ထမင္းစားေနၾကတယ္။
ဂ်ီယံုးစိတ္ထဲမွာ သူတို႔တကၠသိုလ္ကကန္တင္း
ကိုျပန္ေရာက္သြားရသလိုပဲ။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
၀င္လာေတာ့..အကုန္လံုးရဲ့ အၾကည့္ေတြက
သူတို႔ဆီကို မသိမသာနဲ႔ ေရာက္လာၾကေတာ့
တာေပါ့။ ေပၚတင္ၾကည့္တ့ဲသူေတြကလည္း႐ွိ
ပါ့။ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္ဖြဲ႔ထဲကို ေက်ာေထာက္
ေနာက္ခံအကပ္နဲ႔ ေရာက္လာတ့ဲ မေလာက္
ေလးမေလာက္စားႏွစ္ေကာင္ဆိုတ့ဲ အဓိပၸါယ္
ေတြကလည္း သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ အတိုင္းသား။
ျမင္သာေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္..
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တျခားကိုယ္ရံေတာ္ေတြ
နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုကြာျခားတယ္။ သူဆိုရင္
အသားျဖဴတယ္ ပိန္ပိန္ပါးပါး နည္းနည္းပုသလို
လို..ဟိုကိုယ္ရံေတာ္ေခါင္းေဆာင္ေလာက္ မပု
ေပမယ့္လို႔..ပုသေယာင္ေယာင္ေပါ့ေလ။
ေဘးက ဆြန္းရီဆိုလည္း ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း
ျဖစ္ေပမယ့္..ႏုဖတ္လြန္းေနတ့ဲမ်က္ႏွာနဲ႔
အသားအရည္က မင္းသားရွံဳးေလာက္တယ္။
ကိုယ္ရံေတာ္ေတြဘက္ ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အညိဳဆင္အၾကမ္းအေထာ္ၾကီးေတြ။ သူတို႔ပံုစံ
က ဘာနဲ႔တူေနသလဲဆိုေတာ့.. က်ီးကန္းအုပ္
ေတြၾကားထဲကို မအူမလည္ ေရာက္လာရွာတ့ဲ
ႏွံျပည္စုတ္ေလးေတြက်ေနတာပဲ။
ဒါေပမယ့္..ဆြန္းရီကေတာ့..ပိုေခ်ာတယ္။ သူ႔
ထက္ပိုျပီး ဟိတ္ဟန္လည္းေကာင္းတယ္ေလ
စစ္သူၾကီးရဲ့ညီေလးကိုး။ စစ္သူၾကီးအိမ္ေတာ္
မွာ..အေကာင္းစား၀တ္ရံုေတြ..အေကာင္းစား
အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ပ်ိဳးေထာင္လာတာ ခံခ့ဲ
ရသူဆိုေတာ့..မင္းညီမင္းသားပံုစံေလးေပါက္
တာေလာက္ကေတာ့ အျပစ္ဆိုလို႔မရဘူးေပါ့။
" အကိုဂ်ီယံုး..ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဟိုဘက္စားပြဲမွာ
သြားထိုင္ရေအာင္..”
ဆြန္းရီကပဲ ဦးေဆာင္ျပီး ေရွ႕ကေန ေလွ်ာက္
သြားတယ္။ စားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္တ့ဲအထိ..
ကိုယ္ရံေတာ္ေတြရဲ့အၾကည့္တခ်ိဳ႕ကမလႊဲေသး
ဘူး။ တခ်ိဳ႕ကႏွာေခါင္းရွံဳ႕တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့
အာပလာေကာင္ေတြပါကြာဆိုတ့ဲ အထာနဲ႔
အထင္ေသးသလိုၾကည့္တယ္။ ဝိုင္းၾကည့္ေန
သလို ျဖစ္ေနေတာ့..ဆြန္းရီက ေခါင္းကို မသိ
မသာေလး ငံု႔ငံု႔သြားတာမို႔..
