ဆြန္းရီက တခုခုကိုဆက္ေျပာခ်င္ေနေပမယ့္..
ကိုယ္ရံေတာ္ၾကီးက မ်က္ေထာင့္နီနဲ႔စိုက္ၾကည့္
ေနျပီမို႔..ခန္းမေဆာင္ထဲကေန ဂ်ီယံုးလက္ကို
ဆြဲကာ အေျပးတပိုင္းထြက္လာခ့ဲလိုက္ရေတာ့
တယ္။ မီးဖိုေဆာင္ရဲ့အေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ..
ေရတြင္းအၾကီးၾကီးတခုရွိတယ္။ ဆြန္းရီက အ့ဲ
ေရတြင္းအထိ ဂ်ီယံုးကိုဆြဲေခၚလာျပီး ေရတြင္း
ေရွ႕လည္း ေရာက္ေရာ..
“ အကိုဂ်ီယံုး..အ့ဲအိမ္ေရွ႕စံဆိုတာကေလ..”
“ ဘာလဲ..မင္း ၾကိဳက္ေနတယ္လို႔မေျပာနဲ႔ေနာ္
ငါ သူ႔ကိုျမင္ျမင္ခ်င္းခ်စ္မိသြားတာကြ..ငါ သူ႔ကို
ကာကြယ္ေပးဖို႔ဆိုရင္ ဘာမဆိုလုပ္ေပးမွာ..”
ဂ်ီယံုးရဲ႕စကားေတြေၾကာင့္..ဆြန္းရီ ပါးစပ္ကို
ခပ္တင္းတင္းေစ့လိုက္မိတယ္။ ေျပာထြက္လာ
မယ့္ စကားလံုးေတြကို အတင္းတားကာ ထိန္း
ခ်ဳပ္လိုက္ရတ့ဲအေနအထား..သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ
ေတာ့ မတင္မက်ျဖစ္ေနရွာတ့ဲ အမူအရာေတြ..
မထူမပါးမ်က္ခံုးေမႊးနက္ေတြကိုတြန္႔ေနေအာင္
ၾကဳတ္ထားျပီး..အဖ်ားေလးေတြေကာ့ညႊတ္ေန
တ့ဲ မ်က္ေတာင္တိုစိစိေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္
လို႔ေနတယ္။ ျခံဳေျပာရရင္ေတာ့..သူ ဘာဆက္
လုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ကို စိတ္
ေတြ ရႈပ္သြားတ့ဲပံုစံပဲ။
ဂ်ီယံုးက သူ႔ကို ထူးဆန္းသလို စိုက္ၾကည့္ေန
တာမို႔.. ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားတ့ဲ ဂ်ီယံုး
ရဲ့လက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ျပီး ေခ်ာင္းတခ်က္
ဟန္႔ကာ..တဖက္ကို မ်က္ႏွာလႊဲသြားေတာ့တာ
ဒီေကာင္ေလးက ဘာလား..
တကယ္ပဲ အိမ္ေရွ႕စံမေလးကို ၾကိဳက္ေနတာ
လား မရဘူးေနာ္..အၾကံတူရင္ရန္သူပဲ..အခ်စ္
နဲ႔စစ္မွာမတရားတာမရွိဘူး..နပန္းပဲလံုးရလံုးရ
ဖက္ပဲကိုက္ရကိုက္ရ..လံုး၀အေလွ်ာ့မေပးႏိုင္
ဘူး။ ေအးေပါ့ ဒီေလာက္လွတ့ဲဆန္မုန္႔ေလးကို
မၾကိဳက္တ့ဲေကာင္ကလည္း ပန္းေသေနလို႔ပဲ
ေနမွာပါ။ ဒါနဲ႔.. အိမ္ေရွ႕စံမေလးရဲ့အိမ္မက္ထဲ
ကလူက ငါပါဆိုတာကို ဒီေကာင္ေလးကို ဖြင့္
ေျပာျပလိုက္ရင္ေကာင္းမလား။ရုပ္ေလးသနား
ကမားေလးနဲ႔ အသည္းကြဲေတာ့မွာ ျမင္ေယာင္
ပါေသးတယ္..အုဟုဟု..
