“ ဂ်ီယံုးေရ..မင္း ဖုန္းလာေနတယ္..”
အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က လွမ္းေအာ္ေျပာေနတာမို႔
လက္ထဲက ကိုင္ထားတ့ဲ ၀တ္စံုေတြကိုပစ္ခ်ျပီး
ဖုန္းဆီအျမန္ေျပးကိုင္လိုက္ရတယ္။ ဆြန္းရီက
ဆက္တာဆိုေတာ့..တခုခုမ်ားျဖစ္ေနမလားဆို
ျပီး စိတ္ကလည္းပူသြားတာေပါ့။
“ ဟလို..ဆြန္းရီ..ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္..”
“ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..အကို႔ကို ဒီတိုင္းသတိရလို႔
အကို႔အသံေလး ၾကားခ်င္လို႔ပါ..”
“ ေၾသာ္..ငါက မင္း တခုခုျဖစ္လုိ႔ ဆက္တယ္
ထင္ျပီး လန္႔သြားတာ..အ့ဲဒါဆို ျပီးမွ ျပန္ဆက္
လိုက္မယ္.. အခု အရမ္းအလုပ္ရႈပ္ေနလို႔..”
တဖက္ကျပန္ေျဖတာကိုေတာင္နားမေထာင္ပဲ
ဖုန္းကိုခ်ျပီး ၀တ္စံုေတြမွားသြားမွာစိုးလို႔ အျမန္
ျပန္ေျပးရေတာ့တယ္။ အခုလုပ္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနရ
တ့ဲ ေႏြဦးဖက္ရွင္ရွိဳးပြဲက သူတို႔ကုမၸဏီအတြက္
အရမ္းအေရးၾကီးတ့ဲပြဲေလ။အမတို႔ဒီဇိုင္နာေတြ
စိတ္ေရာကိုယ္ပါႏွစ္ျပီး ျပင္ဆင္ထားခ႔ဲရတ့ဲပြဲမို႔
နည္းနည္းေလးမွ လြဲေခ်ာ္သြားလို႔မျဖစ္ဘူး။
၅ မိနစ္ျခား တခါပို႔တ့ဲ message ေတြ..
စာမျပန္ရင္ ၁နာရီျခား တခါေလာက္ ဖုန္းေခၚ
တတ္တာေတြက..အရင္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္
ေပမယ့္..အခုလိုမ်ိဳး ဟပ္ထိုးလဲမတတ္ အလုပ္
မ်ားေနတ့ဲအခ်ိန္မွာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရ
တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဆြန္းရီတေယာက္ေတာ့..
ဖုန္းရျပီးကတည္းက ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလိုပဲ
တရစပ္ကို သူ႔ဆီ message ပို႔လိုက္..ဖုန္းေခၚ
လိုက္နဲ႔။အ့ဲေကာင္ေလး ဖုန္းကလိသမွ်ေတြကို
ဂ်ီယံုးမွာ ေန႔တိုင္း ဒဏ္ခံေနရတယ္။
တိုက္ခန္းကိုျပန္ေရာက္ရင္လည္း ရိုက္ထားတ့ဲ
selfie ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို ျပန္ျပ
ရတာကအေမာ။အ့ဲဖုန္းသံုးဖို႔ပဲ စိတ္အားထက္
သန္ျပီး စိတ္၀င္တစားျဖစ္ေနတ့ဲ ဒင္းေၾကာင့္မို႔
ဖုန္း၀ယ္ေပးလိုက္မိတာ မွားပါျပီလို႔ ထိုင္ေအာ္
ခ်င္လာတ့ဲအထိပါပဲ။
“ အကိုဂ်ီယံုး..ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းျပန္ဆက္လို႔
ေျပာၿပီး ဖုန္းလည္းျပန္မဆက္ဘူး..ကြ်န္ေတာ္
က တညေနလံုးထိုင္ေစာင့္ေနတ့ဲဟာကို..”
