" ဆြန္းရီ..ေဟး၀မ္ေလးက ငါ့ကို တခ်ိန္လံုးပဲ
ၾကည့္ေနတာေနာ္.."
ဂ်ီယံုးမွာ..အေဆာင္ဆီ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္
လံုး..ေျခေထာက္နဲ႔ေျမၾကီးနဲ႔မထိသလိုေျမွာက္
ၾကြေျမွာက္ၾကြ ျဖစ္လို႔ေနတယ္။ စကားေတြ
အမ်ားၾကီးမေျပာျဖစ္လိုက္ေပမယ့္ ေဟး၀မ္က
သူ႔အေပၚ အာရံုရွိေနတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရ
ေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။ ကိုယ့္ crush ေလးက
ကိုယ့္ကို ဂရုတစိုက္နဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔
ဆြန္းရီ ကိုေတာင္ တကူးတက မွာလိုက္ေသး
တယ္။ ေလာကၾကီးဟာ သာယာလွပ..
သူကသာ ေပ်ာ္ေနတာ..ဆြန္းရီက သိပ္မ်က္ႏွာ
မေကာင္းဘူး။ ေဟး၀မ္ကို မၾကိဳက္ပါဘူးလို႔
အစကတည္းကေျပာထားလို႔သာ..မဟုတ္ရင္
ဒီပံုစံၾကီးက သူနဲ႔ေဟး၀မ္ကို သေဘာမက်ဘူး
လို႔ ေတြးခ်င္စရာေတာင္ျဖစ္ေနျပီ။
ေျပာရင္က်..အကိုဂ်ီယံုး လိုခ်င္ရင္ ေပးမွာေလး
ဘာေလးနဲ႔ ဗေလာင္းဗလဲလုပ္ခ်င္ေနတာလား
ဒီေကာင္
" ဆြန္းရီ..ငါ ေျပာေနတယ္ေလ.."
" ဟုတ္..အကို..ဘာေျပာလိုက္တာလဲ..
ကြ်န္ေတာ္ မၾကားလိုက္လို႔ "
" မင္း ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း..စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ မကပ္
သလိုပဲ..ေဟး၀မ္နဲ႔ ငါနဲ႔ကိုမနာလိုေနတာလား "
" ဗ်ာ..ဘာလို႔ အ့ဲလိုေမးတာတုန္း အကိုရ.."
" မင္းပံုစံက အ့ဲလိုၾကီးျဖစ္ေနလို႔ေပါ့..
ခုနကတည္းက မအီမလည္မ်က္ခြက္ၾကီးနဲ႔..
အခုလည္း ငါ ေျပာေနတာကို အာရံုမရွိဘူး.."
" မဟုတ္ပါဘူး အကိုရာ..ကြ်န္ေတာ္ တျခား
ေတြးစရာေလးေတြရွိေနလို႔ပါ.."
" အ့ဲဒါဆို ငါနဲ႔ ေဟး၀မ္ကို မင္း ဘယ္လို
သေဘာရလဲ.."
ဆြန္းရီက ခ်က္ခ်င္းမေျဖပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာ
ကေန ေျခလွမ္းေတြရပ္သြားတယ္။ အျပန္
အလွန္လွည့္ၾကည့္လိုက္တ့ဲအခါ အရပ္ခ်င္းက
မတိမ္းမယိမ္းမို႔ ေမာ့လည္းမၾကည့္စရာမလို..
ငံု႔လည္းၾကည့္စရာမလိုပဲ..တခဏစာေလာက္
ေလး အၾကည့္ခ်င္းဆံုေနမိေလရဲ့။
ဒီေကာင္ေလးရဲ့ မ်က္၀န္းေတြထဲက လႈပ္ခတ္
ေနမႈေတြကို အေျဖရွာလို႔မရခ့ဲ။ သူ ၀မ္းနည္း
ေနတယ္လို႔ ငါ ဘာလို႔ ခံစားမိေနရတာပါလိမ့္။
ငါ့ကို မနာလိုတ့ဲအၾကည့္ေတြေတာ့မဟုတ္ဘူး
ဒါဆို သူ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။
