ေအာက္ကမညီမညာျဖစ္ေနတ့ဲေျမျပင္ေၾကာင့္
ဂ်ီယံုးမွာလဲက်မသြားေအာင္ မနည္းထိန္းကာ
လွမ္းေနရတယ္။ ဆြန္းရီရဲ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္
အားျပဳထားရင္းေပါ့။
ေရွ႕က ဦးေဆာင္သြားေနတ့ဲ ဆြန္းရီကေတာ့..
စမ္းတ၀ါး၀ါးေတာင္မျဖစ္ပဲ သြားေနက် လာေန
က် လမ္းတခုလိုမ်ိဳး ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေန
ေလရဲ့။
ဒီမဲေမွာင္ေနတ့ဲလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ..ေဘး
တဖက္တခ်က္က လႈိဏ္ေခါင္းအေပါက္ေတြ..
ဘယ္အေပါက္မွမွားမ၀င္ေအာင္သြားႏိုင္တယ္
ဆိုမွေတာ့.. အျမဲတမ္း သြားလာေနတ့ဲလူမို႔လို႔
ေပါ့။ ဒါဆို ဒီေကာင္က အိမ္ေရွ႕စံနန္းေဆာင္
ထဲကို ခိုးခိုး၀င္တတ္တယ္ဆိုတ့ဲသေဘာလား။
ေရေႏြးကန္ရွိတာကိုလည္း ဘာလို႔သိေနတာ
ပါလိမ့္။ ထူးဆန္းလိုက္တာ..
“ အကို..ရရဲ့လား..ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို မလႊတ္
လိုက္နဲ႔ေနာ္..”
“ ေအးပါကြာ..မလႊတ္ပါဘူးဟ..မင္းသာ ဇြတ္
ေတြ သြားမေနနဲ႔..ငါ့ေစာင့္ဦး..ငါ ဒီထဲမွာ က်န္
မေနခ့ဲခ်င္ဘူး..”
သူ ေျပာလိုက္တာနဲ႔..ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ..
ဆြန္းရီရဲ့ေျခလွမ္းေတြ ေနွးသြားတာကို..သတိ
ထားမိလိုက္တယ္။ သူ႔လက္ကိုလည္း ခုနက
ထပ္ ပိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ..
“ ဒီလမ္းေၾကာင္းကို သိတ့ဲသူက..ကြ်န္ေတာ္
ရယ္..အကုိေယာင္ေဘးရယ္..ကြ်န္ေတာ့္အကို
ခြ်ဲစစ္သူၾကီးရယ္ပဲ ရွိတာ..အိမ္ေရွ႕စံ အသက္
အႏၱရာယ္နဲ႔ ပတ္သတ္တ့ဲ အေရးေပၚကိစၥေတြ
မွာဆိုရင္ ဒီလမ္းေၾကာင္းကိုသံုးျပီး လႈပ္ရွားၾက
တာမ်ားတယ္ေလ..”
“ ေၾသာ္..ဒါေၾကာင့္ကိုး..မသိပါဘူး..ငါက မင္း
ေဟး၀မ္ေလး ေရခ်ိဳးတာကို လာလာေခ်ာင္းေန
သလားလို႔ပါ..”
“ ကြ်န္ေတာ္ ေဟး၀မ္ကိုမၾကိဳက္ဘူး..အကို..”
“ ေအး..မင္းမၾကိဳက္နဲ႔..ငါပဲၾကိဳက္မယ္..မင္းက
ေအာင္သြယ္ေပး..”
မဲေမွာင္ေနတ့ဲ ဥမင္လႈိဏ္ေခါင္းတေလွ်ာက္မွာ
ဆြန္းရီရဲ့ခပ္တိုးတိုးရယ္သံေလးကရိုက္ခတ္လို႔
သြားတယ္။ သူ ဘာေတြမ်ား သေဘာက်ေနပါ
လိမ့္။ သူနဲ႔ေဟးဝမ္နဲ႔ တခုခုေတာ္စပ္ေနတာမ်ိဳး
ေ
