ဆိုင္အျပင္ခပ္လွမ္းလွမ္းက လမ္းၾကားေလးထဲ
ထိ..သူစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေလွ်ာက္လာခ့ဲလိုက္
တယ္။ ခပ္မွိန္မွိန္ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွာ ရပ္
ေနရင္း ေနာက္ကလိုက္လာတ့ဲဆြန္းရီကိုေက်ာ
ေပးမိျပန္တယ္။
မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္တ့ဲအထိ သူစိတ္ပ်က္ေနမိ
တာ အမွန္ပဲ။
" မင္း အ့ဲမွာ ဘာဆက္လုပ္ေနေသးတာလဲ.."
သူ႔အသံမွာရင္းႏွီးမႈေတြမပါသလို..အက္ကြဲေန
တ့ဲ ေဒါသေတြကိုထိန္းၿပီးေျပာလိုက္တာမို႔..အံ
ႀကိတ္သံ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေကာင္ေလးကို သူ
ဘယ္လိုဆက္ဆံရမွန္းမသိေတာ့သလို ဘာကို
ေဒါသပုန္ထေနမိမွန္းလည္းမသိေတာ့ဘူး။
ေအးေအးေဆးေဆး ဘုရင္ လုပ္မေနပဲ လိုက္
လာလို႔လား..သူမ်ားေတြကိုေဖာေဖာသီသီေပး
ေနတ့ဲ အ့ဲအျပံဳးတုေတြေၾကာင့္လား..တခ်ိန္လံုး
သူ႔ကိုပဲ ၾကည့္ေနလို႔လား..တမင္ ႐ို႕က်ိဳးျပေနရ
တ့ဲ ပံုစံေတြေၾကာင့္လား..ကီကို႔ေၾကာင့္လား..
သူမဟုတ္ပဲ တျခားတေယာက္ကို မ်က္ႏွာငယ္
နဲ႔ ေတာင္းပန္ရလို႔လား..
ေရေရရာရာ အေျဖ႐ွာလို႔မရဘူး။ ဒါေပမယ့္..
ကီကို ရြႊယ္လိုက္တ့ဲလက္ေၾကာင့္ ေဒါသေတြ
ငယ္ထိပ္ေဆာင့္တက္သြားတာ ေသခ်ာတယ္။
" အကိုဂ်ီယံုး..ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတုန္း
ပဲလား.."
ဒီေမးခြန္းက ေမးမွကိုျဖစ္မွာလား..ဒီလိုပံုစံႀကီး
နဲ႔ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဴးမွာေလ..
" မင္း ငါ့ဆီက ဘာေမွ်ာ္လင့္ေနတာလဲ..မင္း
မ်က္ႏွာျမင္တာနဲ႔ မင္း ငါ့ကိုလိမ္ထားတာေတြ
အကုန္ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီး မင္းကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ဖို႔လား..sorry ပဲ..ငါ အ့ဲေလာက္
အမွတ္သည္းေျခမ႐ွိတ့ဲေကာင္မဟုတ္ဘူး.."
" ေဟးဝမ္ကို အကို႔ဆီ ေပးဖို႔.."
ဆြန္းရီစကားဆံုးေအာင္မေျပာလိုက္ရေသးခင္
ဂ်ီယံုးက မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနတ့ဲမ်က္လံုးေတြ
နဲ႔ လွည့္ၾကည့္လာၿပီး..
" ငါ့ကိုၾကာကူလီဇာတ္သြင္းေနတာေတြ ဆက္
မေျပာလို႔မရဘူးလား..အခုခ်ိန္ထိ သူ႔ကို ငါ့ဆီ
ေပးခ်င္ပါတယ္ဆိုတ့ဲ စကားကို ဘာသေဘာနဲ႔
မင္း ေျပာထြက္ေနရတာလဲ..မင္း ဒီအထိလိုက္
လာၿပီး ငါ့ကိုတမင္ေစာက္႐ွက္ခြဲေနတာလား "
