ႏွင္းေတြရဲ့ၾကား..သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ လဲက်သြားတ့ဲ
ဂ်ီယံုးကို..ဆြန္းရီ အလန္႔တၾကားနဲ႔ေပြ႔ထူလိုက္
ျပီး အသက္ရွဴႏႈန္းကို အရင္စမ္းေတာ့ အသက္
ေငြ႔ေငြ႔ေလးပဲ က်န္ရွိေနတာကို သတိထားမိျပီး
ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း လန္႔သြားရတာေပါ့။
ျပာႏွမ္းေနတ့ဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့
အလိုအေလ်ာက္ပဲတံေတြးကိုတခ်က္ျမိဳခ်လိုက္
ရင္း..အျမန္ေပြ႔ခ်ီကာ စခန္းဆီ အျမန္ျပန္လာရ
ေတာ့တယ္။ကိုယ္ရံေတာ္ေတြက ကူေပြ႔ပါ့မယ္
ေျပာေပမယ့္သ႔ူလက္ေမာင္းေတြမွာခိုတြယ္ေန
တ့ဲအကို႔ကို သူမ်ားဆီမေပးလိုက္ခ်င္ဘူး။ ငယ္
ငယ္ေလးကတည္းက သူ႔အပိုင္ရယ္လို႔မရွိခ့ဲတ့ဲ
ဒီေလာကၾကီးမွာ.အကို႔ကို သူ႔အပိုင္အျဖစ္ သူ႔
အနားမွာပဲ ထားခ်င္မိတယ္။ ဒီအတိုင္း..အကို
တေယာက္အျဖစ္နဲ႔။
မီးဖိုေတြဖိုျပီး အကို႔ကိုေႏြးေစေပမယ့္..အေအး
ဓာတ္ေတြကေလ်ာ့က်မသြားေသးဘူး ဒုကၡပါပဲ
ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။ အကို႔တကိုယ္လံုး ေအး
စက္ေနတာမွ ေရခဲလိုပဲ။ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္
ေအးေနတာကိုမညီးမညဴပဲ ေဘးနားမွာ ရပ္ေန
ေပးတာပါလိမ့္။ ဘာလို႔မ်ား တခါမွမျငင္းဆန္ပဲ
သူ ေျပာသလို အကုန္လုိက္လုပ္ေပးေနတာပါ
လိမ့္။ ဘာလို႔မ်ား ဒီလိုအသက္အႏၱရာယ္ေတြ
ၾကားထဲမွာ မေၾကာက္မလန္႔နဲ႔ေနရာတကာကို
လိုက္ေပးေနတာပါလိမ့္။
အကိုကကိစၥအၾကီးၾကီးေတြကို ျခံဳငံုေတြးေတာ
ျပီး ေ၀ဖန္ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေမယ့္ အနီးအနား
က အလိမ္အညာတခုကိုေတာ့ အခုထိ မရိပ္မိ
ရွာေသးဘူး။ ေဟး၀မ္ေၾကာင့္တ့ဲလား အကိုရာ
သူ႔ကိုသေဘာက်တယ္ေပါ့။
မီးဖိုေဘးမွာ ဘယ္လိုမွေႏြးမလာနိုင္တ့ဲအဆံုး
ဆြန္းရီမွာ ဂ်ီယံုးကိုေပြ႔ခ်ီကာ ကုတင္ေပၚတင္ရ
ျပန္တယ္။ ႏွင္းေရစက္ေတြေၾကာင့္ ေအးစက္
ေတာင့္ခဲေနတ့ဲ ဝတ္ရံုေတြကို အကုန္ခြ်တ္ကာ
အသားခ်င္းထိေတြ႔ျပီး ကိုယ္ေငြ႔နဲ႔ေႏြးေစေတာ့မွ..အေအးဓာတ္ေတြေလ်ာ့က်သြားေတာ့တယ္
ဒါေပမယ့္..ေအးလို႔တုန္လာတ့ဲ ဂ်ီယံုး.. အနား
က အပူေငြ႔ေပးေနတ့ဲ ခႏာကိုယ္ကို အငမ္းမရ
လွမ္းဆြဲဖက္ကာ တက္ပါခြထားေတာ့တာေပါ့။
