My little angel | Seungjin

62

Pov. Seungmin

Nie wiedziałem, ile czasu spędziłem na czekaniu aż Rada skończy swoje pogaduszki, ale zacząłem się porządnie niecierpliwić. Nie rozumiałem czemu naradzali się, skoro ja już podjąłem decyzję i nie zamierzałem zmieniać zdania. Chciałem być człowiekiem.

Zniecierpliwiony zacząłem przechadzać się w kółko, by nie zwariować. Nie chciałem czekać, chciałem ponownie zobaczyć moich przyjaciół oraz Hyunjina. Na niczym innym mi nie zależało tak, jak na tym.

Wreszcie aniołowie wrócili na swoje miejsca, a ja wlepiłem wzrok w najstarszego z nich, który zapewne zajmował najważniejsze miejsce. Nie chciałem tego przedłużać, ponieważ nie miałem najmniejszych wątpliwości. Właśnie to chciałem mu przekazać swoim spojrzeniem.

- Może być nieprzyjemnie - odezwał się, ale zanim zdążyłem zadać jakiekolwiek pytanie poczułem ból.

O dziwo nie był on wcale gorszy od tego, który targał moim ciałem za sprawą bransoletek, więc nie ugiąłem się i dzielnie znosiłem go na stojąco. Spotkało się to z cichym szeptami i pomrukami podziwu, jednak kompletnie mnie one nie interesowały. Chciałem mieć to z głowy.

- Tracisz nieśmiertelność, a wraz z nią skrzydła, aureolę oraz wszelkie inne moce - westchnął starzec, gdy ból ustał - Powodzenia, Seungminie - uśmiechnął się lekko na koniec, po czym z jakiegoś powodu zamknąłem oczy.

Gdy je otworzyłem, znalazłem się w parku, gdzie zawsze spotykałem się z Hyunjinem, więc zdziwiony zacząłem rozglądać się. Nikogo nie było w pobliżu za to z drzewa zeszła mała wiewiórka, która od razu wdrapała się na moje ramię. Jak mógłbym go nie poznać?

- Cześć, Sol - szepnąłem przez łzy i przytuliłem do siebie małe zwierzątko.

Nie miałem siły nigdzie iść, dlatego siedziałem w miejscu dość długi czas, aż w oddali dostrzegłem tak dobrze znanego mi lisa. Za nim szły dwie postacie, a jedna z nich gwałtownie przyspieszyła. Poznałem od razu.

- Minnie! - wykrzyczał Han, po czym rzucił mi się na szyję z płaczem.

- Cześć, Sungie - wykrztusiłem i sam zacząłem płakać.

- Miło cię znowu widzieć, mały - wreszcie dotarł do nas Chan, który objął nas obu. Płakaliśmy we trójkę.

- Tęskniłem za wami - szepnąłem drżąco.

- My za tobą też, Minnie. Chcesz spotkać się już z Hyunjinem? - zachichotał Jisung, a ja zarumieniłem się.

- Co to w ogóle za pytanie? Oczywiście, że chcę - zawołałem oburzony, ocierając łzy.

- Nie jesteśmy pewni czy podjął tę decyzję. Inu, czujesz go? - Chan spojrzał na swojego wilka, który podniósł ogon i skinął łbem - No tak, mogłem się spodziewał - zaśmiał się.

- Więc prowadź - zaśmiał się wesoło Han, a wilk o dziwo ruszył przed siebie.

- Słucha się ciebie? - spytałem zdziwiony, jednak zaraz uśmiechnąłem się wymownie.

- Oj cicho bądź - fuknął mój przyjaciel, po czym poszliśmy za wilkiem - Więc jesteś teraz człowiekiem - westchnął, oglądając mnie.

- Na to wychodzi - kiwnąłem głową z uśmiechem.

- Żałujesz? - wtrącił się Chan.

- Ani trochę, jak mam być szczery - wzruszyłem ramionami, idąc z nimi chodnikiem. Znałem tę okolicę - Hyunjin chyba jest u Jeongina - mruknąłem z zastanowieniem.

- W sensie u człowieka, tak? - dopytał się Hannie.

- No teraz on też nim jest, ja też - zaśmiałem się cicho i objąłem przyjaciela ramieniem.

- Fakt - westchnął z uśmiechem.

- Może ty poczekaj tutaj, a my go wygonimy do ciebie? - zaproponował starszy, a ja skinąłem głową. Denerwowałem się.

Nie wiedziałem, co powinienem powiedzieć Hyunjinowi i jak się zachować, gdy zobaczymy się. Oczywiście chciałem przytulić się do niego, wyznać mu uczucia, przyznać, że tęskniłem za nim, ale nie wiedziałem czy powinienem. Czy wypadało?

A co jeśli mnie odrzuci i wszystko się skończy?

Zestresowany wpatrywałem się w przyjaciół, którzy zniknęli za drzwiami i zacząłem chodzić w kółko. Momentalnie poczułem ucisk na żołądku, a w gardle pojawiła się spora gula, której nie mogłem przełknąć. Stresowałem się i to potwornie, jednak musiałem zebrać się w sobie.

Po co marnować czas?