အချစ်တွေနဲ့ ဧည့်ခံလှည့်ပါ

(P _ 1) Zawgyi

အခန္း (၁)

သာမန္ လူလတ္တန္းစားေတြ ေနထိုင္တဲ့ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွ လမ္းတစ္လမ္းထဲကို ‌လမ္းေလ်ာက္ဝင္လာေသာ ေယာက္်ား ပ်ိဳ တစ္ေယာက္။ လည္ပင္းအတိ ၾကယ္သီး အစံုအစိ တပ္ထားတဲ့ အျပာ‌ေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ရွပ္အက်ႌ လက္တို၊ ပုဆိုးအကြက္စိပ္ နက္ျပာေရာင္ေလးကို တဲြဖက္ဝတ္ထားေသာ ထိုလူ။ သူက အနက္ေရာင္ ကတၲီပါ ေျခၫွပ္ဖိနပ္ကိုလည္း စီးထားသည္။ အသားလည္း ျဖဴသည္။ အရပ္အေမာင္းကလည္း အရမ္းအျမင့္ႀကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း ငါးေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရိွသည္။ သန္မာထြားႀကိဳင္းတဲ့ ဗလႀကီးႀကီးေတြ မရိွေသာ္လည္း က်စ္လ်စ္၍ ပိန္ပိန္ပါးပါး ကိုယ္ခႏၶာရိွ၏။

အေပၚပိုင္း အနည္းငယ္ ရွည္၍ အေနာက္ပိုင္းမွာ တိုတိုပါးပါးရိွေသာ အနက္ေရာင္ ဆံပင္ကို ေခါင္းလိမ္းဆီ တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ေဘးခဲြထားသည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရုပ္ရည္ သူ႔မ်က္ႏွာေပါက္ဟာ ျမင္ရသူတိုင္းကို အနည္းဆံုး ႏွစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေငးသြားေစ၏။

ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္တာမို႔ ေခ်ာလိုက္တဲ့ ေယာက္်ားလို႔ ခ်ီးမြမ္းရမယ့္အစား လွလိုက္တဲ့ ေယာက္်ားလို႔ ပါးစပ္ကေန ထြက္မိရတဲ့အထိ။
ဟုတ္သည္။ သူက မိန္းမေခ်ာေလး ေခ်ာတဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္။ အမွတ္တမဲ့ ၾကၫ့္ရင္ ေယာက္်ားေလးလို ဝတ္စားထားတဲ့ မိန္းကေလး(ေယာက္်ားလ်ာ)လို႔ ထင္ရႏိုင္သည္။ ေသခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ခဲြျခား ၾကၫ့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူက ေယာက္်ားေလးစစ္စစ္ပါပဲ။

ေဈးေပါတဲ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လံုးကိုလည္း လြယ္ထားေသးသည္။ သူက အလုပ္ကေန ျပန္လာတဲ့ အလုပ္သမားလား။ ေက်ာင္းေန ျပန္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားလား။

အခ်ိန္က ညေန ငါးနာရီ ဝန္းက်င္။ ပ်ံက်ရပ္ကြက္ ဆင္ေျခဖံုးေတြလို အိမ္ေတြ စုႃပံုေနတာေတြ ေလ်ာက္လမ္းေတြ ယိုယြင္းပ်က္ဆီးေနတာေတြေတာ့ မရိွ။ အစိုးရက စီမံကိန္းနဲ႔ ခင္းေပးထားတဲ့ ကြန္ကရစ္ ရပ္ကြက္လမ္းငယ္ေတြက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး။

လူလတ္တန္းစားေတြ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္မို႔ အရြယ္ေတာ္ ၿခံဝင္းေလးေတြနဲ႔ အိမ္ေလးေတြက သီးသီးသန႔္သန႔္။ ၿမိဳ႔ထဲဘက္က ေနရာေတြလိုမ်ိဳး တိုက္အျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ မြန္းၾကပ္ေနတာမ်ိဳးလည္း မခံစားရ။