YAZLIK

35. BÖLÜM

  Sanırım gözlerimi hastanede açmaya alışmıştım ki bu beyaz ışık tanıdık geldi. acaba ne zaman buraya geldim? Ne zamandır uyuyorum? Bora… O gelmişti en son. Gözlerimi iyice açıp olduğum yerden doğrulmaya başladım.

Emre:
“Uyandı.”

“Emre? Bora, Bora nerede?”

Annem, “Yeter artık. Bıktım bu Bora’dan! Yaranın yine açıldığının farkında mısın? Kaç kere bu hastaneye geleceğiz? Kaç kere daha böyle ağlamaya devam edeceksin? Bu adamın ismini ne zaman sayıklamayı bitireceksin? Bora’dan önce babanı sayıklardın. Ya şimdi? Yine seni üzen bir adam için hep sayıklıyorsun! Hep ağlıyorsun.” Annem. Onu da çok üzmüştüm. Söyledikleri şeyin ardından odadan hızla çıktı. Kayla’da peşinden gitti. gözlerim dolmuştu. Etrafa baktığımda Bora yoktu.

Çınar:
“Boşuna arama. Hem neden arıyorsun ki?”

“Çünkü ona söz vermiştim. Onu dinleyeceğime. İlk dinleyemedim, kaldıramadım ve kaçtım ama şimdi dinlemek istiyorum.”

Gece yanıma geldi ve elimi tuttu, “Artık onu dinleyemezsin Lara.”

“O,o ne demek ya? Bir şey mi oldu? Ne zamandır uyuyorum ki ben?”

Emre:
“Lara. O seni çok üzdüğünü düşündüğü için gitti. Nereye gittiğini bize de söylemedi ama gitti.”

   İşte asıl şimdi yıkılmıştım. Gitmemiştir. Hayır, hayır! Gitmedi.

“Şaka. Şaka yapıyorsunuz değil mi? Ya yaralarıma merhem oyken o da babam gibi mi gitti? Ya hani nerede? Bora gidemez! Bana söz vermişti. Kimse yoksa o vardı!”

Gece omuzlarımdan tutup beni durdurdu, “Lara! Kendine gel! Her seferinde hastanede olman hepimize zarar veriyor! Böyle üzülmen bize zarar veriyor! Yapma!”
   Gece ardından bana sarıldığında ağlamaya başladım. Gece’den ayrıldığımda Çınar geldi ve saçlarımdan öptü, “Sana söz veriyorum Lara. Eğer iyi olacağına bana söz verirsen ve kendine bakacak olursan, söz sana o şerefsiz kaçağı bulacağım.”

   Dedikleri ile sakinleşmişken babam aklıma geldi.

“Baba bana sen çok çikolata almazdın ne oldu?”

Babam:
“Lara’m. Şimdi sana bir şey diyeceğim ama bana küsmeyeceğine ve ağlamayacağına söz ver.”
Babamın dediği şey beni korkutmuştu ama yinede başımı tamam anlamında salladım.

Babam:
“Benim gitmem gerek kızım. Eğer bana küsmezsen, ağlamazsan ve gitmeme izin verirsen en kısa süre de yine döneceğim. Tamam mı?”

“Ama baba. Annem o ne olacak? Ben ağlamam ama o ağlar.”

Babam:
“O ağlamaz merak etme.” Dedi ve beni halamın kucağına verdi. Arkasına dönüp arabaya binerken onun yanına gitmek istedim ama halam izin vermedi.

   Sahi hani gelecekti? Ben sözümü tutmuştum, ağlamamıştım. Annem üzülmemişti ama o geri gelmedi. Halamda sonra zaten kanserden ölmüştü ve babamdan geriye bana hiçbir şey kalmamıştı. Halama babamı sorduğumda “Gelecek.” Demek dışında bildiği hiçbir şey yoktu. Küçüktüm ya, gelir sanıyordum. İşe gidiyor sanıyordum. Hayır, o benim hayatımdan gidiyormuş. Annem ile boşanmışlar ve gitmiş. Neden boşandıklarını bile bilmiyordum. Bulmak istedim ama bir kez bile izini bulamadım.
   Şimdi tek isteğim Bora’nın da babam gibi gitmemesiydi.
*****

  Lara'nın babasını da az buz tanımış oldunuz.

Bölüm nasıldı?

Bora nereye gitti?

Lara Bora'yı dinleyecek mı ?

Annesi haklı mı?