YAZLIK

42. BÖLÜM

   Gözlerimi açtığımda üzerimde bir ağırlık vardı. etrafıma baktığımda Ahenk başını bana doğru koymuş, Kayla yerde yastığıma sarılmış, Gece’nin üzerinde de ben vardım. Off, dün gece ne yapmıştık biz öyle ya? Başıma vura vura canımı yaktılar. Ahenk’i dürterek uyandırmaya çalıştım.

“Kuzi, kalksana ya.”

Ahenk:
“Ne oldu ya?”

“Sabah oldu, ne olacak.”

  Kayla gerilerek uyandı, “Günaydın.”

“Günaydın. Hadi kalkın, toplayalım buraları.”

Ahenk:
“Pişt, babamca ile yenge nerede?”

Kayla:
“Oğlum biz yattığımızda ikiydi. Gelmediler herhalde.”

O sırada kapıdan içeri annem girdi, “Geldik Kaylacım. Bu odanın hali ne acaba?”

“Anne!” dedi sevinçle kalkarak.

“Ne oldu? Neden gelmediniz bir türlü?”

Annem:
“Konuşacaklarımız çoktu kızım.”

“Barıştınız ama demi?”

  Annem sessiz kaldı. Biz hep birlikte annemden gelecek cevabı bekliyorduk.

Annem:
“Kahvaltı hazır hemen aşağı iniyorsunuz.”

“YA anne, küçük çocuklar gibisin. Cevap versene.”

Annem:
“Toplayın ve gelin dedim.” Diyerek çıktı.

Gece:
“Yok kanka, hiç olmuş gibi durmuyor.”

“Olacak. Bu küslük bitecek. Kalk kız! Hemen aşağı inmemiz lazım.” Diyerek yere serilmiş Ahenk’e yastığı attım.

Ahenk:
“Öff, aman ya.”

  Nazlana nazlana odayı toplayarak aşağı indik. Annem kahvaltı masasına oturmuş tam karşısında da babam vardı. Allah’ım tam karşısında babam! Benim babam! Babam, babam!
   Koşarak babama gidip sarıldım ve bir öpücük koydum. Babam bunu beklemiyor olacak ki ilk şaşırdı ve sonra da çok sevinerek beni öptü ve sanki içine saklamak istiyormuş gibi sımsıkı sarıldı. Annemin kıskanç bakışlarını gördüğümde babamdan ayrılıp gidip ona da sarıldım. O sırada masaya Ahenk ve arkadaşlarım oturdu.

Ahenk:
“Günaydın babamca.”

Babam:
“Günaydın kızım.”

Kayla ve Gece’de masaya günaydın diyerek oturduklarında annem tabaklarımıza yaptığı poğaçalardan koydu.

“Baba, arkadaşlarım Kayla ve Gece.”

Babam:
“Memnun oldum kızlar.”

Kayla:
“Bizde efendim.”

“Ee, nasılsınız? Dün gece baya bir geç geldiniz.”

Ahenk:
“Konuşmak dışında yapacak başka bir şeyleriniz mi vardı?”

  Babam bir anda öksürmeye başladı. Ne düşündüler acaba?

Annem:
“Konuştuk kızım, konuştuk. İki arkadaşız artık. Sorunlarımızı çözmek biraz zor oldu ve zamanımızı aldı sadece.”

“Peki, gerçek bir aile ne zaman olacağız?”

Annem:
“Onun için çok zamana ihtiyacımız var kızım. Bunun için çok erken. Şimdi kahvaltını yapmalısın çünkü bitirmen gereken ilaçlar var.”

“Ah, hayır. Anne be iyileştim artık.”

Babam:
“Annen ne diyorsa Lara’m.” Babamın dediği şey ile sanki yıllardır eksikliğini hissettiğim boşluğun yeri doluyordu. Hani diyordum ya, bir boşluk var içimde. İşte o doluyordu.

  Telefonuma gelen bildirim ile Şeyma’nın konum attığını gördüm. Aynı şekilde bildirimi Çınar’a yolladım.

Abidi

Gubidi: konum

Abidi: birazdan yola çıkarız

Gubidi: tamam hazırlanıyorum

Abidi: sen nereye?
Abidi: ben Emre’den bahsediyorum

Gubidi: bende geliyorum

Abidi: gelmiyorsun

Gubidi: geliyorum Çınar
Gubidi: Bora ile konuşmam gerek
Gubidi: eğer beni de götürmezsen
Gubidi: sevgilini unut!

Abidi: LAN!
Abidi: tamam gel!

Gubidi: beklemeden gidersen illaki peşinden gelirim

Abidi: aman iyi be

  Mesajlardan çıkarak hızla kahvaltımı yapmaya başladım. Yedikten sonra masadan fırlayıp odama çıktım. Hemen üzerimi giyindim ve çıktım. Masadaki herkes dönüp bana baktığında yalanları düşünmeye başladım.

Annem:
“Hayırdır kızım?”

“Annecim, Çınar ile bir yere gitmemiz gerek.”

Gece:
“Nereye ya?”

“Çınar senin için bir sürpriz hazırlıyormuş.”  Diyerek göz kırptım. Ama anlamayacağı tuttu.

Gece:
“Yaa, gerçekten mi?”

“He gerçekten Gece. Benden de yardım istedi. Hadi görüşürüz, ben kaçar.” Diyerek bahçeden hızla çıktım.

  Çıktığımda Çınar ve Emre arabanın içinden bana korna bastı. Geldik be patlamayın!
  Hızla arabanın arka koltuğuna geçtim. Çınar arabayı sürmeye başladı.
*****

  Çok mutluyummmm. İnanamıyorum, büyüyoruz. Acayip şaşkın ve heyecanlıyım. Aramıza katılan herkese şimdiden teşekkürler. Umarım bundan sonrada birlikte devam ederiz arkadaşlar.

Neredeyse bölümü sormayı unutuyordum. Nasıldı?
Siz nasılsınız?