She become a passive villainess-not(trans)

Smile at me ,please

Smile at me,please

"မင္း သူ႔ဆီကေန သူ႔ကို ဘယ္သူကခိုင္းတာလဲဆိုတာ ဆဲြထုတ္လ္ု႔ ရၿပီလား"
ေကဆီမီရာက ရုိမန္တံခါးကျဖတ္ဝင္လာလာျခင္းမွာဘဲ တိတ္နိုင္သမ်ွ တိုးတိုးေလး ေမးလိုက္တယ္။သူက ရုိမန္ကိုေတာင္ ၾကည့္ေနျခင္း မရိွဘူး။
"မရေသးပါဘူး။သူက နႈတ္ဆိတ္ၿပီး ဘူးခံေနပါတယ္ အရွင္မင္းသား"
သူက ဝမ္းနည္းစြာ ေကဆီမီရာကို တင္ျပလိုက္တယ္။
သူ႔အေနနဲ႔ အင္ပါယာရွိလူေတြအားလံုးထဲမွာမွ ဒီကိစၥဟာ ေကဆီမီရာနဲ႔ ဆလယ္ဗာစရစ္အိမ္ေတာ္ကို ရုိက္ခတ္မႈႀကီးမားေစခဲ့တယ္ဆိုတာ သိေလတယ္။သူတို႔ဟာ ခုခ်ိန္မွာ ေဒါသထြက္မႈနဲ႔ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြၾကားမွာ ဒရီးဒယိုင္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔သာ က်န္ရွိေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။
အိမ္မွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ ေဟဇယ္ဟာ က်ယ္ေလာင္တဲ့ဟိန္း်ဟာက္သံႀကီးပို ျပဳလုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဆလယ္ဗားရစ္ အိမ္ေတာ္ဝင္းက လူေတြဟာ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့ရတယ္။ဒါေပမယ့္ လီဖာဟာ တျခားလူေတြ နဂါးေလးကို သတိမထားမိေအာင္ အခ်ိန္မွီ ထိန္းသိမ္းနိုင္ခဲ့တယ္။သူမက စစ္သည္ေတြ မေရာက္လာခင္ ေဒါသေတြနဲ႔ ဟိန္းေဟာက္မႈေၾကာင့္ အပ်က္အစီးေတြမျဖစ္နိုင္ခင္မွာ သူ႔ကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
ဘယ္သူကမွ ေကဆီမီရာမွစ သူအခုဘယ္မွာေရာက္ေနလဲဆိုတာ မသိၾကေလဘူး။
ေအဒီရာရဲ႕နာက်င္ၿပီး အားနည္းေနတဲ့ခနၶာကိုယ္ကို ထားထားေသာ မင္းသားငယ္ရဲ႕အခန္းဟာ နွင္းမုန္တိုင္းျဖစ္ေနသလိုကို ေအးစက္ေနခဲ့တယ္။
သူတို႔ဟာ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ကုသသူေတြအားလံုးကို ေခၚယူျပသခဲ့ၿပီးၿပီ။သူတို႔အားလံုးဟာ တစိတ္တဝမ္းတည္း သူ႔မိန္းမေလးဟာ အဆိပ္မိေနေၾကာင္း ဆိုလာခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒါကိုပဲ သူတို႔ထဲက ဘယ္သူကမွ အဆိပ္အတြက္ေျဖေဆးကို မေဖာ္စပ္နိုင္ၾကေသးေလဘူး။
"ဒီနလပိန္းတံုးေတြကမွ ဘာမွ အသံုးကို မက်ၾကဘူး။သူတို႔ရဲ႕ အသံုးမဝင္တဲ့ေခါင္းေတြကို ေအဒီရာကို ကယ္ဖို႔အတြက္ အသံုးမခ်နိုင္ရင္ ငါသူတို႔ကို ေခါင္းျဖတ္ပစ္လိုက္သင့္ေတာ့တယ္"
ေကဆီမီရာဟာ ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ေတာက္ေလ်ာက္ ထရပ္လိုက္တာေၾကာင့္ အလ်င္အျမန္ဘဲ မင္းသားေနာက္လိုက္ရင္း စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။
"အ...အရွင္မင္းသား။မ..မလုပ္သင့္ပါဘူး မင္းသား။အရွင္ သူတို႔ကိုသာ သတ္လိုက္ရင္ ဘယ္သူက သခင္မေလးေအဒီရာအတြက္ ေျဖေဆးေဖာ္ေပးမွာလဲ။အရွင္ ခုလိုထြက္သြားလိုက္ရင္ သူမ မ်က္လံုးဖြင့္တဲ့ခါ ဘယ္...ဘယ္သူက သူမကို အေဖာ္ျပဳေပး ကာကြယ္ေပးေတာ့မွာလဲ။အရွင္မင္းသား အရွင္ စိတ္ေအးေအးထားရပါမယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဲ့လူဆီကေန ေျဖေဆးအတြက္ သိနိုင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္။ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး အရွင္က သခင္မေလးေဘးမွာဘဲ အေဖာ္ျပဳေနေပးပါ"
သူက တတ္နိုင္သေလာက္ ထိုသနားစရာ ကုသသူေတြရဲ႕အသက္နဲ႔ ေကဆီမီရာကို စိတ္ေအးနိုင္ေစဖို႔ရာအတြက္ သုေတြးလို႔ရသမ်ွအရာအားလံုး ေျပာခ်လိုက္တယ္။မင္းသားက ရပ္သြားၿပီး သူေျပာတာေတြကို စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္လိုက္ကာ ျပန္လွည့္ၿပီး သူမိန္းမျဖစ္သူ႔ရဲ႕ လက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ ျပန္ထိုင္လိုက္တယ္။
သူက သူမလက္ေလးေတြကို သူ႔နႈတ္ခမ္းေတြဆီယူလိုက္ၿပီး အနမ္းတခ်က္ေပးကာ သုမအသက္ကို ကယ္တင္နိုင္ဖို႔ ဘုရားသခင္ဆီမွာ ဆုေတာင္းမိလိုက္တယ္။သူက ယံုၾကည္ကိုးကြယ္တတ္သူ မဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔မိန္းမကို ကယ္တင္နိုင္ဖို႔ တခါေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။
ရုိမန္ဟာ စိတ္သပ္သာရာရစြာ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ေၾကကဲြဝမ္းနည္းေသာ မင္းသားကို သူခ်စ္သူနဲ႔ နွစ္ေယာက္တည္း ရိွေစဖို႔ရာ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
"မင္း ဒီလို မလုပ္ခဲ့ဘူး အရူးမေလးရဲ႕။မင္းသာ ထြက္သြားရင္ ကိုယ္ဘယ္လို လုပ္ရပါေတာ့မလဲ။ကစားေနတာရပ္လိုက္ၿပီး ထလာေတာ့ေလ။ထလာၿပီး ကိုယ့္ကို တက်ည္က်ည္လုပ္ဦး... ထိုးနွက္ဦး.. ေလာင္ကြၽမ္းေစဦး......ကိုယ့္ကို ၿပံဳးျပပါဦး ......ေက်းဇူးျပဳၿပီး "
ေနာက္တႀကိမ္ သူမေလးဆီကေန သူမရဲ႕အရုိးထိေအာင္ နာက်င္မႈေၾကာင့္ နာက်င္စြာ ညည္းညဴးသံနဲ႔ မ်က္လံုးတို႔မွ မ်က္ရည္တို႔ စီးက်လာခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာ အကူအညီမဲ့သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။သူ႔မိန္းမျဖစ္သုရဲ႕နာက်င္မႈကို ရပ္တန္႔နိုင္ဖို႔ရာ သူ႔မွာ ဘာမွ မလုပ္နိုင္ဘူး။
သူမရဲ႕နာက်င္စြာ ညည္းညဴသံကို သူ႔နားထဲၾကားရတဲ့အႀကိမ္တိုင္းမွာ သူ႔နွလံုးသားက အႀကိမ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ဓားေတြနဲ႔ ထိုးနွက္ခံရသလိုကို နာက်င္လာရတယ္။
သူမကို ခုလိုေျခေနမွာျမင္ေနရျခင္းက သူ႔ကို ၿပိဳလဲေစခဲ့တယ္။
"ေအဒီရာ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ထလာပါေတာ့။ေဟဇယ္က ထြက္သြားတယ္။ကိုယ္လည္း သူဘယ္မွာမွန္း မသိရဘူး။ကိုယ္ ကိုယ့္သားနဲ႔မိန္းမနွစ္ေယာက္စလံုးကို အဆံုးရႈံးမခံနိုင္ဘူး။ကိုယ့္ကို ခ်န္ၿပီး ထြက္မသြားလိုက္ပါနဲ႔။ကိုယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
တံခါးေခါက္လာသံက သူ႔ကို ေနွာက္ယွက္လိုက္ၿပီး ဒီတခါက သူ႔ကို ေခၚဖို႔ေရာက္လာတဲာ ဝီလီယမ္ျဖစ္တယ္။ဝီလီယမ္က မင္းသားငယ္က သူ႔ဘက္ကို လွည့္မၾကည့္လာေသာ္လည္း ဒူးေထာက္အရုိအေသေပးကာ ဆိုလိုက္တယ္။
"အရွင္မင္းသား ..အရွင္မင္းႀကီးက မင္းသားကို ပလႅင္ခန္းမကိုလာခဲ့ဖို႔ အေခၚေတာ္ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။"
ဝီလီယမ္ဟာလည္း အင္ပါယာရွိတဲ့တျခားသူေတြလိုပဲ သခင္မေလးခုလို ေဝဒနာ ခံစားေနရၿပီး နာက်င္ေနရတာကိုေရာ မင္းသားငယ္ခုလို ၿပိဳလဲေနတာကို ျမင္ေနရတာေၾကာင့္ပါ သူ႔စိတ္ထဲမွာ နာက်င္ဝမ္းနည္းရေလတယ္။
ေနလိုေတာက္ပၿပီး ျဖဴစင္ဆံုး လီလီပန္းေတြခ်စ္စရာေကာင္းကာ အားလံုးရဲ႕ခ်စ္ခင္ျခင္းခံရတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးဟာ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ရိွမေနသင့္ေလဘူး။
ေကဆီမီရာဟာ ေအဒီရာရဲ႕နာက်င္ေနမႈ တည္ၿငိမ္ၿပီး ေလ်ာ့ဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္ေစာင့္လိုက္ၿပီးမွ သူ႔ကို လာေခၚတဲ့သုကို သတိျပဳမိၿပီး လႈပ္ရွားမႈျပဳလိုက္တယ္။
"ငါသြားတုန္း သူမကို ေစာင့္ၾကည့္အေဖာ္ျပဳေပးဖို႔ အဲလက္ဇမ္းဒါးကို ေခၚလိုက္"
သူက အမိန္႔ေပးလိုက္ၿပီး အဲလကာဇမ္းဒါးေရာက္လာသည္ကို ေသခ်ာသည္ထိ ေအဒီရာ႕ေဘးနားကေန မခြာေလဘူး။
.............
ေကဆီမီရာဟာ ဝီလီယမ္ေနာက္ကေနလိုက္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးနဲ႔ အယ္လယ္သီမင္းသမီးတို႔ေစာင့္ေနေသာ ပလႅင္ခန္းမဆီကို ထြက္လာလိုက္တယ္။
ေအသနာဆီးယပ္စ္ဟာလည္း သားျဖစ္သူရဲ႕ သူခ်စ္ရသူကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျခင္းေၾကာင့္ ၿပိဳလဲေနတာကို ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္အတြက္ နွလံုးကဲြေၾကေနရေလတယ္။သူ႔အေနနဲ႔ ထိုေကာင္ေလး ေအဒီရာကို ေတြ႕ၿပီးကတည္းက သူမေလးဟာ သူ႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္ျဖစ္လာနိုင္တာကို နွလံုးသားထဲကေန သိထားၿပီး ျဖစ္တယ္။
သီရာဟာလည္း ေကဆီမီရာဟာ တျခားလူေတြအားလံုးလိုမ်ိဳးပဲ တုန္လႈပ္ၿပီး စိတ္ညိဳးငယ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ႀကီးျမတ္ၿပီး အႂကြင္းမဲ့အာဏာရွိကာ အမႈမထားဟန္ရွိေသာ အရာအားလံုးကို သူ႔ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာဘဲ ရွိေစတတ္ဟန္တူေသာ ထိုေယာက်္ားဟာ ခုေတာ့ ဒီလို ျဖစ္ေနေလတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ဒီလို အားနည္းေနေသာ ပံုရိပ္ကို ျမင္ရတဲ့ဘယ္မိန္းမသားမဆို သူတို႔လက္ကို ဆန္႔ၿပီး သူ႔ကို သူတို႔ရင္ခြင္ထဲ ေပြ႕ဖက္ နွစ္သိမ့္လိုစိတ္ေပၚၾကမွာပင္။
'ငါ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ'
"အသင့္ၾကင္ယာေတာ္မွာ ျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး အရွင္မင္းသား ေကဆီမီရာ။ကြၽန္မ တိုင္းျပည္ကို ေစာၿပီး ျပန္လိုက္ပါေတာ့မယ္။အသင္ ၾကင္ယာေတာ္ကို ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ခ်ိ္န္ရတာေပါ့"
'သူမနဲ႔ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နႈတ္ဆက္ခ်ိန္အတြက္ေပါ့"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မင္းသမီး"
ေကဆီမီရာဟာ ခိုကိုးရာမဲ့ကာ အရာအရာကို အရႈံးေပးထားဟန္ အၿပံဳးနဲ႔ ျပန္ေျဖလာတဲ့အခါမွာေတာ့ မင္းသမီးရဲ႕နွလံုးသားဟာ ပိုၿပီး ခံစားသြားခဲ့တယ္။
"အိုးးးးအမ္းးးဟုတ္ကဲ့"
မင္းသမီးဟာ မင္းသားငယ္က သူမအႀကံကို ျငင္းဆန္ျခင္းမရွိတာေၾကာင့္ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ေနာက္ေတာ့ သူမဟာ ဘုရင္ႀကီးကို ဒူးၫြတ္အရုိအေသးေပးကာ နႈတ္ဆက္စကားဆိုလိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
ေအသနာဆီးယပ္စ္ကေတာ့ ေကဆီမီရာရဲ႕ယခုလိုပံုစံေၾကာင့္ ေအဒီရာရဲ႕အေျခအေနကို ေမးျမန္းဖို႔ရာ အျငင္သာဆံုးျဖစ္မယ့္ စကားကို စဥ္းစားေပမယ့္ ဘာမွ ေတြးမရေလဘူး။
"သူမ ဘယ္လိုေနလဲ"
"နာက်င္ေနဆဲပဲ"
ေကဆီမီရာက ရုိသားစြာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျဖလိုက္တယ္။သူ႔အေနနဲ႔ ခုခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕အရင္လို ျပည့္စံုၿပီး ဘာကိုမွ ဂရုမ ထားတဲ့မင္းသားတပါးလို ဟန္ေဆာင္ေနဖို႔ စိတ္ကူးမရွိေလဘူး။သူနွလံုးသားတခုလံုးက သူ႔ရဲ႕ မိန္းမအတြက္ ေသြးတို႔ထြက္ေအာင္ နာက်င္ေနရသည္ပဲ။
"အေဖတို႔ ဒါကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္မွာပါ ငါ့သား ယံုၾကည္ထားစမ္းပါ"
ေအသနာဆီးယပ္စ္ဟာ ေျပာသာေျပာလိုက္ရေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ သူ႔သားကို ဘယ္စကားကမွ စိတ္မေအးေစနိုင္ဘူးဆိုတာ သိေနေလတယ္။
သူလည္း အဲ့လိုေနရာမွာ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ဒါေၾကာင့္ ခုခ်ိန္မွာ ေကဆီမီရာ ဘယ္လိုခံစားေနရမည္ဆိုတာ သူ အသိဆံုးျဖစ္တယ္။
"တျခားေျပာစရာမရွိရင္ ကြၽန္ေတာ္ကို သြားခြင့္ျပဳပါဦး အေဖ"
ေကဆီမီရာက ေျပာလိုက္ၿပီး သူဖခင္ကို အရုိအေသးေပးကာ ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။
ခန္းမအျပင္မွာ ေစာင့္ေနခဲ့တဲ့ ဝီလီယမ္ဟာလည္း မင္းသားငယ္ထြက္လာတာနဲ႔ သူ႔ေနာက္ကေန လိုက္သြားလိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္ မင္းသားက သူ႔အခန္းကို ျပန္မသြားဘူး။အိုးးးနိုးးးသာက အက်ဥ္းခန္းကို တိုက္ရုိက္သြားေနတာ။
ၾကည့္ရတာ ထိုလူဆီကေန ေျဖေဆးအေၾကာင္း သိရနိုင္ဖို႔
သူကိုယ္တိုင္ စစ္ေမးေတာ့ယ္ထင္တယ္။
သူ႔အရွင္မင္းသားျဖစ္သူရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနတဲ့အၿပံဳးေၾကာင့္ မင္းသားဘာေတြးေနတယ္ဆိုတာကို ဝိုးတဝါး ရိပ္မိလိုက္တဲ့ ဝီလီယမ္ဟာ ထိုလူ အပိုင္းပိုင္း ဆုပ္ၿဖဲခံရၿပီး သူ႔ခနၶာကိုယ္တခုလံုး အေပါက္ေတြျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ေတာ့မယ့္ ျမင္ကြင္းအတြက္ ခံနိုင္ရည္ရွိေအာင္ စိတ္ကို ျပင္ဆင္ထားလိုက္ရေတာ့တယ္။
ထိုသူက နတ္ဆိုးဘုရင္ကို သူကိုယ္တိုင္ ဖိတ္ေခၚမိလိုက္တာပဲ။
'ငါ အေလာင္းထည့္ဖို႔အိတ္ ဒါမွမဟုတ္ တခုခုကို ျပင္ဆင္ထားရေတာ့မလား'


****************