The Only Girl Of Section 5

Chapter 74

CJ's POV:

"Buhay pa ba siya?"

"Baka natamaan niyo yung pulso niya?"

"Teka ayan gumalaw siya!"

Unti-unti kong minulat ang mata ko at nakitang pinalilibutan ako ng mga kumag.

Naupo ako at nasapo ang ulo ko nang maramdaman ang pagkirot nito. Muntik pa akong mapahiyaw nang matamaan ko ang sugat ko sa gilid ng noo nang hilutin ko iyon.

"What the hell—sh*t! Are you guys okay?!" Bigla akong napatayo kaya sabay-sabay silang umatras. Isa-isa ko silang tiningnan.

Ayos sila. Okay sila. Walang...walang dugo. Okay.

Okay sila, pero ang paligid, hindi. Hinawi ko sila at nilapitan yung lalaki kanina.

"Bakit buhay ka pa?" Galit na tanong ko at sinipa siya ng malakas. Kahit nananakit na ang kamao ko ay sinuntok ko siya ng sinuntok. Noong nawalan siya ng malay ay tsaka ako hinila ng mga kumag. Hindi ko namalayang umiiyak na pala ako habang sinusuntok siya.

Naghahalo-halo nanaman ang emosyon ko. Yung takot, galit, pangamba, lahat ng emosyong nararamdaman ko magmula natanggap namin yung phone call ay nagsama-sama at ngayon lang naisipang lumabas. Bwisit!

"Stop it Cyan." I glared at Ice and attacked him. Alam kong wala na akong lakas para makipagsapakan pero gusto ko siyang suntukin!

"How dare you! How dare you leave me alone in that f*cking car?! How dare you fight them without knowing they're carrying guns and lots of armors with them?! How could you put your life in risk just to f*cking make sure I'm safe?! How could you, Ice f*cking Ashford?!" I couldn't help but shout at him as I throw punches at him.

He didn't say anything and just watched me as I punch him. Tch. Sayang lakas. Di naman siya nasasaktan.

"Kayo! Isa pa kayo!" Singhal ko at tiningnan ang section 5 na ansa likuran niya.

"Ate madami kami. Paano naging isa?" Nakatanggap ng batok si Renz mula kay Kyle samantalang sinamaan ko siya ng tingin.

"You could've just told them where the hell am I! You think it'll keep me safe knowing you're tying so hard to keep me safe whilst risking your own d*mn lives?! No! I may not die because of their hands, but I may die because of too much thinking and stress!" I shouted at them.

"Because that's what we do. Call us selfless, call us stupid for risking our lives for someone we don't know, we don't care. That's how much important you are to us." I looked at Ice again.

"You left me! Iniwan mo ako sa loob ng kotse! Y-you triggered the memories! Y...you left." Marahas kong pinunasan ang luha sa mata ko at dinuro siya. "Please lang! Isipin mo din naman na may buhay ka! Hindi yung puro ako lang ang iniisip mo! May pamilya ka! Oo kaibigan mo ako, pero please lang! Huwag puro ako! Huwag puro kapakanan ko!" Sigaw ko sakaniya.

Tumingin ako sa kanilang lahat. Ang ilan sa kanila ay pilit itinatagot ang mga gasgas at pasang natamo nila, pero hindi iyon makakaligtas sa paningin ko.

Siyempre, ikaw pa. Eh matang agila ka.

Hindi nakakatulong!

"Please lang, pakiusap, huwag puro kaligtasan ko. Isipin niyo din yung mararamdaman ko kapag napahamak kayo ng dahil saakin." Tuluyan ko na silang tinalikuran at tumakbo. Narinig ko pa ang pagtawag nila pero hindi na ako lumingon pa. Masyado nang mabigat ang damdamin ko. Masyado na ding masakit ang katawan ko.

Ikaw ba naman sumabak sa sapakan nang walang warm up.

Oo na nga diba kasalanan ko na. Lintik na mga bulate 'to hindi na nanahimik!