ABS Sides: Alabang Boys' Adventures

Chapter 49: Surrendered

Hahaha update dapat 'to kaninang madaling-araw kaso inuna ko ang tulog XD
Keri lang. Mas gusto kong matulog muna. Napapagod ako. Nabasa naman na yung teaser update ng mga nasa FB group (Lena0209 Collections) kaya may maagang paayuda sa kanila.

Eeeeniwey, this chapter is dedicated to Jmae07diente na isa sa tambay sa comment section last update. Ayern, salamat po sa pagbisita kay Clark, enjoy reading!

♥♥♥

Para akong ibinalik sa Basilan habang nagtatago kami sa apartment ni Leo. Ang kaibahan lang siguro, dito, sure na walang magbabato ng granada sa bintana. Ang sigurado lang ako, any time, may darating para sugurin kami.

Tumawag kagabi si Kyline sa mama niya, at umuwi sila ni Rico na hindi siya makalakad nang maayos kasi dumudugo ang tuhod. Malamang sa akin ipinagamot kasi wala namang ibang gagamot sa kanya sa barkada ko kundi ako lang.

Pero hindi ko siya kinausap. Hindi ako nagtanong. Hindi ko tinangka. Alam ko kasing mapagtataasan ko lang siya ng boses, at baka makilala niyang ako pala yung CJ na kausap niya noong nakaraang taon.

Dismayado ako sa nangyari, pero baka nga tama si Mami. Nasa desisyon pa rin ng tao kung saan niya gustong pumunta. Kung alam niya ang pupuntahan niya at kung ano ang meron doon, kung doon pa rin niya pinilit kahit alam niyang hindi madali ang daan, wala kaming magagawa kundi hayaan na lang siya.

Hindi ko hawak ang desisyon ng lahat at dapat kong igalang din kung hanggang saan lang ang impluwensiya ko sa isang tao.

Natatagalan ako sa oras. Para akong naghihintay ng mga susugod sa amin.

Tumawag si Ky sa mama niya . . . at kung ano si Belinda Brias na napakarami ng koneksiyon sa PNP, 'tang ina, unang hello pa lang ng anak ko, ite-trace ko na ang location ng tawag. Payphone 'yon, landline. Isang click at tawag lang n'on sa telephone company, lalo pa't emergency situation 'to, mate-trace agad ang call sa registered numbers nationwide.

Ang daling mag-intercept ng call, at sana walang inutil sa kanila.

Buong araw akong naghihintay sa may sala. Si Patrick, kung hindi ko kakandungin, doon mahihiga sa kandungan ko na may sangkal na unan.

Si Calvin ang umaasikaso kay Kyline. Siya lang siguro ang may kayang asikasuhin si Ky sa aming lahat kasi naiintindihan niya siya.

Pinilit kong intindihin si Ky mula pa noong nakaraang taon. Hindi naman ako galit na sagad sa buto. Disappointed lang ako na parang wala lang ang lahat ng ginawa ko para sa kanya.

Inabot na kami ng panibagong hapon, para kaming nakakulong na kahit hindi pa kami hinuhuli. Ang may phone lang sa amin, si Calvin. Si Patrick, tatawagan pa dapat yung operator ng phone para ipa-lock ang naiwang phone niya noong isang gabi sa night club.

Paglubog ng araw, tamang sara na ako ng bintana. Sina Will at Patrick, idinaan na lang sa thumb wrestling ang pagka-bore. Si Calvin, nakatabi pa rin kay Kyline na natutulog. Si Rico, ayaw iwan ang kusina. Hindi siya aakyat sa kuwarto ni Leo kasi hindi niya kuwarto 'yon kaya dumoon na lang siya sa top choice niya kapag stressed na—kusina.

Paglapit ko kay Leo, tulala pa rin siya sa labas ng bintana. Mabuti sana kung tanawin ang makikita roon. Walang ibang madaraanan ang mata niya kundi nilulumot na pader ng katabing bahay at sinampay.

"May tutulong sa 'tin, 'tol," mahinang sabi ko sa kanya. "Itabi mo muna 'yang galit mo."

Hinatak ko na ang isang dulo ng kurtina at isasara na sana nang makita ko sa dulo ng bintana ang ilang lubid na ibinato sa loob ng bakod ng apartment.