Mistakes From The Past

Chapter 45

"She's fine, all of her vitals are normal." Naririnig ko ang sinasabi ng doctor pero nanatili lang akong tahimik.

"How about our baby doc?" Tanong ni Roberto na hindi binibitawan ang pagkakahawak sa kamay ko.

"He's fine and strong." Napahinga ako ng maluwag dahil maayos ang kalagayan ng baby namin.

"What happen to her earlier doc, she's like lost in her mind?" Alam kong mahirap para kay Roberto na makita ako sa ganoong state kaya naiintindihan ko ang pag-aalala nito.

"What happened to her was normal, the reason why she went to that is maybe because she experienced those things when she was younger." Hindi ko na matiis kaya naman nagsalita na ako.

"I suffered from post traumatic, pero may mga certain incidents lang at yun ay may mga related sa car accident." Napatingin sa'kin ang doctor at tumango-tango.

"Kaya siya nagkaganoon kasi reflex na ng katawan at isip niya ang ganoong reaksiyon, pero okay lang siya." Nakahinga ng maluwag ang lahat ng mga kasama namin sa private room nung marinig ang mga sinabi ng doctor.

"Wala naman ng test na kailangan gawin kaya pwede na siyang makauwi." Nagpasalamat kami sa doctor bago umalis ng hospital.

Habang nasa sasakyan ay unti-unti na ulit nang bumabalik ang sigla at excitement namin sa gagawing pagbabakasyon, tuluyan ng nawala ang takot na pansamantalang gumimbal sa'amin.

"Baby, hindi ka ba nagugutom kase malayo pa tayo." tanong ni Roberto. Magkakasunod akong tumango kahit manlang sa pamamagitan ng pagkain ay maibsan ang nararamdaman niyang kaba.

"Mom, can we stop by at the nearest restaurant?" Roberto ask his mom and they agreed, seems like everyone is starving.

Nang may makita kaming restaurant ay kaagad na kaming nagdesisyon na dun nalang kumain bukod sa maayos ang lugar ay may malawak itong parking lot na less sa accident.

After we got settled in the parking lot, inalalayan na ako palabas ng sasakyan ni Roberto at habang naglalakad kami papasok sa restaurant ay naka-akbay ang kamay nito na animo'y pinoprotektahan ako.

Hanggang sa makaupo kami sa table ay nakaalalay sa'kin si Roberto.

"What do you want to eat baby?" tanong ni Roberto habang nakatingin sa menu sa aming lahat ay ako lang ang walang hawak na menu. Actually binibigyan ako nung waiter kanina kaso sinamaan ito ng tingin ni Roberto kaya yung kawawang waiter ngumiwi lang at saka yumuko.

"Bakit hindi mo ibigay sa kanya yung menu Roberto so she could choose what she wants to eat!" Mommy snaps at him napansin siguro nito na may mali nung hindi ako kumibo.

"Give her a menu please!" The waiter obliged what mom wants.

And Roberto didn't look please. "Mom!" angil nito pero kaagad itong napatahimik at napayuko ng masamang tingin ang ipinukol ni Mommy dito.

"Order whatever you like dear." Ani ni mommy at humilig sa balikat ni Daddy. Ngumiti ako at pansamantalang tinignan sila ni Daddy bago muling bumaling sa menu.

"I want a pork barbecue, fish fillet and halo-halo or ice cream for dessert, thank you." pagkatapos ko mag-order ay nagpasalamat ako at ibinalik ko ang menu sa waiter na siyang kumuha din ng order namin.

Habang naghihintay kami ay napansin ko na maya't-mayang umiingos si Roberto.

"What's wrong?" Nag-aalalang tanong ko.

"Si Mom kase!" nakasimangot na sagot nito.

"Oh Roberto, stop with your jealousy, will you!?" Mom roll her eyes and hissed at him.

"I love you." humilig ako sa balikat nito at saka ako bumulong and he snaked his arm around my waist in response.

Dumating ang mga in-order naming pagkain  at kagaya ng nakagawian ay pinagsilbihan ako ni Roberto maging ang pagtatanggal ng barbecue sa stick ay si Roberto ang gumawa.

"Baby do you want fried pork belly?" Tanong nito habang abala naman ngayon sa paglalagay ng sabaw sa mangkok ko.

"Baby, you're putting too much food in my plate." Imbes na sagutin ko ang tanong nito ay pinuna ko ang sobrang dami ng pagkain sa plato ko.

"You need to eat more because you're too skinny." He said continue putting soup.

And when he finished. "There! Eat now!"

Ngumiwi ako sa gabundok na pagkain sa plato ko pero ngumiti ako ng makita ko ang excitement sa mukha nito.

"Thank you!" Pasasalamat ko at nagsimula ng unti-unting kainin ang mga pagkain na nasa plato ko.

The lunch was fun and amazing, we talked about a lot of stuff especially business everyone has a fair share when it comes to handling business kaya naman sobrang naging ganda ng takbo ng usapan namin.

Sa kalagitnaan ng pag-uusap namin ay nakatanggap ako ng mensahe mula kay Monica, Kikay at Lucas at iisa lang ang sinabi nilang tatlo.

"Huwag mo daw kalimutan yung pasalubong ni Monica, Kikay at Lucas." Imporma ko kay Roberto patungkol sa natanggap kong mensahe.

"Those three!" Roberto facepalm and commented.

Natawa ako. "You know them, hindi ka nila tatantanan kapag wala kang dalang pasalubong."

"Text them and tell them na may pasalubong tayong buhangin galing Nueva Ecija." Utos nito na sinundan ng malakas na pagtawa. Mukhang nai-imagine na nito ang mga mukha ng kaibigan namin kaya ito natawa ng malakas.

Nagpalipas kami ng isang oras sa restaurant bago namin napagdesisyunan na lisanin ang lugar dahil malayo-layo pa ang aming pupuntahan.

Habang naglalakad kami ay bigla akong tinanong ni Roberto. "Are you excited?"

"Yes, it's been awhile since I last visited baler." Sagot ko but I felt uneasy. Baler is an important place for me kase diyan kame naging sobrang close ni Roberto pero baler din ang lugar na hindi ko tinangka na puntahan after kung maging stable because that place is a witness to my sufferings.

And now I am going to visit that place again, I don't know if I'm ready to visit it again after my trauma pero ayokong isipin na nasayang ang pera ko sa pagpapagamot to overcome my fear and trauma para lang sa wala.

"Excited, but sounded uneasy? You lost me in there baby." Sabi ko nga napansin nito ang uneasiness sa boses ko eh.

"You know that baler is the place where I met an accident that almost took my life and took our baby's life, so I'm kinda having mixed emotions but I know I'm gonna be fine because you're here and the family's here." Mahabang sagot ko.

Sa sobrang haba ng isinagot ko ay hindi ko namalayan na nasa harapan na kami ng sasakyan.

"Baby, we're here and we're not gonna let something bad happen to you again so don't worry, okay?" Tumango ako sa sinabi nito at sumakay na sa van.

Bago tuluyang umusad ang van ay niyakap ako ni Roberto at hinalikan sa ulo. "I love you so much!"