Aşk Gerçekten Varmış

2.bölüm 🙃

"abiii şu soruya bakar mısın bi?" Diyerek abimi darlamak üzere odasına doğru yol aldım.
Abim yazılım mühendisiydi. Arada bir merkeze inip orada bir şirkette çalışıyordu ama genelde babama yardım ediyordu. O da kardeşi gibi kararsız olduğu için ne yapacağına hala karar verememişti.

Aramızda 2 yaş olması bizi birbirimize karşı daha yakın kılıyordu. Kocaman bir tekmeyle odasının kapısını açıp içeriye dalmamla kafama yastığı yemem bir oldu. Önüme düşen saçlarımı geri atıp saldırıya geçmiştim çoktan.

"Ne yapıyorsunuz siz koca koca çocuklar oldunuz hala..."

Annem günlük şiirini okumaya başlamıştı. Abimle birlikte aynı tepkiyi verdik.

"off anneeee. "

"Yine bana of öylemi biriniz 21 biriniz 23 yaşındasınız elalemin çocuklarına bakın siz hala birbirinizle dalaşın."

Baya kızgın bir surat ifadesiyle kapıyı çarpıp gitti.
Abim gülerek

"hayret bugün az azar attı."diyince bende gülmeye başladım.

Bu tarz olaylarda ben rutin olmasına rağmen üzülürdüm abimde hep ortamı yumuşatmaya çalışırdı. Gerçekten abilik konusunda usta biriydi.

"Hadi benim güzel cadım getir sorunu." Dedi.

Bu hitap şeklinden aşırı nefret ediyordum ve bunu bildiği için malesef bana hep böyle sesleniyordu. Kızınca çok tatlı oluyormuşumda bilmem neymiş. Biraz soru çözdükten sonra telefonum çaldı arayan selindi.

"Napıyorsun?"

Bunu o kadar titrek bir sesle sormuştu ki.

"Abimle soru çözüyorduk bir şey mi oldu sesin kötü gibi."

"Annemle kavga ettik yine aynı meseleler ilk senede neden kazanamamışım sınavı." Hıçkırık sesiyle konuşması kesildi.

"Nerdesin sen geleyim hemen yanına."

" Sahildeyim her zamanki yerde."

" tamam geliyorum hemen." Diyip telefonu kapattım. Söz konusu selin olunca abim hayattaki en meraklı insan oluveriyordu.

"Ne olmuş söylesene ela."

"Ya önemli bir şey değil abi her zamanki konular işte."

"Neymiş bu herzaman ki konular."

"Siz ne kadar meraklı bir insansınız öyle Selim bey ."

"Ne ima ediyorsun ela o da benim kardeşim sayılır ondan soruyorum."

"Annesiyle kavga etmişler sınav yüzünden o kadar."

"Yeliz teyzeyide anlamıyorum çok üzerine gidiyor selinin." Abimin seside titremişti bunu söylerken.

"Aman abi anneler böyle oluyor işte yarına barışırlar merak etme sen öptüm hadi."

Dedim hemen elime geçen ilk şalı takmıştım kafama ,hırkamı ve ayakkabılarımı giyinip sahil yolunu tuttum.

Selin arıyor...

"Efendim selin."

"Annem geldi konuştuk şimdi eve gidiyoruz gelme sende yorulma." Dedi

" tamam sen üzülme de sıkıntı yok."

Dedim ve telefonu kapattık tabi yolu yarılamış olmam dışında bir sorun yoktu. Geldiğim ara yollardan geri dönmeye başladım. Ara yollardan yürümeyi daha çok seviyordum çünkü daha az insan vardı kendimi rahat hissediyordum. Sanırım biraz sosyal anksiyitem var.