Aşk Gerçekten Varmış

Final

                         9 ay sonra

"Aaah! erdem gel çabuk"

Bu sesi duyar duymaz hemen elanın yanında bitmiştim. Son bir haftamız böyle geçiyordu yalancı sancılar yüzünden.

"İyi misin güzelim. "

"Hayır tabi ki görmüyor musun?"

Elanın gösterdiği yere baktığımda suyunun geldiğini gördüm. Bende çok heyecanlıydım ve ilk kez böyle bi durumun içindeydim o yüzden ne yapacağımı bilemiyordum avazım çıktığı kadar evdekilere bağırmaya başladım.

"Anne , babaanne çabuk gelin elanın suyu geldi."
Bir yandanda bebek çantalarını elime almış karımın koluna girmiş bi şekilde aşağı inmeye çalışıyordum. Bağırma sesimle bütün ev ahalisi yanımızda bitmişti.

"Oğlum ver sen bana o çantaları kemal sende arabayı hazırla çabuk panik yapmayın."

Annem doktor olduğu için kriz yönetimi muhteşemdi canım anam benim. Elanın arabaya binmesine yardım ettim ve hemen yanına oturdum annemse elayı sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Derin derin nefes al sakin ol."

"Tamam anne."

Yapabildiğim tek şey elanın elini tutmaktı. Canının yandığını düşünmek benimde canımı acıtıyordu. Gelen sancılarla elanın elimi sıkma şiddetide artıyordu bu yüzden onunla birlikte bende nefes egzersizleri yapmaya başlamıştım.

"Bu kadar güçlü bir karım olduğunu bilmiyordum."

"Ahh! Bende bilmiyordum."

"Olsun sen rahat rahat sık karıcım ben dayanırım herşeye."

"Saol erdem ya çok iyisin."

"Senin acının yanında benimki ne ki güzelim."

Elanın ters bir bakış atmasıyla sesimi kesmiştim. Sonunda hastaneye ulaşmıştık gelir gelmez bir sedye istedik ve elayı doğuma aldılar. Doğumhanenin kapısında öylece karımı içeri giderken bırakmak beni çok endilendiriyordu. Kendimi durduramadağım bir şekilde gözlerimden yaşlar süzülüyordu.

Babam yanıma yaklaşıp yanıma oturdu ve elini omzuma koydu.

"Merak etme hepsi gayet sağlıklı bir şekilde çıkacak içeriden güven bana."

Diyerek bana sarıldı. Bu biraz olsun içimdeki korkuları hafifletmişti.

"Baba ben elayı çok seviyorum ."

"Biliyorum oğlum merak etme birşey olmayacak."

Doğumhaneden çıkan hemşireyle ikimizde yerimizden fırlamıştık.

"Nasıl iyi mi karım?"

"Eşi siz misiniz?"

"Evet ."

"Malesef normal doğum tehlikeli olduğu için sezeryana aldık kan lazım."

"Tamam ben veririm. "

Babamla elanın kan grubu aynıydı o yüzden hemen kan vermeye gitmişti. Bense daha çok tedirgindim kafayı yiyecektim umarım birşey olmadan sağ sağlim çıkarlardı.

Babamın kan vermesinden sonra hemşire bizden sezeryan için imza alıp tekrar içeri girmişti.

Yarım saat sonra kapı tekrar açıldığında iki tane hemşireyle birlikte bebeklerimizde çıkmıştı ama ela yoktu.

"Ela nerede iyi mi lütfen bir şey söyleyin."

Hemşirelerden biri bebeği başka bir hemşireye verip bana dönmüştü annemler bebeklerin peşinden giderken benim sadece düşündüğüm kişi elaydı. Ela sağ sağlim çıkmadan onlarla ilgilenemezdim karım içerideyken başka hiçbir şey umrumda değildi.