Pokochać wroga // Dylmas

34

Dylan

Zostało kilka minut do przybycia wszystkich, których zaprosiłem. Trochę się niecierpliwie. Chciałbym już, żeby było po wszystkim. Od dwóch godzin przetwarzam wszystkie informację, których się dzisiaj dowiedziałem od Natalie, a później od Aarona. Jestem ciekaw czy się pozbierał.

Usłyszałem pukanie do drzwi, więc krzyknąłem, żeby weszli, bo wiedziałem, że to Minho, Brett, Brad i Liam. Weszli do środka. Przywitałem się ze wszystkimi i udaliśmy się do mojego pokoju. Tam najlepiej nam się myślało.

- Dobra, to co mamy? - zapytał Brett.

Powiedziałem im wszystko czego się dowiedziałem, a oni patrzyli na mnie z lekko otwartą buzią.

- To o tej dziewczynie mówił Thomas. - powiedział na głos Liam.

Spojrzałem na niego pytająco.

- Thomas mi i Bardowi powiedział dzisiaj, że spotkał cię z jakąś dziewczyną w parku. Chodziło mu o Natalie. - wyjaśnił, a Brad potwierdził. - Myśli, że jesteście w związku.

- Nie jesteśmy. Powiedziała tak, bo Adrien jej kazał.

Chwila ciszy sprawiła, że każdy zamknął się w swoim świecie.

- Ja jej tam nie ufam. - powiedział nagle Minho.

Spojrzałem na niego przechylając głowę na bok.

- Dlaczego? Mówiła wiarygodnie. - powiedziałem.

- Naprawdę myślisz, że tak po prostu by ci wszystko powiedziała? Z tego co mówiłeś wynika, że Adrien ma dużo władzy, więc nie jestem przekonany, aby Natalie tak po prostu wszystko wyjawiła. - wytłumaczył.

Reszta się z nim zgodziła, a ja wyszedłem na jakiegoś idiotę. Mogłem sam na to wpaść, ale najwidoczniej nie jestem aż tak mądry.

- Może masz rację. - powiedziałem cicho.

- Oczywiście, że mam. - powiedział dumnie skośnooki. - Masz ten adres Adriena?

Wyciągnąłem z kieszeni kartkę, którą dał mi Aaron. Była trochę pogniecona, ale dało się rozczytać.

- Co ci się stało w dłonie? - zapytał Brett chwytając mnie za dłoń, w której był adres.

Automatycznie spojrzałem na pobijane kostki.

- No..um...wiecie jaki jest Aaron. - powiedziałem zmieszany.

Wydawało mi się, że powinni spodziewać się tego, że się z nim pobiję, a raczej go pobiję. A patrzą na mnie zdziwieni. Nie rozumiem ich czasami.

- Dylan. - powiedział ostrzegawczo Brett.

- No co? On go tu sprowadził! To przez Aarona wszystko. - wykrzyczałem w ich stronę.

- CO?! - krzyknął Liam.

Wzrok wszystkich wraz z moim padł na niego.

- Wiedziałem, że z nim coś nie tak. - wytłumaczył. - Załatwiłeś go chociaż?

Pytanie skierował do mnie. Przytaknąłem głową uśmiechając się przy tym. 

- To dobrze. Inaczej ja bym musiał. - powiedział.

Uniosłem jedną brew do góry. Chciałem coś na ten temat powiedzieć, ale Brett mnie wyprzedził.

- Ty? - zapytał śmiejąc się przy tym.

Liam spojrzał na niego poważnym wzrokiem. Też wątpiłem w to, aby chłopak sobie poradził.

- Nie znasz mnie. - odpowiedział.

- Znam cię na tyle, żeby wiedzieć, że w walce wręcz jesteś słaby. 

- A chcesz się przekonać? 

Talbot przytaknął głową, a Liam szybko znalazł się przy nim. Chciał go zaatakować, ale Brett chwycił go za rękę i pociągnął w swoją stronę przez co młodszy wylądował na nim. Ich twarze dzieliły centymetry. Na policzkach Liama widniały rumieńce, a Brett się głupio uśmiechał.

- Przestańcie zachowywać się jak dzieci. - powiedział Minho.

- Ja uważam, że to było słodkie. - wtrącił Brad, a ja się z nim zgodziłem.

Z racji tego, że znajdowałem się najbliżej Brad'a przysunąłem się do niego jeszcze bardziej.

- Zakład, że za dwa tygodnie będą razem? - zapytałem szeptem, aby nikt nas nie usłyszał.

- Dobra, ale ja im daje tydzień. - odpowiedział też szeptem. - Przegrany spełnia jedno życzenie.

- Co tam mówicie? - wtrącił się Minho.

- Zgoda. - odpowiedziałem i się uśmiechnąłem.

Spojrzałem na Minho. Na jego twarzy malowała się widoczna zazdrość. Puściłem do niego oczko i powiedziałem, żeby nie wtrącał się w nie swoje sprawy.

Liam nadal czerwony na twarzy wrócił na swoje miejsce. Spojrzałem na swojego przyjaciela z uśmiechem. Cieszę się, że jest szczęśliwy. Popatrzyłem na Brad'a. Posłaliśmy sobie porozumiewawcze usmiechy.

- Hej, co to miało być? - zapytał Liam z pretensją w głosie.

- Nie wiem o co ci chodzi. - odpowiedział Brad.

***

Szliśmy pod adres, który podał mi Aaron. Miejsce było trochę daleko dlatego wzięliśmy samochód mojego taty. Brett miał prawo jazdy, więc to on prowadził.

- Wszystko okej? - zapytał Minho siedzący obok mnie na tylnich siedzeniach.

Popatrzyłem na niego i przytaknąłem z uśmiechem. Tęsknie za tatą i świadomość tego, że  już go nie zobaczę trochę mnie dobija, ale przeszłości nie zmienię.

- Przecież znajdziemy Thomasa. - powiedział Liam.

Minho chciał już coś powiedzieć, ale powstrzymałem go. Nie chcę, aby ludzie teraz mi współczuli. Niech się skupią na tym co mamy robić.

- Adrien nie jest przypadkiem bogaty? - zapytał Brett.

- No jest. - odpowiedziałem.

- No to Aaron podał ci fałszywy adres albo Adrien specjalnie kupił taką ruderę. - wyjaśnił.

Spojrzałem przez szybę i zmarszczyłem brwi. Nie wierzę, żeby Morgan tutaj zamieszkał razem z Thomasem. To miejsce wygląda jak jakaś speluna.

- Zabije go. - powiedziałem przez zaciśnięte zęby.

Naprawdę życie mu nie miłe skoro posunął się do takiego czynu. Dlaczego on chroni tego pierdolonego Adriena? Myślałem, że nie chce mieć z nim nic wspólnego.