Buz Adam

Buz Adam -10-

Çoktan uyanmıştım. Hemde annemin olmadığı bir sabaha.. İçim buruk burukta olsa okula gitmem gerektiğini biliyordum. Yolda Nil'i aramak aklıma geldi, 2 kere çaldıktan sonra açtı;

-''Alo''

-''Günaydın Nilotellam'' Genelde Nil'e hep ''Nilotella'' derdim, bugünde o sabahlardan biriydi.

-''Günaydın Patates. Naber?''

-''İyidir, senden?''

-''İyi işte. Mesaj attım dün, görmedin sanırım?''

-''Ya annemi hastaneye yatırdık, telaştan fark etmemişimdir.''

-''Neee?! Kızım haber verir insan, kötü bir şey yok dimi??''

-''Yok Nil,merak etme.'' diyip Karan'la evime geldiği günden tutun ne olduysan anlattım. Evime geldiği bölümü anlattığımda çok şaşıracak diye umarken yapmacık şaşırma efektleri veriyordu telefonun arkasından ''Aaa, hadi canıım, ciddi misiiin?'' Nil asla böyle tepkiler vermezdi çok şaşırdığı bir şeylere.

''Sende bir şeyler var, niye şaşırmıyorsun?''

''Şaşırdım, çok şaşırdım, baya, valla''

''Bak ben senin en yakın arkadaşınım Nil. Doğal tepkilerin değil?.''

Sustu. O bana yalan söyleyemezdi ki, hemen yumurtlamaya başladı.

''Facebook'ta senle olan fotoğraflarımızdan beni bulmuş Karan, ekledi. O gün seni çok kırdığını ve düzeltmesi gerektiğini söyledi ve numaranı rica etti, bende ona olan hislerini bildiğim için verdim. Sonra ''Belki telefonlarımı açmaz, evinin adresini de verir misin'' dedi. Bende kıramadım işte, gerçekten sen mutlu ol diye'' dedi.

Bunları konuşurken okulun kapısına gelmiştim. ''Sonra hesaplaşacağız Nilotella, şimdi kapatmam gerek'' dedim ve kapattım.

Bayan Süha'ya görünmeden hemen sınıfa çıkmanın yollarını düşünürken kapıdaydım bile. Sınıfa girdiğimde Berre her zaman ki gibi kitap okuyordu.

''Günaydın Berre''

''Günaydın Vera''

Sıranın köşesine geçip oturdum.

''Dün konuşamadık, hastanedeyim dedin?

''Evet. Annem biraz rahatsızdı, hastaneye yatırdık.''

''Ay geçmiş olsun. Karan zorla aratmasa hiç haberimiz olmayacak bak.''

Bir an şaşkınlıktan dilimi yutacak gibi oldum. Karan mı aratmıştı?

''Demek Karan arattı?''

''Ee..Evet. Söylememem gereken bir şey mi söyledim?''

Susup, güldüm. Karan beni önemsiyordu. Kafamı sıraya koyup yattım.

''Günaydın patates'' diye bir ses duyduğumda kalbimin ağzımda attığını hisseder gibi oldum. Karan'ın sesiydi işte. Bu çocuğun sesiyle bile ne hale geliyorum Allahım? Ama kural belirlemiştim, çok üstüne düşmeyecektim.

''Günaydın'' dedim.

''Annen nasıl oldu?''

Tam cevap vermek için ağzımı açmıştım ki Baybars ''Günaydın Vera'' diye geldi. Suratına ifadesiz bir biçimde baktım ve aklıma dün Karan'ın anlattığı şeyler geldi. Baybars insanların zayıf yönlerini kullanabilen biriydi, ondan uzak durmalıydım. Cevap vermeden Karan'la konuşmaya devam ettim. Karan gözlerimin içine baktı ve gülümsedi.

''Vera bir sorun mu var? Neden cevap vermiyorsun bana?''

Suratına baktım, yapmacık şekilde gülümseyip,