Buz Adam

Buz Adam -19-

Yol boyunca konuşmadık. Karan sürekli yüzüme bakıyordu farkındaydım ama anlatmak gelmiyordu içimden. Kulaklığını çıkardı ve telefonuna taktı. Birini kendi kulağına, diğerini bana..
Sezen Aksu..
Allahım ilk günlerimizi hatırlıyorum da ne kadar başkaydı. Soğuk bir erkek bedeninden ibaretti Karan..
"Onunla asla bir muhabbetim olamaz" diye düşünürken şimdi yan yana yürüyoruz, aynı müziği dinliyoruz.
-Neden anlatmam için ısrar etmiyorsun?
Yüzüme baktı ve güldü;
-Neden edeyim?
-Yani, sabahtan beri yüzüme bakıyorsun sanki bir şeyler anlatmamı beklermiş gibi ama bunu dile getirmiyorsun Karan?
-Çünkü anlatmak istesen anlatırdın Vera.
Haklıydı. Aslında Karan beni çok iyi anlıyordu. Hatta bazen beni en iyi anlayan insanın o olduğunu bile düşünüyordum. Nil'den bile fazla..
Onun soracağı yoktu "bari ben anlatayım" dedim içimden.
-Ben abime karşı bir bencillik ettim. Annemin öldüğünü ona olayın üstünden 2 hafta geçince söyledim. Ama Karan onun iyiliği içindi. Ben gittiği yerde derslerinden olsun istemedim. Tamam çok saçma geliyor düşününce ama ne bileyim bir an o ruh haliyle..
Sustu.
-Cevap vermeyecek misin?
-Yaptığın gerçekten saçmaymış ama kötü niyetli değil sonuçta. Bilemedim ki ben şimdi.
Gözlerim dolmuştu, kafamı eğdim.
-Hey sulu göz! Sen abini bu kadar mı çok seviyorsun böyle?
Kafamı kaldırıp Karan'ın gözlerine baktım.
-Çok seviyorum Karan. O benim tek sığınağım. Baksana bizim yanımızda hiç babamız olmadı. Biz hep üç kişilik bir aileydik. Annem, abim ve ben..
Şimdi iki kişi kalmamıza rağmen bambaşka insanlar gibiyiz. Ben abim olmazsa eksik kalırım biliyorum.
"Aynı Kumru'yla ben gibi.." dedi.
İlk defa bir konuya da ben sormadan kardeşini dahil ettiğini duymuştum.
Okula yaklaşmıştık. Kulaklığını çıkardı ve cebine koydu.

Sınıfa doğru merdivenlerden çıkarken Kumru'yla karşılaştık. Okula Karan'dan erken gelmiş.
Karan kumruyu kolunun altına aldı ve saçlarından öptü. Kumru'da şımarık bir kız çocuğu gibi şirin hareketleriyle Karan'ın omzuna vurarak gösteriyordu sevgisini.
-Niye erken geldin sen? Bana bak bir erkek arkadaşın varsa bu okulda kan çıkar bilmiş ol Kumru Hanım.
Kumru güldü ve;
"Aman beni kim ne yapsın Karan" dedi.
-Öyle deme. Sen şu dünya da gördüğüm en güzel kızsın benim için minik. Birde unutmadan en kıymetlimsin."
Onların bu hallerini gülümseyerek izlerken bir anda gözlerim doldu.
Başımı arkaya dönüp gözlerimi yukarı diktim hemen. O anda Kumru beni fark edecek ki;
''Günaydın sana da" dedi gülümseyerek.
Aynı sıcak samimiyetle "Günaydın'' dedim.
Hemen Karan araya girdi.
-Ben sizi tanıştırmadım. Bu Kumru, biliyorsun sen kız kardeşim. Bu da Vera, sınıf arkadaşım.
Kumru güldü;
-Umarım sadece kız arkadaştır Karan. Yoksa 11'li futbol takımına aday mı?
Ne demek istediğini anlamamıştım.
"Neyse Minik hadi konu gereksiz boyutlara ulaştı senle çok konuşmaya gelmez, doğru sınıfa" dedi Karan.
Merdivenleri çıkana kadar bunu düşündüm.
Sınıfın kapısından girmeden Karan'ın kolundan tutup;
"Kumru ne demek istedi Karan 11'li futbol takımı derken?" dedim.
Güldü.
-Kız arkadaşlarımın çokluğundan bahsediyor. Ben bir kişiyle yetinmem de genelde aklınca bana laf vuruyor kendisi.
Bir an neye uğradığımı şaşırmıştım.
-Bu kadar mı yani açıklaman? Söyleyeceklerin?
Yüzüme anlamsız şekilde baktı ve;
-Bir açıklama yapma zorunluluğum olduğunu sanmıyorum Vera. Söyleyeceğim bir şeyde var evet "Bana fazla güvenme."
Sınıfa girip sırasına yerleşmişti bile.
İyi ama daha sabah her şey güzeldi. Eve bıraktı, evden aldı, müzik dinledik, derdimle dertlendi.
Salak Vera salak!
Tabi ki güvenmeyeceksin!
Her şeye şu Pollyanna gözünle bakmasana, aptal!
Bu çocuğun ruh hali lohusa dönemindeki kadınlardan bile daha değişken!
Bende geçip sırama oturdum. Annemden sonra birde Karan için yıkılacak değildim.