Buz Adam

Buz Adam -20-

Tüm teneffüslerde Baybars'la beraberdim. Berre'den de rica ederek yanıma Baybars'ın oturmasını istedim.
Karan kesinlikle böyle bir hamle beklemiyordu benden eminim. Fakat karşısında o önceki salak ve duygusal Vera yoktu.
Baybars'la kantinde kahve içip konuşurken Karanlar yine aynı ekip aynı masadalardı, Birsu dışında.
Ben en azından buna seviniyordum. Ama Karan eminim tahammül edemiyordu şuan Baybars'ın yüzündeki bu sevinç ifadesine.
Ertan'la bir ara göz göze geldik ve "Ne yapıyorsun sen?" dercesine kafasını iki yana sallayıp Baybars'ı gösterdi. Bende sadece omuz silktim.
Yaşasın Karan'ı çıldırtma operasyonları!
Zil çaldığında sınıfa çıkacağım sırada Ertan kulağıma eğilip;
"Kötü duruyor Vera, yapma." dedi, duymamazlıktan geldim.
Karan için hareketlerimi değiştirmeliyim sanki. Dışarıdan bakıldığında nasıl görünürse görünsün umrumda bile değil.
Okuldaki tüm günüm neredeyse Baybars'la geçiyor.
-
Zil çaldı ve eve Baybars'la gidecektim. Karan sinirle sınıftan çıktı.
Bende onun o tavrına gülerken Ertan hızlıca kolumdan tutup beni kenara çekti. Bir an o kadar çok korktum ki!
-Ne yapıyorsun Ertan?!
-Asıl sen ne yapıyorsun kendine gel!?
Kaşlarını çatmış ve içinde dolup taşan öfkeyle bana bakıyordu.
-Ne yapmışım ben!?
-Kızım o çocuk Karan'ı en hassas noktasıyla vurdu. Annesinin babasını aldattığını bir okula duyurdu. Kimseye derdini dökemeyen Karan sana 2 günde tüm derdini anlattı ve sen ona darbe vurdun.
Bir an beynime dank etti. Söylediği çoğu şeye hak veriyordum ama şuan kendimi haklı çıkarmalıydım.
-Karan benimle oynuyor! Bir gün iyi oluyor bir gün "Bana çok güvenme'' diyor. Bir gün özel biriymiş gibi davranıyor bir gün 11'li kız futbol takımına adaymışım gibi."
-Karan'a değilde senin ilgine pek güvenmemek lazımmış Vera bunu gösterdin.
Bir şey söylememe fırsat bırakmadan gitti yanımdan.
Kendimi ilk defa bu kadar kötü hissetmiştim.
Her şey sarpa sarıyordu.
Bir yandan abim, bir yandan Karan ve bir yandan da toparlamaya çalıştığım benliğim..

Eve geldiğimde abim görünürde yoktu. Mutfağa baktım, oturma odasına, kendi odasına derken bulamadım.
Odama çıkıp çantamı koyacakken abimin odamda, yerde çökmüş ağladığını gördüm.
Elinde anneme tuttuğum defterim..
Geldiğimi görmüş olacak ki yazdığım bir kaç satırı dıştan okumaya başladı;
"Her şeyi kaybettim anne. Başta hiç bilmediğim babamı, sonra seni, şimdide abimi. Tutunacak bir dalı kalmayan kime tutunur anne? Sığınacak kimsesi kalmayan nereye sığınır? Tek sığınağım abim iken yuvasız kaldım.."
Gözleri dolu dolu bana baktı. Kollarını iki yana açtı ve oturduğu yerde beni kucakladı. İşte! Abimin sıcacık sevgisi, gücü, sahiplenmesi ve desteği!
Gece mutluluktan ne kadar ağladığımı bilmiyorum. İlk defa bu kadar içten sevindim bu olaylardan sonra..
İçimde nefes kesen keşkeler varken abim benim iyikilerim..