Buz Adam

Buz Adam -27-

Karan bana beni sevdiğini söylemişti. Farklı bir sabaha uyandım..
Aslında böyle bir durum karşısında mutluluktan yerimde duramıyor olmam gerekirdi ama içimde ne sevinç vardı ne de onun zıttına farklı bir şey. Hissettiğim şey tam anlamıyla "huzur" dedikleriydi sanırım..
Birilerine anlatmak istiyordum. Ama bu birilerinin de Nil'den başkası olmasını istemiyordum. Aşağı inip abimi uyandırmam gerekti. Odasına girdim. Uyurken o kadar masum, şirin oluyor ki canım benim..
Allahım herhalde abim de yanımda olmasa dayanamam.. Kapıda durup bunları düşünürken birden aklıma dedem geldi.
Annemin hiç bahsetmediği, hiç görmediğim, bilmediğim dedem..
Abime yaklaşıp saçlarını okşadım.
-Uyan artık Emre Bey kahvaltı yapacağız.
Yerinde kımıl kımıl etti durdu.
-Ben bugün Cihan'la dışarıda yiyeceğim abiciğim. Sen kahvaltını yapıp okula git ve beni dürtükleme bu konuşmadan sonra.
Yani bu bir uyarıydı. Abimi tekrar uyandırmaya kalkarsam içinden canavar çıkacaktı. Uykuyu benden daha çok sevdiğine dair bir kanıya varıyorum bazen.
Öyleyse bende okulda kahvaltı yapayım hem biraz yürüyüş yaparım erken çıkıp diye düşündüm. Nil'i yolda aradım.

-Alo?

Biraz cevap vermedi.

-Efendim Vera?

-Hiç konuşmuyoruz Nil, bu senin için bir eksik değil sanırım?

-Hayır tabi ki de eksiklik. Sadece ben biraz.. Kapatmalıyım Vera, annem sesleniyor görüşürüz.

Telefon birden suratıma kapandı. En güvendiğim insan tarafından terk edilmişlik hissi içerisindeyim. Canım sıkkın sıkkın Kumru'yu aradım. Nil'in aksine telefonu tüm içtenliğiyle açtı;

-Alo?

-Günaydın Kumru.
-Günaydın canım benim. Nasılsın?
-İyiyim, okula gidiyordum da seni de alayım mı ne dersin? Belki biraz sohbet ederiz?
-Tamam ben hazırım zaten. Bekliyorum, öptüm canım.
Telefonu kapattığımızda içime belirsiz bir mide bulantısı çöktü. Şuan resmen sevdiğim çocuğun evine, onun kız kardeşini almaya gidiyordum. Ve Kumru'yla nasıl bu kadar iyi olduk hiç bir fikrim yoktu.

Evlerine geldiğimde kapıda biraz soluklandım. Karan'la buraya ilk geldiğimiz gün aklıma gelmişti. Birden belli belirsiz bir gülümseme yayıldı yüzüme.
Zile bastım. Kapıyı her zaman ki şirinliğiyle Kumru açtı.
-Hoş geldin Veraa!
-Hoş buldum canım.
-İçeri gel, saçlarımı toplayıp hemen çıkarız.
Gözlerim her yerde Karan'ı arıyordu. Kumru bunu fark etti sanırım..
"Karan uyuyor" dedi gülerek.
Utangaçlıkla karışık gülümsedim.
Kumru bu sırada odasına çıkmıştı. Bende telefonumu açıp Anıl'a mesaj attım. Nil'le aram bozuktu bunu anlıyordum ama peki ya Anıl?
O sırada oturma odasının önünden biri geçti gibi oldu. Ve kapıya bakarken Karan'ın geri geri geldiğini gördüm.
Saçlarını düzleyerek;
-Hey! Günaydın Vera.. Kumru hiç söylemedi geleceğini.
-Uyuyormuşsun Karan, kız uykudan uyandırıp "Kalk Vera geliyor" mu desin?
Güldü ve "Desin tabi kızım. Hoşlandığım hanım evimize gelmiş uykumdan da kalkayım bir zahmet." dedi.
Sonrasında ne dediğini hatırlamıyorum. Bu cümleye kitlenip kalmıştım.
Evden nasıl çıktık, okula nasıl gittik, ben bu sıraya ne zaman oturdum hiç bir şey hatırlamıyorum.
Tek bildiğim:
Bu soğuk adamı çok sevdiğim..