Buz Adam

Buz Adam -26-

-Nil-

Vera'yla aramıza giren soğukluğun tek sorumlusu benim. Hislerime hakim olamayıp onun hoşlandığı birine ilgi beslemek saçmalık! Ama insan kimi seveceğini seçemiyor, Vera'nın Karan gibi iğrenç bir çocuğu sevdiği gibi..

Başta Karan benim için sadece ''Arkadaşımın hoşlandığı çocuk'' rolündeydi. Vera için ona mesajlar atıp Vera'yı çok üzdüğünü söylüyordum. Karan'a karşı içimde hiçbir şey yoktu. Yani Karan beni arayıp buluşmak isteyene kadar.. Başta buna hiçbir anlam verememiştim ama kabul ettim. Niye ettiğimi bilmiyorum. Belki de Vera'nın Karan'ı gözünde bu kadar büyütmesi etkilemişti beni? Yani onun nasıl biri olduğunu, gerçekten de anlatıldığı kadar ilgi çekici mi olduğunu merak etmiştim. 

Akşam Karan'la SMoon Kafe diye sözleştik. Saat 8 gibi de buluştuk. Gerçekten de Vera'nın anlattığı kadar yakışıklıydı. Üzerinde beyaz bir tişört, deri ceket,  altında siyah bir kot pantolon vardı. Geldiğinde ceketini çıkarıp oturacağı sandalyenin arkasına astı. Bir şeyler sipariş ettik, konuştuk. Konu bizim okuldan, Vera'yla arkadaşlığımıza kadar gitti. Tabi Karan o sıralar Vera'ya ilgi duymuyordu bundan emindim. Çünkü sadece sınıflarına yeni gelen sıradan bir kız gözüyle gördüğüne ikna etmişti beni. Yakışıklı olduğu kadar da komik bir çocuktu. Hatta ''Vera bu çocuğa ''soğuk'' diyip duruyor ama hiçte öyle değil'' demekten alıkoyamamıştım kendimi. Normalde Vera'yla bu kadar yakınken buraya gelip onun hoşlandığı çocukla buluştuğum için kendimi suçlu ve huzursuz hissetmeliydim ama öyle olmuyordu. Yaklaşık 1-1 buçuk saat oturduk, havadan sudan konuştuk, güldük. Ve ben bu buluşma adına asla pişman olacağımı düşünmemiştim, pişmanım..

Karan beni eve bırakırken çok güzel olduğumu, ilgi duyabileceğim bir kız olduğumu söylüyordu. İşin tuhaf yani benim aklıma Vera hiç gelmemişti. Saçlarıma dokundu.. Dayanamadım sordum;

-Karan?

-Efendim?

-Neden buluştuk biz?

-Canım istedi.

-Devamı gelecek mi?

Gülümsedi, gerçekten hoşlandıysam sürekli ararım, zamanla anlarız..

Nasılda anlamamıştım?! Yani şu cümleden nasılda bu ilginin geçici olduğunu çıkaramamıştım? Bir anda tamamen ona odaklandım. O itici tavrı bile çekici geliyordu insana bir süre sonra.. Evlerimize gittik..

Gece yastığa başımı koyduğumda o kadar huzursuzdum ki..  Uyuyamadım ve facebook'a girdim. Vera'nın attığı son durumu görünce gözlerim doldu.

''İyi ki varsın dediklerimizin ne varlığı kaldı ne iyiliği..''

Haklıydı. Onu o kadar boşlamıştım ki. Biraz daha ekrana bakarsam ağlayacaktım. Bilgisayarı kapatıp yattım. 

İşte huzursuzluğun başladığı, dışa çıktığı an!. Oysa saatler öncesinde halimden gayet memnundum. Allahım bu vicdan azabını içime yerleştirdi, uyuyamadım. Vera'yı aramak çok istiyordum çok! Ama yüzüm yoktu. Günlerdir konuşmuyorduk, üstüne birde bu eklenmişti. 

Hayatımda en zor anımda yanımda olan insanı bir hiç uğruna kaybetmiş gibi hissettim kendimi. Karan ''Ararsam hoşlanmışımdır, zaman gerek'' demişti. Biraz zamana bırakmaya karar verdim. 

-1 hafta sonra.

Karan hala aramamıştı ve Vera'yla hala konuşmuyorduk. Hadi ben aramıyorum ama o neden aramıyordu? Bir an duraksayıp böyle bir şeyi düşündüğüm için kendime kızdım. Kızın annesi ölmüştü, araması gereken destek olması gereken bendim!. Arkadaşımı bir hiç yüzüne kaybetmiştim. Karan aramamıştı. Yani Karan boş vaktini benle doldurmaya çalışmıştı.. İnşallah yakın arkadaşımı kaybettiğime değerdi..