Buz Adam

Buz Adam -25-

-Karan-

Bir kızı her bir saç telinin renginden, uzunluğundan tanıyanınız oldu mu? Veya yürüyüşünden, parmaklarının uzun ve ince oluşundan, güldüğünde yüzüne yayılan dudaklarının kıvrımından, yüzünü görmeseniz de sesinin tonundan?
Benim oldu.
Kendimi dışarıya kapatmış bir insanken sadece bir kıza ifade etmek istiyordum aynı zamanda. Dışarıdakilere "Karan" diye sorsalar beni ifade edecekleri tek bir kelime olur; "Soğuk"..
Vera'nın yanında böyle olamıyordum. Vera'yla iken içimdeki tüm siyahlar beyaz oluyordu bir anda.
Karanlıklar aydınlık, geceler sabah, yağmurlar güneş..
Vera'yla iken Karan Cihanoğlu özüne dönüyordu aslında. İçime gömdüğüm iyi niyeyim dışa çıkıyordu, şefkatime engel olamıyordum.
Saçlarına dokunmak istiyordum onun, her ağladığında gözyaşlarını silmek veya bir mendil uzatmak bile kafi.
Yapmamalıydım.
Bağlanılan herkes giderdi. Vera'yı tanıyalı daha ne kadar olmuştu ki?
Her kırmama en ufak bir gülümsememle mutlu oluyordu, görüyordum.
Onu kırınca gecelerce ağlıyordu bunu da biliyordum.
İrem'in doğum gününe gittiğimizde bana nasılda hayran hayran baktığını görüyordum. İlgimi saklamaya çalışsam da bazen bunu yapamıyordum.
Bir anda gözden kaybolduğunda o tanıdığım kalabalıkta yapayalnız kalmıştım. Koridora çıktığımda onu ağlarken bulduğumda o kadar savunmasızdı ki..
Ve ben ağladığı sayfayı okudum.. Ağlamasına sebep olan sayfaya tanıklık etmiştim.
Annesi bile biliyordu bana olan ilgisini. Kızının 17 yaşını heba etmesinden korkuyordu, ettirmemeliydim.
Hislerimi saklamayacaktım, en azından ona karşı.. Diğerler insanlara göre yine "soğuk, ukala" biri olmaya vardım.
Madem bu kıza karşı savunmasızdım o zaman ona her fırsatta sevdiğimi söylemeliydim.
Kaybedecek bir şeyim olmazdı.
Bir kere de "Karan" olmaktan ileriye gideyim..
Sevildiğimi bu kadar hissediyorken kaybetmemeliyim..
Hayatımın karanlığına hoş geldin Vera..