Buz Adam

Buz Adam -17-

Sınıfta girdiğimizde Karan kendi sırasına, bende kendi sırama oturdum. Karan'a sesimi yükselttiğim de söylediklerim sayesinde sınıftaki herkesin bana bakışları değişmişti evet. Hoca gelmeden bir sürü "Başın sağ olsun Vera", "Senin adına çok üzüldüm Vera", "Kendini bırakma Vera" gibi bir milyon tane iyi dilekler içerikli cümle duydum.
Zaman ilk defa bu kadar geçmek bilmiyordu. Karan ve Birsu son olaydan sonra hiç konuşmamışlardı. Ama yeni gelen şu kız! Yani Doğa. Hiç pes etmiyordu.
Karanla Birsu'yu barıştırmaya çalışıyordu.
Konuşmalarına biraz kulak misafiri oldum sayılır ve tabi ki isteyerek.
-Karan Birsu sana çok değer veriyor. Kaç yıllık dostsunuz yeni bir kız için bitirmeye değer mi?
O anda Karan'la göz göze geldik. Biraz gözlerine bakıp Berre'ye döndüm yönümü ama hala kulağım onlarda..
-Doğa ısrardan hiç hoşlanmam. Birsu bana yalan söyledi, hiç suçu olmayan birine iftira attı. Yeterli bir sebep bence bunlar onu silmem için.
-Ama Karan..
-Isrardan nefret ederim!
Doğa çabalarının sonuç vermeyeceğini anlayarak kalkıp Birsu'nun yanına oturdu. Birsu bana kötü bakışlar atarken bende Karan'a dönüp baktım ve telefonuyla uğraşıyordu.

-Bir kaç ders sonra

Nihayet çıkış zili..
Ceketimi alıp dış kapıda Karan'ı bekledim. Ertan'la beraber geliyorlardı.
Ertan her zaman ki neşeli sesiyle
"Görüşürüz Vera" dedi. El sallayarak gülümsedim.
Bir kaç adım atmıştık ki Karan hemen bir sigara yaktı. Sonra da bana bakıp güldü.
-Canınız istemiyor inşallah hanımefendi?
-Yok canım hemen çantamdan açılmamış paketimi çıkarırım şimdi içinde 25 tane hazırdır.
Ben cümlemi bitirince birden sesli bir şekilde gülmeye başladı.
- 25 tane demek. Ama haberiniz olsun bir pakette sadece 20 tane oluyor Vera Hanım.
Biraz bozulmuştum.
-Aman nereden bileyim ben be?!
Birlikte gülmeye başladık ki o sırada telefonum çaldı. Arayan abimdi.
Geleceğini tamamen unutmuştum.
Telefonu açtım.
-Dışarıda kaldım, acele etsen iyi olur.
Bir şey dememe fırsat vermeden kapattı telefonu. Gözlerim doldu. Anlaşılan abimle baya bir sarsılacaktık.
Karan fark etmiş olacak ki "Ne oldu Vera?" dedi.
-Abim dışarıda kalmış da acele etmemi istedi.
Bir anda kolumdan tuttu;
-O halde koşuyoruz.
Birden koşmaya başladık. Ağlasam mı gülsem mi bilemedim.
Karanla koştuk, koştuk..
İlk defa onun cidden biri için çabaladığını görüyordum.
Karan Cihanoğlu benim için çabalıyordu
Eve yaklaştığımızda durdum.
-Sen önüne kadar gelme, abimle aramız açık sorun çıkmasın.
-Neden açık bir problem mi var?
-Sonra anlatırım, teşekkür ederim bıraktığın için.
Kafamı duvardan çıkardığımda abimin kapının önünde oturduğunu gördüm.
Karan'a "Görüşürüz" dedim ve cevap vermesine fırsat bırakmadan koştum.