Buz Adam

Buz Adam -31-

-Nil-

Belki bir umut diye uyandığım bir sabah vardı aslında hafızamda..

Okula gitmiştim, derslerime büyük bir hevesle girmiştim. Aklımdaki tüm kalabalığı silme kararı almıştım o gün. Ne Karan'ı ne Vera'yı hatırlamayacaktım. Eski arkadaşlıklarımdan bir Anıl olacaktı yanımda, böyle olmalıydı. Evet Vera'yı haksız yere siliyor olabilirdim ama yapmalıydım. 

Sınıf arkadaşlarımla çıkışta SMoon Kafe'ye gitme kararı almıştık. Orayı çok seviyordum ve bunun için mutluydum. Dersler geçsin diye o kadar bekledik, bir sürü plan yaptık. Önce SMoon Kafe'ye gidip bir şeyler içecektik daha sonra biz kızlar bir arkadaşımızın evine gidip orada kalacaktık, sabahlayacaktık, eğlenecektik. Bunun heyecanıyla, hayatımı tekrar aynı düzene koymanın rahatlığıyla ilerliyordu gün.

Okul çıkışında toplandık ve otobüse bindik, öğrenciyiz ya sonuçta. SMoon Kafe'nin önünde indik ve büyük bir ferahlık içeren mekana girmek için ilerledik. En önde ben yürüyordum çünkü buraya en çok gelen bendim. O kadar mutluydum ki.

Taaa ki kapıdan girene kadar..

Biz kapıdan girerken Vera, Karan ve yanlarında tanımadığım bir kız kafeden çıkıyorlardı. O an ne hissettiğimi, ne yapabileceğimi, nasıl tepki vereceğimi bilemedim. Tek kitlendiğim nokta Karan'dı. Bir baksın istedim. En azından bir baksın.. Selamı, sabahı geçtim bir baksın.. Tabi ki yapmadı. Vera anlattığında bu gaddarlığını, umursamazlığını abartı buluyordum. Gerçekten de anlattığı kadardı, belkide fazlası.. Kafasını kaldırmaya bile tenezzül etmemişti. Karan'ın aksine Vera'nın bakışlarını üstümde hissediyordum. Ona bakmam için yalvarıyor gibiydi, benim Karan'a baktığım gibi.. Ben Vera'nın gözlerine bakamadım, bakmak istemedim. O an tek istediğim Karan'dan bir bakış yakalamaktı. Onun umuduyla dakikalarca yüzüne baktım, bana saatler geçti gibi geldi. Beklediğim şey farklıyken Karan tam tersini yaptı. Elini tuttu Vera'nın, çekip çıkardı onu bu ikilemden. Kendimi yapayalnız hissettim o an. Sevdiğim diye umduğum insan en yakın arkadaşımı aldı götürdü. Yanlarında ki kızın bana nefret dolu gözlerle bakmasını da engelleyemedim. Ama bunların hepsini ben kendi ellerimle yapmıştım. Vera'yı ben kaybettim, Karan'a ben ilgi duydum ve bu iğrenç profili ben çizdim. Haline üzülecek insan bendim. Vera hiçbir şey kaybetmemişti,ben çok sadık olan bir dostumu kaybetmiştim.  Benim yaptığım aynı şeyi o bana yapsa ağzıma geleni sayar, onun burnundan getirirdim. Ama o her zaman masum, her zaman kırılgan olduğundan bana sesini bile çıkarmamıştı. Biliyordum hala anlam getirmeye çalışıyordu olanlara. 

O an güne başladığım tüm neşem, mutluluğum kaybolmuştu. Sadece bir çay içip kalkmıştım mekandan. Eve gidip hüngür hüngür ağlamak dışında pek bir şey yapmamıştım. 

Herkes ettiğini buluyordu. Ettiğimi bulmuştum...