Buz Adam

Buz Adam -15-

Annemin tamamen olmadığı ilk günüm bugün.
Annemsiz olduğum, onca haftadan sonra okula gideceğim ilk gün.
Sınıftakilerin meraklı sorularına hazır olmasam da anneme söz verdim.
Kalkıp hazırlandım. Kendime özenecek hiç halim yoktu. Okul formasını giyip saçlarımı gelişi güzel toplayıp evden çıktım. Telefonumu da tamamen kapattım, kimseyle konuşmak istemiyordum.
Abim bugün eve dönecekti büyük ihtimal. Ve annemin gidişini söylemediğim için aramızda saçma ama haklı bir soğukluk olacaktı emindim.

Okula geldiğimde kapıda biraz durup girip girmemek arasında kaldım. "Anneme söz verdim" dedim içimden,"Söz verdim."
Bayan Süha odasından çıkıyordu ben de sınıfıma çıkarken.
"Günaydın Vera. Başın sağ olsun güzel kızım"
İlk defa gülümserken görmüştüm bu kadını. Hiç bir anlamı yoktu o ayrı. Sadece başımı hafifçe sallayarak karşılık verdim.
Sınıfa çıktığımda herkes bıraktığım gibiydi. Aynı neşeleri devam ediyordu. Bir an içimden "İnsan hiç mi üzülmez ya arkadaşları bir yakınını üstelik bir de annesini kaybetti" diye geçirdim. Bunlar sanki hiç bir şeyden haberleri yokmuş gibi davranıyorlar. Sonra "Keşke haberleri olmasa" dedim içimden. Gerçi o zaman Bayan Süha nereden duyacaktı?
Karan biliyorsa hepsi biliyordur. O benim hakkımda olan her şeye ilgisiz olduğu için en son o duyardı. Geçip sırama oturduğumda Berre her zamanki sıcak gülümsemesiyle karşıladı beni, karşılık verdim. Hocalar gelmeden başımı sıraya koyup yattım. Geriye sadece sınıftakilerin sesleri kaldı..

-
Birinin saçımı okşamasıyla uyandım. Başımı kaldırdığımda teneffüs olduğunu anladım, yanımdaki de Karan'dı. Hiç gözünü ayırmadan gözlerime bakıyordu. En sonunda rahatsız olup "Ne var" anlamında başımı iki yana salladım.
"Bahçeye çıkalım mı?" dedi.
"Hayır" anlamında kaşlarımı kaldırdım.
"Yapma Vera. Hayat devam ediyor. Seni sürekli kırdım, incittim. Telafi etmem fırsat vermiyorsun. Bana diyordun "Duvarların var" diye. Ben seninkileri yıkamıyorum bile.
Gözlerine baktım ve sesim olduğundan yüksek çıkacak derecede
"Hayat devam mı ediyor? Benim annem öldü Karan. Annesi ölenin hayatı devam etmez anlıyor musun, biter. Benden önceki hallerimi bekleme. O Vera öldü. Annesiyle beraber öldü tamam mı?!
O anda herkesin bize baktığını gördüm. Teker teker herkesin gözlerine baktığımda anlamsız ve şaşkın gözlerle bana bakıyorlardı.
"Kimseye söylememiştim." dedi Karan.
Yutkunamadım bir anda.
"Ben bilmiyordum Karan." diyebildim sadece.
Yanımdan kalktı ve dışarı çıktı. Şimdi insanların acıyan gözleri altında esir düşmüştüm. Şuan kendimi pencereden atıp beynimin patlamasını istedim. İnanın şu durumda hiç acı hissetmezdim herhalde.
"Karan'ın fikri iyi olabilirdi" diyip bahçeye doğru gitmeye karar verdim.
Her zaman ki banka, bizim bankımıza..