En toen leefden ze niet meer...

Proloog

Achterin is een personagelijst te vinden. Weet je niet meer wie iedereen is dan kun je dat daar vinden. Veel leesplezier!

POV – Oona, 1 maart

Het was een lange dag geweest op school. Oona had meerdere toetsen moeten maken. Gelukkig waren die fantastisch gegaan, voor haar gevoel dan. Ze hoopte dat de cijfers ook zo geweldig zouden zijn, want ze had de goede cijfers echt nodig. Ze had drie tekorten en de andere cijfers waren rond de zes. 

Oona zuchtte. Alles ging op school om cijfers, iedereen keek je er op aan. De leraren konden het niet schelen wat je deed, zolang je maar goede cijfers haalde. Alles was prestatiegericht en de druk was hoog, zo voelde ze dat tenminste.

Ze stak de sleutel in het slot. Oona was een sleutelkind. Haar ouders waren al uit elkaar gegaan toen ze vijf jaar was. Haar vader had ze sindsdien nooit meer gezien en hij weigerde de alimentatie te betalen. Haar moeder werkte daarom elke dag tot laat in de avond om alles te kunnen blijven betalen.

Net toen ze de deur wilde openen voelde ze haar mobiel trillen. Ze viste het ding uit haar jaszak en keek wie haar een berichtje had gestuurd. Het was Bas, haar vriendje. Ze zaten bij elkaar in de klas en het was eigenlijk gewoon zo gelopen. Ze waren elkaar leuk gaan vinden en toen had hij haar gevraagd. Natuurlijk had zij ja gezegd en nu hadden ze al een jaar verkering. Hij had haar een hartje gestuurd. Ze glimlachte en stuurde ook een hartje.

Terwijl ze haar mobiel in haar jaszak terug liet glijden opende Oona de deur. Ze stapte de gang in. Een koude wind vloog langs haar heen. Ze huiverde. In huis was het altijd koud. Haar moeder wilde zoveel mogelijk besparen op de energie en daarom stond de verwarming zelden aan. Ze moesten elkaar maar warm maken, vond haar moeder. Ze haalde haar schouders op, ze zou zo een warme trui aantrekken, dan zou het wel meevallen.

Oona liep door naar de kamer om haar tas op de tafel neer te gaan zetten, maar toen ze de deur naar de kamer opende stond ze stokstijf stil.

Er zat een man in de stoel bij het raam, waar haar moeder altijd zat. Hij grijnsde terwijl hij zijn pistool op haar richtte en kalm de woorden 'leg je tas neer en ga zitten,' uitsprak.

Het klonk alsof hij dit de gewoonste zaak van de wereld vond. Hij toonde geen emotie terwijl hij net iemands huis was binnengeslopen en diegene met een pistool had bedreigd. Oona deed wat hij zei, niet in staat iets anders te doen dan wat de man die in de stoel van haar moeder zat haar net had opgedragen. Ze ging zitten in de stoel die tegenover de man stond. Het was een stoel van de eettafel die hij daar blijkbaar al had neergezet voordat zij thuiskwam. De man kwam op haar aflopen en begon haar handen en voeten aan de stoel vast te binden met touw.

Haar rechterhand zat vast. Ze gaf hem geen klap. Haar linkerhand zat vast. Ze gaf hem geen schop. Haar rechtervoet zat vast. Ze verroerde zich niet. Haar linkervoet zat vast. Ze keek hem niet boos aan. Het enige wat ze deed was voor zich uitstaren en snel en onregelmatig ademen.

Totaal in shock kon Oona haar hersenen er niet toe zetten een uitweg te bedenken. Alle gedachtegangen liepen dood. Ze voelde het klamme zweet in haar handen en ook voelde ze een druppel over haar rug glijden. Wanhopige pogingen om ontsnappingswegen te verzinnen leidden tot niets. Haar hersenen werkten niet meer. Langzaam nam de angst haar hele lijf over. Bewegen kon ze niet meer, ze wist simpelweg niet meer hoe ze signalen vanuit haar hersenen naar haar zenuwen moest sturen.

Ze was in paniek, dat was duidelijk, maar ze moest hier weg! Wie weet wat voor rare plannen die man met haar had. Haar moeder zou nog lang niet thuiskomen dus op hulp van buitenaf hoefde ze niet te rekenen. Ze was helemaal op zichzelf aangewezen. Normaal kon ze prima alles zelfstandig af, maar nu. Oona wenste dat ze mee was gegaan met een vriendin naar huis om daar huiswerk te maken. Dan was ze niet in deze situatie terecht gekomen.