En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 6

~ Hoofdstuk 6: Strijdend ten onder ~

POV – Jolie, 2 maart

Ze had zich heel de dag al verheugt op dit moment. Ze had toneel. Ze hield ervan toneel te spelen, even niet zichzelf te zijn, maar iemand anders. Het voelde heerlijk om voor even al je eigen zorgen te vergeten en in de huid van een totaal ander persoon te kruipen. Ze hield ervan zich in te beelden dat ze een andere achtergrond had. Een ander verleden. Ze vond het leuk te bedenken wat het met de persoon die ze speelde had gedaan, hoe diegene reageerde als gevolg van de dingen die hij mee had gemaakt.

Thuis was ze de oudste. Ze had zes broertjes en zusjes onder zich. Veel mensen trokken hun wenkbrauw op als ze dit hoorde. Niemand had tegenwoordig nog zoveel kinderen. Op straat staarden mensen hen aan. Ze gaf hen dan meestal een vernietigende blik, dan waren ze wel stil. Dat deed ze altijd. Met haar ogen hield ze de mensen op afstand die ze niet in haar leven wilde hebben. Eén blik van haar en je hoorde nooit meer wat van ze.

Ze trok haar lippen omhoog waardoor er een scheve grijns op haar gezicht verscheen. Blikken konden doden.

Maar terug naar haar broertjes en zusjes. De jongste was nog maar drie maanden oud. Haar vader werkte meer dan fulltime en haar moeder was altijd druk de kleintjes in bedwang te houden. Wat konden kinderen van vier jaar druk zijn! Zij moest daarom ook meedraaien in het huishouden. Ze vond het niet erg, natuurlijk niet, maar soms zou ze liever iets anders doen. Rondhangen met haar vriendje bijvoorbeeld.

Ja, je hoorde het goed, ze had een vriendje. Hij heette Sam. Ze was al zo lang verliefd op hem geweest toen hij haar eindelijk vroeg. Ze was door het dolle heen geweest. Ze had gedacht dat het er nooit meer van zou komen. Hij was net nog bij haar geweest. Ze hadden samen huiswerk zitten maken. Toen zij naar toneel moest was hij ook weggegaan. Ze was er al vroeg. Er waren vandaag namelijk audities voor hun nieuwe stuk. Ze wilde zich nog voorbereiden voordat de les officieel begon. Ze had ook al met Sam geoefend. Ze wilde deze rol namelijk echt heel graag.

Ze liep door de deur naar de kleedkamer. Daar gooide ze haar tas op een van de banken. Ze ritste de tas open en haalde haar kleren eruit die ze aan zou trekken.

Ze wilde net haar shirt uitdoen toen de deur van de wc open werd gegooid. Dit had ze niet aan zien komen. Ze maakte een sprongetje in de lucht en er ontsnapte een hoge gil uit haar mond. Er kwam een man uit de wc lopen. Zijn grijns besloeg zijn hele gezicht. Als je haar zou vertellen dat ze zich in een horrorfilm bevond zou ze het ook geloven. De man had nog net geen kettingzaag in zijn handen waarmee hij haar te lijf zou gaan. Het pistool dat hij vast had vond ze eigenlijk ook al wel eng genoeg.

'Tut, tut, tut. Er is geen reden voor paniek.' hoorde ze hem zeggen. Het kwam er koud en kil uit. Zo was hij waarschijnlijk ook. Hij zou vast geen gezin thuis hebben. Forever alone. Dat komt ervan als je zo bent. Ze had geen medelijden met dat soort mensen. Eigen schuld.

Langzaam zette ze een aantal stappen achteruit hopend verder bij de griezel vandaan te komen.

'Lief klein meisje, blijf toch staan. Ik wil gewoon even met je praten. Niks om je druk over te maken, toch?!' Bij die laatste zin hield hij zijn hoofd schuin gedraaid en knipperde hij met zijn ogen. Wat was hij toch schattig! Ze had nog nooit een aardiger man gezien dan hij! Natuurlijk wilde ze heel graag met hem praten, waarom ook niet hè?! Proef het sarcasme.

Ze rolde met haar ogen. Hij deed tegen haar alsof ze een kind van vier was. Ze kon er niet tegen als mensen haar behandelde alsof ze een kind was. Iedereen verwachtte van je dat je de verantwoordelijkheid van een volwassene had, maar als het erop aan kwam behandelde ze je als een kind. Als mensen zo tegen haar deden gaf ze hen altijd "de blik". Dit was precies ook de blik die ze de man gaf. Ze zag dat de man slikte, maar ze veranderde niks aan haar houding.