En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 24

~ Hoofdstuk 24 : Die naam ~

POV - Jozua, 8 maart (a/n : ik beloof dit is (bijna?) de allerlaastste pov is die erbij komt!)

Jozua krulde zijn lange, dunne vingers om de balpen. Zijn opa had eens gezegd dat die vingers perfect zouden zijn om de piano mee te beroeren. Hij had echter, koppig als hij was, nooit iets met dit advies gedaan en bespeelde geen muziekinstrument. Jozua had het gewoon niet zo op muziek. Hij ergerde zich er niet aan, maar hield er niet genoeg van om het spontaan op zijn oren te zetten of zelf iets te gaan spelen.

Langzaam bewoog hij zijn pols waardoor er fijne, blauwe lijnen verschenen op het papier onder de punt van zijn pen. Hij schreef. In een taal die alleen hij begreep. Hij had deze codetaal zelf ontwikkeld en dacht er niet over de sleutel daarvan met iemand te delen. Dit was iets alleen van hem. Hij wist dat anderen hem om dit gegeven voor gek verklaarden, maar over de vraag of dit hem iets kon schelen was hij nog niet helemaal uit.

Niet veel dingen konden Jozua de Waard namelijk iets schelen. Hij werd op school gepest, zoals ze dat met een heftig woord zouden noemen. Door de twee klootzakken die naar de namen Ezra en Boaz luisterden. Hij deed er trouwens niets aan. Hij pikte alles wat ze hem aandeden. Dat was niet omdat hij bang was, maar simpelweg omdat hij er geen zin in had om energie te steken in het voorkomen ervan. Het maakte Jozua niks uit wat ze met hem deden. En als dat ooit een keer zou veranderen dan zou hij er zelf wel voor zorgen dat het stopte. Hij had een hekel aan mensen die hem een slachtofferrol aan probeerden te praten. Net alsof hij de zielige hier was. Er waren mensen op de wereld die het vele malen erger hadden dan hij. Laat ze daar hun kracht, aandacht en energie insteken. Maar niet in hem. Als hij het nodig vond dat er iets aan het gepest gedaan moest worden zou hij dat ook zeker doen, maar niet eerder.

Dat was ook precies de reden waarom zijn ouders niks van het gebeuren afwisten. Als zij enig idee zouden krijgen van wat er aan de hand was dan zouden ze gelijk in alle staten zijn. Daar had hij geen zin in. Zijn ouders waren al bezorgd genoeg zonder deze informatie. Hij was oud genoeg om voor zichzelf te kunnen zorgen.

Ach, Ezra had ook geen leven dat uitblonk om de liefde die hij thuis kreeg. Soms had hij het zelfs te doen met die jongen. Hij was het kind van een rijke zakenman. Zijn moeder was vlak na zijn geboorte gestorven en hij had haar dus nooit gekend.  Zijn vader was toen hij zes jaar was hertrouwt met een Arabische vrouw die hij op één van zijn velen reizen had ontmoet. De twee hielden zielsveel van elkaar, had hij vernomen. Ezra scheen zijn nieuwe moeder aardig te vinden, naar hij haar met 'mam' aansprak. Wat moest hij ook anders? Hij zat weken alleen opgescheept met dat wicht omdat zijn vader op zakenreis was. Als die dan terug kwam werd de arme jongen overladen met cadeaus waarmee de vader de liefde van zijn zoon af probeerde te kopen. Dit maakte dat Ezra een verwend nest was dat er geen idee van had dat er ook mensen op de wereld bestonden die voor al die spullen knetterhard moesten werken. Jozua had een hekel aan ouders die dit deden. Ze verpestten zo heel het kind door het niet te leren wat het was om hard te werken en hoe het was om na jaren sparen iets te kopen dat je heel graag wilde. Wat dat punt betreft waren zijn ouders veel beter, hij kreeg nooit zomaar iets.

Boaz was een ander verhaal. Jozua wist niet heel veel van hem af. Waarschijnlijk kwam dat door het feit dat hij uit een heel 'gewoon' gezin kwam. De roddeltantes die hij vaak ongewild afluisterde konden simpelweg niks over hem vertellen omdat er niks interessants aan hem was. Boaz was dus gewoon een arrogante zak van zichzelf, dacht hij.

Doordat Jozua in de klas weinig sprak, luisterde hij vaak. Hij vond het interessant om de gesprekken van zijn klasgenoten te volgen. Elk uniek persoon had een bepaalde manier van spreken die voor hem eigen was. De woordenschat en intonatie was bij ieder verschillend en hij vond het leuk daarnaar te luisteren.