En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 21

~ Hoofdstuk 21: Daar zijn we alweer! ~

POV – Moordenaar, 7 maart

Nog geen 24 uur was er verstreken sinds hij Alice het leven had doen laten. Nu stond hij op het punt zijn volgende slachtoffer te maken. De slachtoffers onderling hadden wel banden, maar nog nooit was de relatie zo duidelijk geweest. Het waren deze keer moeder en kind die uit het leven weg zouden worden gevaagd. Samen zouden ze het spel van het leven verlaten.

Hij keek naar de vrouw voor hem. Haar blonde haar was in een slordige paardenstaart omhoog gestoken. Het was nep, haar haar. Ze had het geverfd. Waarschijnlijk een hopeloze poging jong te blijven lijken terwijl de tekenen van de ouderdom gestaag toenamen. Onzin vond hij dat. Waarom probeerde toch altijd iedereen er beter uit te zien dan ze in werkelijkheid waren? Het was om moedeloos van te worden. Nooit, maar dan ook nooit, was gewoon zijn wie je was voldoende. En iedereen ging er ook nog eens in mee! Hij had zo'n grote hekel aan, meedoen met de stroom.

Hij balde zijn vuisten. Hij voelde het bloed naar zijn gezicht stromen en sloot voor een moment zijn ogen. Rustig blijven Pieter, geef je niet over aan je frustraties, dat kan alleen maar tot moeilijkheden leiden. Onvoorzichtigheid bijvoorbeeld.

Hij ademde diep in en uit en voelde de woede dalen. Met een verlichtende zucht richtte hij zijn ogen weer op Annelie. Haar grote, groene ogen keken hem verbijsterd en vol angst aan. Haar mond stond open. Diepe rimpels waren in haar voorhoofd te zien.

Hij lachte hartelijk naar haar. 'Goedenavond Annelie. Wij gaan een hele hoop plezier met elkaar beleven vanavond.'

Ze slikte hoorbaar. Dat deed hem grijnzen. 'Mij niet verwacht? Jammer hoor, ik had gehoopt dat je de koffie klaar zou hebben staan om mij elk moment weer te kunnen verwelkomen.'

Haar mond opende zich, maar sloot zich enkele ogenblikken later weer. Sprakeloosheid, goed, dat kwam wel vaker voor in angstaanjagende situaties als deze. Hij had dat ook vaak gehad als zijn pesters hem weer belaagden. In je hoofd wist je heel goed wat je allemaal tegen ze wilde zeggen, maar als het er eenmaal op aan kwam wist je ineens niets meer hoe je de woorden vanuit je hoofd over je lippen moest krijgen.

Hij hield zijn hoofd schuin, zijn ogen sprankelden van genot. 'Wat wilde je zeggen? Je kunt we alles vertellen, dat weet je toch?'

Hij lachte hardop toen ze geen antwoord gaf. 'Je tong verloren misschien? Hmm, wat erg voor je! Ik heb met je te doen. Zal ik je helpen die lieve tong van je terug te vinden?'

Zijn woorden klonken zoet als honing, maar zelf een klein kind zou het sarcasme erachter kunnen voelen. Heerlijk vond hij dat, op zichzelf aardige woorden een afschuwelijke lading meegeven.

Annelie schudde toen opeens als een wilde met haar hoofd. Deze woorden hadden haar uit haar trance gehaald en ze was nu weer klaarwakker. Haar handen hield ze verdedigend voor zich uitgestoken.

'Ah! Dank je dat je me even helpt!' riep hij uit, zonder op haar verdere acties te wachten. Hij gooide zijn pistool op de salontafel en met een vloeiende beweging had hij haar handen vastgepakt en achter op haar rug gedraaid. Pijnlijke kreten verlieten haar mond terwijl hij haar handen omhoog, verder naar haar schouders toedraaide.

'Dat dacht ik al. Soms heb je even een aanleiding nodig om te praten, vindt je ook niet?' Met zijn ene hand hield hij haar armen vast terwijl hij met zijn andere haar kin beet greep. Zijn neus was nu enkele millimeters van de hare verwijderd. Hij keek haar diep in de ogen om er zeker van te zijn dat hij haar volledige aandacht had.

'Je gaat nu heel goed naar me luisteren en precies doen wat ik zeg!' zei hij, haar handen nog verder omhoog duwend.