En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 33

~ Hoofdstuk 33 : Koppige slijmballen kunnen ook heel schattig zijn, vraag het maar aan Jane ~

WARNING: De code is deze keer in het Engels!

POV – Sarah, 13 maart

Stiekem keek Sarah om de hoek van de muur. Ze had haar moeder al meer dan een half uur non-stop rond horen lopen vanaf haar kamer en nu wilde ze wel eens weten waar ze mee bezig was. Ze was verbaasd te zien dat haar moeder helemaal niets deed. Ze liep enkel ijsberend door heel het huis.

Dit te zien deed Sarah zuchten. Haar moeder deed de laatste twee weken zo vreselijk raar. Ze leek nergens meer erg in te hebben en met haar hoofd geheel ergens anders te zijn. Eigenlijk wilde ze wel weten wat erachter zat, maar het vragen wilde ze niet. Sarah wilde er zelf achter komen wat er met haar moeder was. Ze zag dit als een onderdeel van haar zogenaamde training. Als ze, enkel door het observeren van haar moeder en eventueel uithoren van omstanders, achter de oorzaak kon komen was ze alweer een stap dichter bij het voltooien van haar doel.

Sarah hoorde dat de telefoon ging. Haar moeder liep er naartoe om hem op te nemen. Doordat ze nog steeds bezig was met het rondjes lopen leek ze geen zin te hebben om het ding mee te suilen. Daarom zette Jane de telefoon op de speaker en legde het op de tafel. Zelf begon ze er rondjes omheen te lopen. Sarah spitste haar oren en kon het gesprek goed volgen. Het was haar vader, Mart, aan de lijn.

'Hé, hoe gaat het met je?' vroeg hij.

'Waarom blijf je dat maar steeds vragen? Het gaat goed, zoals altijd.'

'Ik maak me zorgen om je, dat weet je toch?' ging Mart verder.

Haar moeder zuchtte diep en ging met haar hand door haar lange haar. Sarah wist heel goed waarom haar vader zo bezorgd was. Jane deed de laatste tijd zo anders dat het iedereen was opgevallen. Toch leek niemand te weten wat erachter zat, inclusief haar moeder zelf.

'Laat nu maar, het gaat goed. Waarom bel je?' vroeg Jane achterdochtig.

'Er is weer een moord gepleegd,' antwoordde Mart.

Sarah voelde hoe de moed haar in de schoenen zakte. Alweer een moord. En nog steeds was er niets gebeurd. Ze kwamen maar niet verder. Als zij nou toch eens... Ze wilde zo graag ook iets betekenen! Als ze toch eens ergens achter kon komen, iets kon zien dat de rest over het hoofd had gezien...

'Hoe oud?' vroeg haar moeder.

'39 jaar,' zei Mart met opeengeklemde kaken, zeer waarschijnlijk vanwege zijn frustratie dat hij haar niet had kunnen redden.

'Wat is haar naam?'

'Ze heet Hanne Koppelaar. Een moeder van twee kinderen. Gelukkig getrouwd, haar man werkt erg veel. Ze was even thuis voordat ze de kinderen bij haar ouders op ging halen.'

'Welk sprookje?' ging Jane verder met haar vragenvuur. Ze had nog niets anders gedaan dan vragen stellen sinds ze van de moord had gehoord. Dat viel Sarah op. Waarom moest ze dit allemaal weten? Zij vond het niet erg, zo hoorde zij ook gelijk alles, maar waarom?

'Mulan.'

'Aan de naam te horen was ze niet Chinees van afkomst. Waarom heeft hij dan voor dat sprookje gekozen?' dacht Jane hardop.

'Ja, wij weten ook nog niet waarom hij daarvoor heeft gekozen. Hij zal er wel een reden voor hebben, volgens mij doet hij niets zomaar,' zei Mart.

'Nee, precies,' zei Jane nadenkend. 'Zat er weer een code bij, trouwens?'

'Wat denk je,' zei Mart vrij kort af.

Hij was waarschijnlijk pisnijdig dat hij niets had kunnen doen om dit te voorkomen. Als je het aan Sarah vroeg, geloofde ze dat haar vader op alle plekken te gelijk zou willen zijn om overal de touwtjes in handen te houden. Overal wilde Mart de volledige controle hebben, net als zijzelf, om eerlijk te zijn.