En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 38

~ Hoofdstuk 38 : De arrogante klootzak is helemaal alleen, wat erg, nou ja, eigenlijk wel ~

POV – Ezra, 21 maart

ONDERAAN STAAT DE INFORMATIE VOOR 'HET VERHOOR', OFWEL DE Q&A!

Ezra liep rustig naar de achterdeur. Hij had geen haast. Om eerlijk te zijn had hij nooit haast. De deur was niet op slot, zijn moeder was thuis. Ondanks het feit dat Nathalie niet zijn biologische moeder was, noemde hij haar al zolang als zij in zijn leven was wel zo. Hij vond het niet erg. Nathalie was aardig en bovendien was zij hier, bij hem. Dat kon over zijn vader niet gezegd worden.

De deur zwaaide open zodra hij de klink naar beneden had geduwd. Nonchalant liep hij gelijk door naar boven, de deur die naar de keuken met daaraan grenzend de woonkamer leidde sloeg hij over. Ezra riep enkel een korte groet naar Nathalie, van wie hij vermoedde dat ze in de woonkamer was. Antwoord kreeg hij niet. Dat verbaasde hem niet. Vaak zat Nathalie met een koptelefoon op Netflix te kijken. Werkelijk, meer voerde ze niet uit. Ze hoefde niet te werken, niet schoon te maken, niet te koken, helemaal niets. Wat doe je dan? Precies, je gaat andere dingen doen. Dingen die, volgens Ezra, veel leuker waren dan het reeds opgenoemde rijtje van taken. Hijzelf zou, om de eerlijke jongen te zijn die hij volgens hem was, precies hetzelfde doen.

Ezra rende half de trap op en gooide de deur van zijn kamer open, die was overigens groter dan gemiddeld. Ze hadden het goed, zeg maar gerust zeer goed, thuis. Zijn vader had een prima baan, waardoor ze nooit geld tekort kwamen. Aan de andere kant van deze zorgeloze leefstijl stond dat zijn vader onregelmatig werkte en bijna altijd weg was. Ezra wist niet eens waar op de wereld hij nu zat, het interesseerde hem niet.

Zijn tas smeed hij in één beweging op zijn tweepersoonsbed. Zelf nam Ezra plaats op zijn grote, makkelijke, leren bureaustoel. Hij opende zijn laptop en checkte de gebruikelijke dingen die hij niet kon checken op zijn mobiel, die natuurlijk voorzien was van een passend abonnement. Kijk, Ezra vond het niet heel erg dat zijn vader veel werkte, maar toch miste hij de warmte thuis. Nathalie was oké. Ze deed haar best om hem ook liefde te geven, maar ze was zijn echte moeder ook weer niet. Het voelde bij haar niet vertrouwd. Bovendien was het nou ook weer niet zo dat hij op zijn leeftijd zat te wachtten op een knuffel als hij weg ging en een kus voor het slapen gaan. Toch miste hij iets, maar hij wist niet precies wat.

Na het checken van zijn e-mail begon Ezra wat op het internet te surfen. Zijn huiswerk maakte hij nooit, dat vond hij niet nodig. Dat was het ook niet, tot nu toe was hij elk jaar over gegaan. Zolang we het niet hebben over de manier waarop, leek het allemaal prima te gaan met hem.

Na een tijdje besefte Ezra dat hij dorst had, en nog belangrijker, honger. Hij stond meteen op van zijn stoel en liep de trap af. Hij opende de deur van de keuken met het plan om daardoor naar de woonkamer te lopen. Hij had besloten Nathalie toch maar even gedag te gaan zeggen. Anders vond hij het ook zo saai. Een praatje deed hem misschien wel goed.

Ver kwam hij niet, want Ezra bleef in de deuropening stil staan. Niet wankelend stil, nee, stokstijf stil. Zijn hart begon heftig te kloppen en het zweet brak hem aan alle kanten uit. Zijn rustige ademhaling versnelde zodanig dat hij aan het hijgen was. Zijn hand ging als een gebaar van totale onthutsing door zijn haar.

Daar, maar enkele meters van hem vandaan, lag Nathalie, zijn moeder. Ze had een rare blauwe jurk aan die Ezra nog nooit had gezien. Om haar lichaam lag een kleine plas bloed. Het rood stak hevig af tegen de witte tegels die op de grond van de keuken lagen.

Ezra liep wankelend naar achteren. Alles om hem heen begon te draaien en hij begon zwarte, dansende vlekken te zien. Hij kon nog maar net de trapleuning vastpakken om niet te vallen. De schok kwam bij hem binnen als een bom. Helemaal bevatten kon hij het niet. Ezra wilde het ook eigenlijk niet begrijpen.