En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 1

~ Hoofdstuk 1: Een diner met een abrupt einde ~

POV – Mart, 1 maart

'Schat, laat me je das eens even goed doen. Hij zit hartstikke scheef! Zou je je zonder mij ooit eens fatsoenlijk kunnen vertonen?'

Hij knikte bedeesd en stond stil zodat zijn vrouw zijn das goed kon doen. Hij kon Jane, of Johanna, zoals ze eigenlijk heette, maar niet genoemd wilde worden, maar beter haar gang laten gaan. Als hij eerlijk was moest hij bekennen dat hij zonder haar er toch heel wat anders uit had gezien dan nu. Zij was van het ordenen en schoonmaken. Ze zorgde ervoor dat alles er aan de buitenkant netjes uit zag. Volgens haar was dat meer dan het halve werk. Hij moest toegeven dat dit eigenlijk wel zo was. Als mensen zien dat je in een aftands, niet opgeruimd huis woont en er ook niet tip top bij loopt gaan ze al met een vooroordeel naar je toe. En als je dan eenmaal een oordeel over je hebben is het buitengewoon moeilijk het tegendeel te bewijzen.

Hij huiverde. Het was een koude avond in het begin van maart, zoals er in Nederland zoveel waren. De winter zou deze maand eindelijk voorbij zijn, theoretisch gezien dan, de praktijk zou waarschijnlijk tegenvallen. Tja, in dit koude kikkerlandje was een strak blauwe lucht en zon een zeldzaam gegeven. Niet dat hij dit land daarom minder lief had. Hier lagen zijn roots. Hij vond dat je het land waar je geboren was altijd trouw moest dienen, het was tenslotte je vaderland. De grootte maakte niks uit. Dat maar weinig de taal spraken was ook niet zo erg. Dat maakte dit land juist zo uniek en daarom hield hij er zo van.

Hij liep achter zijn vrouw naar de deur van een rijtjeshuis, zoals er zovelen van zijn in Nederland. Het was het huis waar zijn vriend en collega Jort Molenaar met zijn vrouw Marije woonde. Hij en zijn vrouw gingen er regelmatig op visite en zo nu en dan dineerden de bevriende stellen samen.

Hij volgde zijn vrouw naar de deur en wachtte geduldig, nadat zij had aangebeld, tot de deur opengedaan werd. De deur ging open en daar stond Marije. Ze had blond, golvend haar dat tot net over haar schouders reikte. Ze droeg het vandaag los. Haar ogen waren helder blauw en het leek alsof ze je met één blik kon doorgronden. Ze droeg een zwarte, knielange rok met een witte blouse die ze in de rok had gestopt. Het krijgen van kinderen had geen sporen nagelaten. Ze zag er nog altijd even slank en afgetraind uit. Natuurlijk wist hij niet hoezeer ze hiervoor werkte, maar volgens hem ging het haar altijd gemakkelijk af. Ze nam alles altijd met dezelfde soepelheid aan. Hij had haar nog nooit gestrest gezien en ook nu stond ze met een ontspannen blik in de deuropening.

'Goedenavond! Jullie zijn precies op tijd. Jort is nog even ijs halen voor het nagerecht, maar hij zal er zo zijn. Kom binnen!'

Hij liep de gang in en Marije nam zijn jas aan en hing het op een stokje aan de kapstok. Het was binnen een stuk warmer dan buiten.

Hij volgde beide vrouwen naar de kamer, waar ook de eettafel stond. De vrouwen waren al druk aan het praten over de nieuwste roddels. Aan de andere kant van de kamer stond de tv en de hoekbank. Achter de bank lag wat speelgoed van Maud. Sprookjesboeken lagen slordig op elkaar gestapeld met een aantal barbies ernaast. De barbies hadden prinsessenjurken aan, want net als ieder ander meisje van vier jaar wilde Maud later prinsesje worden. Ze lag al op bed, net als haar jongere zusje Jade van één jaar.

De tafel was prachtig gedekt met het servies dat Marije van haar oma geërfd had. Toen ze het net had, hadden hij en Jane alle verhalen over dit mooie servies moeten aanhoren. Het servies was wit met kleine appeltjes rondom de randen.

Hij ging aan tafel zitten en terwijl Marije vroeg wat hij wilde drinken hoorde hij de deur opengaan.

'Hé Jort! Speel je weer eens voor loopjongen voor je vrouw?' riep hij.