En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 28

~ Hoofdstuk 28 : Als een jongen naar je kijkt is hij verliefd op je ~

POV – Sarah, 10 maart

Sarah keek zuchtend naar de klok. De les was pas vijftien minuten geleden van wal gestoken, maar ze verveelde zich nu al. Engels was ook iets waarvoor ze geen les nodig had. Het had helemaal geen zin om te luisteren naar een leraar voorin de klas als je zelf niks deed. Sarah was ervan overtuigd dat je talen het best kon leren door er echt iets mee te doen. Als dat niet gebeurde was dat verspilde tijd. Zoals nu.

Naast haar was Idith fanatiek bezig te vertellen wat ze allemaal in het weekend zou gaan doen. Ze vond het niet nodig haar kostbare aandacht daaraan te verspillen. Om Idith geen verkeerd gevoel te geven keek ze haar wel aan en knikte ze af en toe.

'Vertel jij eens iets leuks. Ga jij nog iets doen?' vroeg Idith opeens.

Sarah schrok op en het duurde even voordat ze door had dat het nu haar beurt was om te gaan praten.

Ze haalde haar schouders op. 'Uhm, niet dat ik weet.'

Idith trok haar wenkbrauw op. Haar grote bruine ogen werden hierdoor in zijn geheel zichtbaar. 'Daar geloof ik niet in. Is er niet iemand binnenkort jarig?'

Sarah dacht na. 'Eh, ja, mijn moeder,' zei ze na een tijdje.

'Wanneer?'

Op het gezicht van Idith was een grote glimlach verschenen. Ze had weer stof om verder over door te praten. Soms maakte Sarah zich zorgen om haar vriendin. Ze was bang dat ze op een gegeven moment altijd door zou praten en nooit meer op zou houden, iets waar Sarah waarschijnlijk veel banger voor was dan Idith die er niet veel problemen mee zou hebben.

'29 maart.'

Het gezicht van Sarah was vlak, zonder emotie. Ze wist niet goed welke houding ze zichzelf moest geven, ze vertelde niks bijzonder leuks of vervelends.

'Oh, leuk! Ga je nog iets speciaals doen?' vroeg Idith verder, haar gezicht zoals altijd niet anders dan door nieuwsgierigheid getekend.

'Nu je het zegt, we doen het in een zaaltje, op de dag zelf,' zei Sarah die nu had besloten om een beginnende glimlach te laten zien. Haar ogen lachten echter niet mee.

'Wat leuk! Ik zou willen dat ze dat bij mij ook eens deden, maar ze vinden dat te veel gedoe.' Idith zuchtte diep en keek omhoog naar het plafond van het lokaal. Het was niet zo fascinerend, dus dat was niet hetgeen Idiths aandacht trok. Misschien zag ze het denkbeeldige feest nu wel voor zich en fantaseerde ze over hoe het had kunnen zijn.

'Is het ook. Ze zijn al hartstikke lang bezig met het regelen hiervan,' ging Sarah in op de vraag van Idith. Ze had er nog tegen geprotesteerd. Sarah had er een hekel aan dat de verjaardag van haar moeder zo overdreven gevierd zou worden. Haar moeder vierde niet eens een jubileum, ze werd tweeënveertig, er was dus geen enkele reden om een hele zaal te huren en veel te veel mensen uit te nodigen.

'Maar dan heb je wel een leuk feest,' concludeerde Idith, nog steeds haar ogen naar het plafond gericht.

'Hopelijk.'

'Waarom ben je altijd zo pessimistisch?!'

De ogen van Idith waren naar Sarah geschoten waardoor zij weer degene was om wie de aandacht van Idith circuleerde. Beide wenkbrauwen had Idith omhoog getrokken en ze keek Sarah verontwaardigd, bijna verwijtend, aan. Ze wilde waarschijnlijk antwoorden, maar Sarah hield er niet van om verplicht antwoorden te geven. In plaats van Idith de zo begeerde antwoorden te geven stak ze haar neus in de lucht en zei: 'Ik ben niet pessimistisch.'