En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 57

~ Hoofdstuk 57 : Een kloppend hart ~

POV – Jozua, 29 maart

Jozua rende het gebouw binnen, op zoek naar Sarah. Hij vond haar in de grote zaal. Ze stond daar, haar arm omhoog, het pistool nog gericht op de plaats waar de man die nu op de grond lag eens had gestaan. De moordenaar was dood. Ze hadden gewonnen. Die overwinning had echter een grote prijs gehad.

Op de weg naar de het gebouw toe had Jozua Mart, de vader van Sarah, zien liggen. Hij was meteen gestopt met rennen en had sprakeloos en bijna met tranen in zijn ogen een moment naar de man staan kijken. Er had zich een brok in zijn keel gevormd en Jozua had heel erg zijn best moeten doen om zichzelf van hem weg te trekken. Een pistoolschot dat had geklonken, had uiteindelijk de doorslag gegeven. Jozua was weer met zijn hoofd bij de realiteit getrokken en het gevoel van verdriet maakte plaat voor angst. Sarah was namelijk daarbinnen met wie weet wat voor monster.

Toen hij de zaal binnen kwam, had hij gelijk twee lijken zien liggen. Dat kon je nog eens een binnenkomst noemen, zeg. Jozua wist gelijk niet waar hij moest kijken, stond perplex, want hij had tot vandaag nog nooit een dood iemand gezien. Zo te zien waren het Jane en de andere rechercheur, de collega van Mart. Meteen had Jozua geweten wat er was gebeurd. De gedachte was ondragelijk, maar het leek de enige mogelijke waarheid. Hij draaide zich naar Sarah die nog altijd als versteend tegenover hem stond.

'Sarah!' schreeuwde hij.

Ze was ongedeerd! Jozua slaakte een zucht van verlichting. Misschien was deze ontdekking wel het enige lichtpuntje van deze donkere dag zonder zonneschijn en vol met onweer. Toen hij Mart had gevonden, had hij voor het ergste gevreesd. Maar Sarah leefde nog! De liefde van zijn leven, was nog steeds in leven! Jozua rende op haar af, wilde haar maar wat graag troosten. Hij had geen idee hoe zwaar ze het nu wel niet moest hebben. Ze maande hem echter tot stoppen door haar hoofd te schudden.

'Kom niet dichterbij! Blijf daar staan!' riep Sarah met overslaande stem. Haar ogen zagen rood van al het huilen en haar schouders hingen voorover. Dit was niet de Sarah zoals Jozua die kende. Hij kende een Sarah die zelfverzekerd was en zich van niemand iets aantrok. Die een gezicht als een masker en zenuwen van staal had.

Jozua schudde zijn hoofd, waarom zou ze dit zeggen? De moordenaar was dood. Goed had, zoals het behoorde, gewonnen. Mart en Jane hadden daarvoor de hoogste prijs moeten betalen. Sarah had daarom juist nu iemand nodig die haar zou troosten, die haar zou vertellen dat er was niks meer was om bang voor te zijn. Vastbesloten zette Jozua nog een paar stappen in haar richting. Hij zou bij haar blijven, haar alles laten vertellen. Daarna zouden ze samen...

'Jozua. Blijf. Staan.' Deze keer klonken haar woorden vastbesloten en dwingend, bijna smekend. Sarahs donkere, bruine ogen stonden koud, er was geen greintje opluchting in te bekennen. 'Waarom?' zei hij, het was het enige wat hij uit kon brengen. Jozua snapte haar reactie niet. Hij stond perplex, ze deed veel te raar. Hij snapte dat ze vreselijke dingen moest verwerken, maar hij wilde haar juist helpen! Hij had alleen maar het beste met haar voor, echt waar!

Sarah antwoordde hem niet en bleef enkel stoïcijns voor zich uit staren.

'Waarom?' drong Jozua aan. 'Sarah, leg me alsjeblieft uit waarom in niet bij je in de buurt mag komen. Ik wil je alleen maar helpen!'

'Straks doe ik je pijn!' schreeuwde Sarah angstig met overslaande stem. Schokkend zette ze een paar stappen achteruit, haar armen beschermend voor zich uitstekend. Jozua zag dat haar ogen weer tot leven kwamen en waterig werden.

'Pijn? Dat is nergens voor nodig, het is over! Je hoeft niet meer bang te zijn!' riep Jozua. Hij probeerde het opgewekt te laten klinken, maar toch was er een zeker trilling in zijn stem te horen. Zijn mond vormde zich langzaam tot een glimlach en hij hoopte dat Sarah zijn voorbeeld zou volgen. Weer zette hij een paar stappen dichter naar haar toe.