En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 29

~ Hoofdstuk 29 : Als we straks allemaal obesitas hebben, hebben we ook allemaal spleetogen ~

POV – Moordenaar, 11 maart

Hij haalde eens diep adem. Wat was het toch heerlijk om iedereen bezig te zien om hem te pakken te krijgen! Zijn plan liep tot nu toe op rolletjes. Van tevoren had hij nooit gedacht dat het hem zo makkelijk af zou gaan, maar hij voelde zich fantastisch!

Het ging hem allemaal misschien ook wel te makkelijk af. Het moorden en daarna zijn sporen verwijderen was eigenlijk zo eenvoudig. Het werd een routine waar hij niet eens meer over na hoefde te denken, zijn handen deden automatisch hun werk. Erg vond hij dat niet, zo ging het alleen maar sneller. Wel had hij door dat hij op moesten gaan letten dat hij niet onopgemerkt toch sporen achterliet. Maar zorgen maakte hij zich hier niet over, het ging tot nu ook goed.

Veel dingen waren in zijn leven vaste prik geworden. Het vroege opstaan, het trouw naar zijn werk gaan en doen alsof hij dat leuk vond, zijn vrouw tevreden houden. Zelfs het regelen van zijn gedachten kostte hem geen moeite meer.

Ja, je leest het goed. Hij regelde zijn gedachten. Ken je dat? Dat je net doet alsof er iemand is die precies weet wat je denkt en zo meeluistert? Hij had het vroeger als kind gedaan en nu deed hij dat weer. Hij vond het eigenlijk wel grappig, hij liet zichzelf geloven in zijn eigen leugen. Hoeveel mooier kon het zijn?

Hij dacht aan zijn volgende slachtoffer, zijn handen jeukten. Nog even moest hij volhouden, maar eigenlijk kon hij niet wachten. Hij verlangde weer naar de blik van ongekende doodsangst in de ogen van zijn slachtoffer. Het moorden was zijn drug geworden. Het hielt hem in leven voor zo lang als dat nog nodig was. Hij leefde daarna helemaal weer op. Gek toch, de één verliet het leven en dat gaf hem juist weer levenslust. Hij wist niet helemaal zeker of een uitspraak als "de één zijn dood is de ander zijn brood" erbij zou passen, maar logisch klonk het wel.

Het volgende sprookje dat hij langs zou gaan was dat van Mulan. Hoewel dit sprookje niet zozeer draaide om de prins was het wel typisch Disney. De boodschap was natuurlijk prachtig. Door voluit te gaan om je doel te bereiken gaat dit je zeker lukken. Je kunt alles doen als je maar hard genoeg je best doet, zeg maar. En natuurlijk, niet te vergeten, je moet in jezelf geloven. Je bent goed zoals je bent. Geweldig. Werkelijk, de tranen stonden hem in de ogen. Evenals hij de draken kon verslaan. Natuurlijk, zo mooi was het. Ongelofelijk mooi. Te mooi om waar te zijn. En dat was het dus ook niet.

De werkelijkheid werd zoals gewoonlijk niet vermeld. Hij had, onbezonnen als hij toen was geweest, ook een doel gehad, een droom. Hij had in zichzelf gelooft en er alles aan gedaan om die droom te verwezenlijken. Maar lukken? Wat dacht je zelf? Wie kon in dit leven nu zijn ultieme droom uit laten komen? Kom op, leven in een sprookjeswereld doen we niet. Wees eerlijk en kom het onder ogen. Volkomen gelukkig zijn is niet mogelijk. Leg je erbij neer.

Gelukkig voor hem was Mulan zo erg nog niet. Hij bedoelde, zij had in het begin van de film de familie eer niet hoog weten te houden. Ze was in een diepe put gezonken. Maar daarna klom ze er op eigen kracht weer uit. Haar missie slaagde, haar doel werd behaald.

Soms had hij het gevoel, of de hoop, want die hield hem nog zo goed en zo kwaad als dat ging in leven, dat hij al heel zijn verdorven leven in die put had gezeten. Soms hoopte hij dat hij nog steeds in die eerste fase zat, dat er ooit nog iets beters zou komen. Maar hij wachtte al zo lang op die volgende fase. Hij was, als hij van de gemiddelde verwachte leeftijd uitging, al over de helft. Het was onrealistisch te denken dat het allemaal nog goed zou kunnen komen. Hij was te diep gezonken, zeker na wat hij de afgelopen twee weken had gedaan. Het was niet meer haalbaar om van zijn leven ooit nog een paradijs te maken.

Hij troostte zich met de gedachte dat niemands leven een heus paradijs was, maar wat zei dat? Veel mensen hadden wel een moment in hun leven gekend waarin ze, ook al was het maar voor heel even, echt geluk hadden ervaren. Hij had dat geluk nog nooit gehad en het zag er ook niet naar uit dat dat nog zou gebeuren.

Maar zijn slachtoffers, ja, die hadden dat moment al wel ervaren. Hij ontnam ze dus eigenlijk niets, ze hadden het hoogst haalbare al bereikt.

Zijn volgende slachtoffer was, in tegenstelling tot de anderen die relatief, want schoonheid is subjectief, knap waren geweest, lelijk. Ze was ooit mooi geweest, zoals iedereen in zijn leven een zekere periode van bloei kende, maar ze was al snel weer verwelkt. Ooit was ze een blauwe maandag slank geweest. Nu was ze mollig, beter gezegd dik. Ooit hadden haar blauwe ogen levenslust uitgesproken. Nu waren die ogen door het omringende vet bijna dicht en was de kleur amper te zien. Haar haar was ooit pikzwart, mooi, geweest en lang. Ze had de verkeerde keuze genomen om het in stekels, als een man, te laten knippen.

Dat waren haar uiterlijke linken met Mulan. Haar ogen die tot spleetjes waren vervormd door het vet en haar uiterlijk dat er op het eerste gezicht uitzag als een man. Zij zou, als ze nu op school had gezeten, zeker ook gepest worden. Eigenlijk zou hij medelijden met haar moeten hebben omdat zij even kwetsbaar was als hijzelf. Toch grijnsde hij breed. Hij had geen medelijden meer. Die emotie was uit hem verdwenen met de jaren. Iedereen had het zogenaamd zwaar en je kon daarom ook met ieder gewenst persoon medelijden hebben. Waarom zou je er dan aan beginnen?

Hij balde zijn vuisten en spande zijn spieren aan. Die rechercheurs dachten dat ze hem te slim af konden zijn. Nou, mooi niet. Hij was veel slimmer dan ze dachten. Hij was overal op voorbereid. Zelfs als hij vast zou komen te zitten zou zijn plan voltooid worden. Hij had overal aan gedacht, alles was klaar. Zijn slachtoffers had hij zorgvuldig uitgezocht en als die twee nu eens beter nadachten over de waarom vraag zouden ze veel verder zijn.

Werkelijk, die twee voerden niets uit. Ze deden maar wat, zonder een plan te hebben. Als hij op de zaak had gezeten had hij het uitgeschreeuwd. Hij had ze voor luie zakken uitgemaakt en ze zo de huid vol gescholden. Misschien zouden ze dan van hun stoelen afkomen en eindelijk begrijpen waar dit om ging. Ze konden het weten, daar had hij voor gezorgd. Het was heel goed mogelijk dat ze wisten waar dit om ging. Het was duidelijk, hij wist dat het te begrijpen was. Maar ze wilden het niet zien. Ze hielden zich bewust blind.

Waarom? Dat vroeg hij zich ook af. Soms wilden mensen de waarheid niet onder ogen komen omdat die te erg was, te vreselijk. Ze konden het met hun tere zieltjes niet aan, waren er te zwak voor.

Hij grinnikte gelaten. Dat was inderdaad waar. Die inspecteurs durfden niet te zien wie er achter deze geweldige moorden zat. Het was voor hen onwerkelijk, ze geloofden hun eigen ogen en oren niet. En dat was het mooie, het was niet logisch. Geweldig. Het was niet voorspelbaar.

Als kind had hij de wereld om zich heen proberen te begrijpen. Hij had de reden willen snappen waarom zijn vader niet meer bij zijn moeder was. Hij had willen begrijpen waarom de mensen op straat zijn moeder met de nek aankeken. Het was hem niet gelukt. Toen had hij de teleurstelling van het mislukken niet willen voelen en was hij doorgegaan, het hoofd omhoog geheven. Hij had zich er toen, als klein kind, niets van aangetrokken.

Waar was het dan fout gegaan? Op welk punt in zijn leven was het voor hem belangrijk geworden wat mensen van hem vonden? Sinds wanneer trok hij zich de opmerkingen van anderen aan?

Hij grimaste verbitterd. Hij wist het antwoord. Heel goed.

Vijf duizend lezers! AHHH! Dat is zo onvoorstelbaar! Dank jullie wel allemaal voor het lezen, stemmen en reageren, dat betekent heel veel voor me! :) Op mijn profiel (bij conversaties) staan nu een aantal fun facts over dit boek, zoals de namen die sommige personages eerst hadden en een andere titel. Neem een kijkje als je dat interessant lijkt!

In het volgende hoofdstuk komt Jozua weer aan het woord. Hij gaat iets doen dat op zich goed is, maar voor hem slecht uitpakt...

Bedankt voor het lezen en vergeet niet te stemmen als je daar zin in hebt!