En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 11

~ Hoofdstuk 11: Micha Vos ~

POV – Mart, 3 maart

Micha Vos.

Micha Vos.

Micha Vos.

Heel de nacht had deze naam door zijn hoofd heen gespookt. Hij moest hem spreken. Hij moest te weten komen wat deze man op zijn "uitstapjes" deed.

Alleen er was één probleem, voordat hij de man kon opzoeken moest hij bewijs hebben. Bewijs dat er een mogelijkheid bestond dat hij iets te maken had met de moorden. Anders kon hij dit potentiële gevaar voor de samenleving niet lang vasthouden.

Hij bevond zich trouwens op het politiebureau. Aan zijn bureau wel te verstaan. Stapels papierwerk maakten het onmogelijk het houten blad te zien. Hij moest het nog allemaal lezen. Hij moest alles doorspitten op zoek naar een link met de moorden van de afgelopen dagen. Maar controle freak of niet, hij had last van uitstelgedrag. Hij kon zich er maar niet toe zetten te beginnen aan het eerste dossier.

Om een legitieme uitweg te vinden stond hij op en liep hij naar het bureau van Bram. Een wandelingetje op zijn tijd kon ook geen kwaad. Hij leunde met zijn handen op het bureaublad en boog zich voorover.

'Hé, heb jij misschien het bestand waarin staat waar Micha Vos allemaal is geweest?'

Bram keek hem vragend aan. 'Waarom ben jij opeens geïnteresseerd in Micha? Je had de leiding over het onderzoek naar hem, maar je had al je taken overgedragen aan Jort.'

Dat was waar ook. Hij was degene die Micha officieel had laten vastzetten. In werkelijkheid was hij veel drukker geweest met andere dingen en had hij niks meegekregen van het hele gebeuren, maar officieel stond zijn naam erboven. Voor Micha was hij de boosdoener. De man die hem had laten arresteren en veroordelen. De man die hem een aantal jaar cel had opgeleverd.

Snel bedacht hij een antwoord dat Bram niet ver zou doen vragen. 'Uhmm, ik was gewoon benieuwd naar de plaatsen die hij allemaal bezoekt,' stamelde hij.

Vergeet het maar. Dit was zo vaag als wat. Waarom zou hij nu ineens geïnteresseerd zijn in een persoon die zijn straf al had gehad. Inderdaad, er was geen antwoord. Dit zou zeker argwaan opwekken bij Bram.

Tot zijn verbazing zei hij echter: 'Oké, is goed. Ik zal zorgen dat je het zo snel mogelijk toegestuurd krijgt.'

Doordat hij dit totaal niet had verwacht duurde het even voordat de betekenis van het antwoord tot hem doordrong. Geen verdere vragen, alleen instemming. Dit was heel gek. Bram was de meest nieuwsgierige persoon die er op aarde rondliep en hij nam genoegen met zo'n antwoord als dit?!

Hij haalde zijn schouders op terwijl hij weer terug liep naar zijn bureau. Wat maakte het ook uit? Hij had tenminste wat hij wilde. Waarom zou hij zich druk maken over niet-gestelde vragen die hij niet wilde beantwoorden?

Hij ging weer zitten en opende zijn laptop. De laptop wankelde doordat hij het apparaat op twee stapels papier van verschillende hoogten had gezet. Snel veegde hij het overige papier van de hogere stapel weg om de stapels gelijk te maken. Nu stond de laptop recht. Niet waterpas, maar het kon ermee door.

Hij maakte er een spelletje van om zo vaak mogelijk om het vernieuwingsknopje van zijn mailbox te klikken. Na vijf minuten onophoudelijk klikken kwam eindelijk het bericht van Bram over Micha door. Hij opende het meteen. Hij analyseerde de lijntjes die op het scherm verschenen. Elk lijntje stond voor een "uitstapje" dat Micha had gemaakt.

Zijn adem stokte toen hij een van de lijntjes naar de Reeweg zag lopen. Dat was de straat waar het schoolgebouw waar de toneelclub in repeteerde aan stond. Hij keek goed en zag dat het niet een lijntje was, maar meer! Hij klikte erop om meer informatie te krijgen. Het bestand liet hem zien wanneer hij daar was geweest. Om precies te zijn was hij er, sinds dat hij vrij was gelaten, elke week een keer geweest. Inclusief gisteren.