En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 43

~ Hoofdstuk 43 : De aanhouder wint (als de tegenstander maar zwak genoeg is) ~

POV – Sarah, 24 maart

WARNING: De code is weer in het Engels! Sorry, ik beloof dat dit de laatste keer zal zijn!

Het was koud. Sarah kroop diep weg in haar warme winterjas. Ondanks dat het officieel al lente was, was dat niet te merken. De temperatuur was beneden de tien graden en 's nachts vroor het nog dikwijls aan de grond.

Het was vroeg in de ochtend, maar omdat het inmiddels al toch al een tijdje maart was en de kortste dag daarmee ruim drie maanden geleden was, was het niet donker. Ze had die morgen op het nieuws gezien dat er weer een moord was gepleegd en was meteen op weg gegaan. Hoewel de nieuwslezer geen adres had genoemd, was er wel een foto laten zien met daarop de aanblik van een afgezet huis met tal van politieauto's voor de deur. Sarah had de buurt herkend en toen ze er was aangekomen, kon het eigenlijk niet missen. Random geen enkel ander huis was zo veel gaande als van het huis op de hoek, aan het eind van de Dorpsstraat.

Ze was op een afstandje blijven staan en keek toe hoe iedereen zijn werk probeerde te doen. Het was wel een interessant geheel. Iedereen leek zijn unieke rol te spelen in het toneelstuk dat zich voor haar ogen afspeelde.

Normaal was Sarah niet zo de persoon die uit was op sensatie en daarom een crime scene bezocht, maar daarvoor was ze hier ook niet. Ze hoopte aan meer informatie te komen, wat haar wellicht verder zou helpen. Op dit moment zat ze namelijk, net als haar vader, vast. Doordat ze geen idee had naar wie ze op zoek was, ging dat zoeken niet zo lekker.

Sarah zag dat Bram haar kant op kwam lopen. Hij zag haar niet, maar zij hem wel en Sarah wilde graag informatie, van wie ze dat ook zou krijgen. Ze stapte daarom naar voren en zei: 'Hoi, Bram.'

'Hé,' zei hij. Bram had niet opgekeken en wilde langs haar heen lopen. Opeens bedacht hij zich echter en hief hij zijn hoofd omhoog. Zijn ogen werden groot en zijn mond viel een eindje open. 'Wat doe jíj hier?' vroeg Bram verbaasd.

Sarah haalde haar schouders op. 'Checken of jullie wel je werk wel doen.'

Bram grinnikte en keek Sarah voor een moment doordringend aan. 'Weet je vader hiervan?'

Het duurde even voordat Sarah antwoord gaf. 'Nee,' zei ze uiteindelijk zo neutraal mogelijk, terwijl ze haar schouders ophaalde.

Bram trok zijn wenkbrauw omhoog. Sarah moest toegeven dat het er best grappig uit zag, de verbazing die Bram liet zien met een laconieke uitdrukking op zijn gezicht. Hij leek wel een clown die een act opvoerde. 'Maar, wat doe je hier dan?' vroeg hij.

'Informatie halen,' zei Sarah nonchalant.

'Oh,' reageerde Bram grijnzend. 'En van wie ga jij die informatie krijgen dan?'

Sarah keek hem strak aan. 'Van jou, natuurlijk.'

Bram keek bedenkelijk. Opeens was zijn uitdrukking veranderd naar zeer ernstig. 'Je weet dondersgoed dat dat niet mag.'

Natuurlijk wist Sarah dat er zoiets als een beroepsgeheim bestond, maar ze vond het het proberen waard. Wie weet zou Bram zijn mond tegen haar opendoen.

'Maar als mij dat nu niet kan schelen?' zei Sarah. Ze glimlachte opzettelijk overdreven en probeerde hem met een soort puppyogen over te halen. 'Kom op,' ging ze verder, 'de zaak komt geen steek verder. Jullie zitten met jullie handen in het haar. De druk neemt toe. Stel je voor dat ik jullie kan helpen, dat is dan toch alleen maar mooi meegenomen?' Sarah keek Bram afwachtend aan.

Bram ging met zijn hand door zijn haar. 'Ik kan dat echt niet maken. Ik riskeer hiermee m'n baan!' riep hij uit.

Sarah tikte ongeduldig met haar voet op de tegels van de stoep. 'Ik weet de rest ook al, hoor. Het maakt niet echt uit of ik nog net iets meer informatie krijg. Daarbij, je kunt het me nu vertellen of ik kom het vroeg of laat toch te weten via de media. Die weten op de een of andere manier altijd alles boven de water te krijgen.'