En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 56

~ Hoofdstuk 56 : Belle en het Beest ~

POV – Sarah, 29 maart

Sarah stormde de zaal binnen. Bijna over haar voeten struikelend kwam ze tot stilstand. Onderweg had ze al haar krachten bij elkaar geschraapt om niet zwak over te komen. Zo had ze ook de kracht gevonden om haar voeten te verzetten om te kunnen rennen.

'Nee!' riep ze. Het kwam er met veel meer paniek, pijn en gebrokenheid uit dan ze van zichzelf ooit had gedacht te kunnen krijgen. Haar uitroep was alles behalve overtuigend. Het was het miezerig gepiep van een muisje dat opgejaagd wordt door de grote kat.

Deze kracht verdween echter met dezelfde snelheid als die was gekomen en Sarah viel op haar knieën, te zwak om nog iets uit te kunnen brengen. Ze vroeg zich af hoelang haar hersenen het nog uit zouden houden. De hoeveelheid emoties die haar hersenen in het afgelopen kwartier hadden moeten verwerken was enorm veel. Ook de snelheid waarmee de ene emotie overging in de ander was abnormaal. Zeker als je het vergeleek met de snelheid waarmee ze normaal een emotie toeliet.

Daar, recht voor haar neus, zat haar moeder half liggend tegen de muur. Jort stond over haar heen gebogen. Blijkbaar waren ze in een gesprek geweest totdat zij binnen was gekomen. Of, nou ja, gesprek, het was een monoloog geweest van Jort. Haar moeder zag er niet uit alsof ze in staat was een gesprek te voeren.

Sarah keek beter naar haar moeder. Bloed. Overal bloed. Ze keek waar het bloed vandaan kwam. Haar hart stond stil toen ze de bron ontdekte.

Haar moeder droeg een lange, gele jurk. Deze had ze nog niet eerder gezien. Op haar linkerborst was een soort vierkant getekend. Over haar ontblote armen liepen sneden, waar gestaag bloed uit vloeide. Wat Sarah het meest opviel, en wat tevens haar hart stil zette, was het feit dat Jort ook de polsen van haar moeder had doorgesneden. Sarah kon niet zien hoe diep de wonden waren, maar aangezien Jort het mes waarmee hij het had gedaan nog steeds vast had twijfelde ze er niet aan of hij zou nog meer schade aan gaan richten. Daarbij zou het bloed dat rechtstreeks uit de aderen in haar polsen kwam, niet stoppen met stromen. Kortom, er was geen tijd te verliezen.

Jort draaide zijn hoofd. Toen hij haar zag vormde er om zijn mond een valse grijns. 'Ah, Sarah, je bent net op tijd. Ik ben bezig je moeder te opereren. Een open-hart-operatie. Ik ga haar hart eruit halen. Blijf je gezellig kijken? Hier kan je heel veel van leren.'

Met grote ogen keek Sarah hem aan. Ze was sprakeloos. Ze wist dat hij de moordenaar was. Toch kwam het als een schok hem zo te zien. Hij was als een oom voor haar geweest. Ze had hem zelfs ooit verteld dat ze hem liever vond dan haar eigen ouders. De leugenaar. Sarah had nooit kunnen denken dat hij in staat was tot zoiets als dit. Tot het doden van onschuldige mensen.

Sarah trilde van top tot teen, ze wist niet wat ze moest doen. Ze was bang, natuurlijk, want tegenover haar stond een moordenaar. Ze had het heel koud, maar zweette als een otter. Haar hersenen werkten nog steeds niet goed en elke gedachtegang die naar een oplossing zocht, liep dood. Onthutst haalde Sarah een hand door haar haar.

Sarah keek weer naar haar moeder. Tranen stroomden over haar wangen. Haar moeder keek haar zo liefdevol aan. Ze werd op dit moment vermoord en er was geen spoor van woede of haat te zien. Hoe kon dat ooit? Stemde ze hier mee in?

Sarah probeerde op te staan om nog iets van tegenstand te kunnen bieden, maar het lukte haar niet. Ze was als versteend. Ze kon haar ledematen er niet toe zetten iets te doen. Hoezeer ze zich er ook bewust van was dat haar moeder op dit moment vermoord werd, het hielp allemaal niets.

Vandaag was de dag waarop ze wees zou worden. Vanaf vandaag zou ze geen ouders meer hebben. Hoe moest het nu verder? Ze kon toch niet alleen voor Ben, Eloise en Judah zorgen? Sarah sloot haar ogen. Meer warme tranen bevochtigden haar gezicht. Dit kon ze echt niet aan.