En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 8

~ Hoofdstuk 8: Ruzie ~

POV – Jane, 3 maart

Mart probeerde ongemerkt het bed in te sluipen, maar ze had hem gehoord. Ze lag al een hele tijd in bed en had nog geen oog dichtgedaan, dat deed ze nooit als Mart nog niet thuis was. Ze was er pas rond middernacht in gaan liggen, moet je nagaan hoelang ze al wachtte! Nu was hij gelukkig eindelijk thuis en werd haar lange wachten beloond.

Ze ging gelijk rechtop zitten. 'En?'

Mart keek verbaasd op. Hij had blijkbaar niet verwacht dat ze nog wakker zou zijn. Wat dacht hij? Dat ze rustig kon slapen als ze niet wist of haar man veilig en wel thuis was gekomen?

'En wat?' vroeg hij met een gezicht waarop de pure onschuld te lezen viel. Wat was het toch ook een onoplettend kind!

Ze rolde met haar ogen. Alsof hij niet wist waar ze het over had. 'En hoe zag het eruit, en ben je al verder gekomen, en waarom ben je zo laat, en waarom laat je me in de steek.'

Ze was boos. Ze was er wel aan gewend dat ze op de tweede plaats stond, onder zijn werk, maar deze zaak had hem echt helemaal in beslag genomen. Het was erger dan normaal. Ze zag dat hij bedeesd naar beneden keek. Oh, nu werd het helemaal mooi. Als hij nu maar niet het slachtoffer ging spelen, want dat zou haar nog bozer maken. Ze wist dat hij haar niet graag boos zag, maar op dit moment kon het haar allemaal niets schelen. Ze voelde zich vergeten en achtergesteld.

'Het zag er niet best uit. De details lijken afschuwelijk veel op de moord van gisteren. En we hebben nog niemand,' zei hij na een tijdje. Schuldbewust vervolgde hij: 'Het spijt me dat ik je zo lang heb laten wachten.'

Ze knikte en zweeg. Ze negeerde hem. Ze wist dat ze nu net deed als een klein kind, maar ze voelde zich afgedankt. Ze was met Mart getrouwd. Ze hadden samen vier kinderen ontvangen. Dan verdiende ze toch wel een beetje aandacht?

Mart was weer gaan liggen en had zich met zijn rug naar haar toe gekeerd. Blijkbaar was voor hem de zaak afgerond. Hier kon ze dus helemaal niet tegen! De haren op haar huid gingen overeind staan uit pure razernij. Hij had zijn excuses aangeboden en vond dat het nu goed was. Hadden mannen dan nooit door dat het niet over was na een simpel sorry?

Ze zuchtte geërgerd en zei, terwijl de afgunst duidelijk in haar stem te merken was: 'Mart, we moeten praten.'

Ondanks dat ze klokend van woede was, wilde ze niet gaan slapen voordat ze het hadden uitgepraat. Ze zag vanuit haar ooghoeken dat hij zich omdraaide en ook weer rechtop kwam zitten.

'Wat is er schat? Waar moeten we over praten?'

Als je nu zou zeggen dat hij naïef en onnozel was, dan was dat een understatement. Serieus, was hij hetgeen wat amper een minuut geleden was gebeurd nu alweer vergeten?

'Misschien moeten we het hebben over de tijd waarop jij thuiskomt? Het was maar een voorstel hoor, het is ook heel normaal dat je 's nachts om vier uur thuis komt en dan verwacht dat je vrouw dat allemaal doodgewoon vind.'

Ze hoorde hem zuchten. 'Jane, ik heb toch al gezegd dat het me speet.'

Nu was het haar beurt om te zuchten. 'Ja, maar hebben we dan al een oplossing gevonden?' beet ze hem toe.

'Schat, moet dat nu?' De ergernis klonk duidelijk in zijn stem door. Maar ze liet zich er niet door uit het veld slaan.

'Ja, anders doe je het morgen weer en dan zeg je dat het je spijt. Maar de dag erna doe je het weer en zeg je dat het je spijt. Maar de dag daar weer na doe je het weer en...'

'Ik snap het nu wel hoor!' onderbrak hij haar, schreeuwend met een fluisterstem.

'Oh, ik dacht anders dat je er moeite mee had,' zei ze met een houding die tegen het arrogante aanliep.