En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 25

~ Hoofdstuk 25 : Slapeloze nachten en een veranderde Mart (?) ~

POV – Jane, 9 maart

'Waar is hij?'

De vraag kwam er stamelend uit. Het meisje was bang deze vraag te stellen. Ze was bang voor het antwoord dat zou kunnen komen. Ze was bang voor alle mensen die haar aan zouden staren, wetend wat zij had gedaan. Ze had gisternacht geen oog dichtgedaan. De angst die ze voelde had haar hele lijf doortrokken. Zo erg dat ze nu stijf was en haar ledematen aanvoelden als lood. Gecombineerd met haar vette haar, de rode ogen van het huilen en het naar zweet stinkende shirt dat ze droeg zag ze eruit als een iemand die regelrecht vanaf de vuilnisbelt kwam. Was het maar zo. Dan had ze nog iets gehad om zich achter te verschuilen.

'Hij is niet op school.'

Het kwam binnen als een bom. Het meisje had dit antwoord verwacht, ze had zich er zelfs op ingesteld, maar blijkbaar was er in haar hart nog een sprankje hoop geweest voor het tegenovergestelde.

'Waarom niet?'

Het meisje kon zichzelf wel voor haar kop slaan om deze vraag. Natuurlijk wist ze wel waarom niet. Het was niet gek, helemaal niet zelfs. En dat maakte het alleen maar erger.

'Hij is nooit thuisgekomen gisteren.'

Jane schrok wakker. Wat had ze het heet! Zweet liep in de vorm van druppels van haar lijf. Gelijk sloeg ze het dekbed open en ging ze rechtop zitten. Verdwaasd door de slaap keek ze om zich heen. Ze was in hun slaapkamer, die van Mart en haar. De meubilering was karig, maar meer hadden ze ook niet nodig. Aan elke kant van het bed stond een nachtkastje, een grote kast stond tegen de wand tegenover hen en verder stond er nog een ladekast waar ze de overige spullen in bewaarden. Oh, en een spiegel kon natuurlijk niet ontbreken! Die stond in de hoek bij het rechthoekige raam omdat het licht daar zo goed was.

Ze keek op de klok die op het nachtkastje van Mart stond. Het was nog maar twee uur 's nachts. Ze had amper een uur geslapen. Jane slaakte een geïrriteerde zucht. Waarom kon ze nu niet gewoon slapen? Ze had een hekel aan dit soort nachten. Het soort waarvan je de volgende dag wakker werd en kon concluderen dat je helemaal niks aan je nacht had gehad en je ellendiger voelde dan ooit. Jammer genoeg kende Jane dit soort nachten maar al te goed. Ze legde zich terug neer op haar bed. Ze moest in ieder geval proberen zo veel mogelijk rust mee te pakken. Ze sloot haar ogen, hopend dat de slaap deze keer snel zou komen. Dit gebeurde en al na een half uur nam de slaap haar weer over.

'Is hij nu nog niet terecht?' vroeg het meisje de volgende dag. Opnieuw had ze niet kunnen slapen. Deze keer was het schuldgevoel dat haar van haar rust afhield. Ze wist dat ze verkeerd had gehandeld. Had ze het anders kunnen doen? Het was ook zo onverwacht gekomen. Ze had volkomen gereageerd volgens haar instinct. Was dat verkeerd?

'Nee, zijn moeder is helemaal de weg kwijt.'

Ook dat nog. Als de situatie anders was geweest had ze nu met haar ogen gerold. Maar dat kon ze nu niet maken. Zeker niet zij, het meisje. Nerveus wreef ze in haar handen. Haar lange nagels duwde ze in haar bleke huid. Een pijnscheut schoot door haar lijf. Het kon haar niet schelen. Ze moest boeten voor wat ze had gedaan.

'Maar de politie heeft hem nog niet gevonden?'

Een hopeloze poging. Ze hoopte wel op een positief antwoord, maar ze wist dat het slechts een vorm was waarmee ze zichzelf voor de gek hield. Natuurlijk had de politie hem nog niet gevonden. Als je niet gevonden wilde worden, was de politie wel de laatste die dit zou veranderen.