En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 34

~ Hoofdstuk 34 : Sommige mensen veranderen nooit. Jep, Mart is weer boos, wat een verassing, zeg ~

POV – Mart, 13 maart

Met zijn hand wreef hij over zijn gezicht terwijl hij naar de ingang van het politiebureau rende. Een menigte mensen had zich daar verzameld om te komen klagen over de moorden van de afgelopen twee weken. Ze vonden allemaal dat ze geen vooruitgang boekten en dat ze maar eens van hun luie gat moesten komen. Mart wist niet goed wat hij ermee aan moest. De kleine hoopjes mensen die hij aantrof op de PD's (plaats delict) kon hij nog wel aan. Maar dit, dit was te veel. Voor het politiebureau hadden zich alle familie en vrienden van de slachtoffers verzameld met daarbij nog een aantal mensen die zich ook graag bemoeiden met dingen die hen niks aangingen. Tel daar nog een hoop journalisten, uit op sensatie, bij op en dan kom je op een totaal van meer dan honderdtwintig mensen. Allemaal maar voor zijn werkplek. Allemaal uit op een woord van hem.

Jort was al een kwartier geleden naar voren vertrokken, maar Bram was Mart komen halen omdat Mart beter om kon gaan met publiek. Jort werd dan altijd een beetje zenuwachtig en vergat dan zijn hele woordenschat zodat hij dan maar voor zich uit staarde en een paar onsamenhangende woorden stamelde. Mart wist dikwijls op een diplomatieke manier iedereen de deur te wijzen en zo de rust weer te herstellen. Het enige probleem was dat hij daar niet van hield en vaak pisnijdig werd van al die mensen die niet begrepen dat een moordenaar zich niet aanbood op een presenteerblaadje.

Dat was trouwens een groot probleem. Mensen wisten niet hoe het echte werk in elkaar zat. Ze keken alleen op hun vrije avonden politieseries waarin de dader vaak diezelfde dag nog werd gevangen. Nou, zo werkte het dus niet. Big surprise. Moordenaars wilden niet gepakt worden en meestal stelden ze daarom ook alles in het werk om te voorkomen dat de politie hen te slim af zou zijn. Werkelijk, dat koste toch veel moeite om dit te bedenken! Zeker, hier moest je bij de politie voor werken om dit te kunnen snappen! Sarcasme vulde de lucht die Mart inademde.

Maar goed, inmiddels was hij bij de ingang aangekomen en verwelkomde een frisse voorjaarswind, samen met het kabaal van een schreeuwende menigte, zijn aanwezigheid. Hij raakte met zijn hand de schouder van Jort aan die zich naar hem toedraaide.

'Ze zijn nogal boos,' concludeerde Mart.

'Zeg dat wel ja, ze willen niet luisteren! Ik probeer ze al een kwartier duidelijk te maken dat we alles doen wat we kunnen om die man te pakken, maar het lijkt gewoon niet tot ze door te dringen!' zei Jort.

Zijn gezicht was bezweet en hij draaide ongemakkelijk heen en weer op zijn voeten. Mart wist dat Jort hier echt niet tegen kon. Jort werd hier niet, zoals hij, boos van, maar juist onzeker.

'Ik zal ze wel even tot stilte aanzetten,' zei Mart. In dit opzicht was hij soms best arrogant, als hij Jane moest geloven. Hij dacht, volgens haar, dat hij iedereen wel kon vertellen waar het op stond en dat ze dan als door een toverspreuk getroffen naar hem zouden luisteren. Jammer voor Jane was dit vaak ook zo.

'Hé!' riep hij, 'Houd allemaal eens je mond dicht! Wij kunnen jullie toch niet uitleggen wat we hebben gedaan als jullie overal doorheen tetteren!'

Een slanke man van middelbare leeftijd kwam naar voren. Zo op het eerste gezicht leek hij wel sympathiek. Hij reikte Mart zijn hand aan en stelde zich voor.

'Hallo, mijn naam is Dirk. Ik ben de vader van Jolie. We zijn hier omdat we graag willen weten hoe het ervoor staat. We willen graag dat degene die onze geliefden dit heeft aangedaan gepakt wordt.' Zijn stem was rustig en kalm. Hij wist wat hij moest zeggen en had een aangename intonatie.

'Dat begrijp ik,' zei Jort. 'De afgelopen tijd heb ik u dit ook proberen te vertellen.'

'Lulkoek!' klonk er uit de mensenmassa. Dit keer was het een vrouw die naar voren kwam. Mart herkende haar als Ruth, de moeder van Oona. 'Jij,' riep ze, terwijl ze naar Jort wees, 'jij lult maar wat! Je praatte je daarnet helemaal vast en we weten uiteindelijk nog steeds niets!'