En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 50

~ Hoofdstuk 50 : De code van William Jones en een hartje, dat Sarah niet ziet ~

POV – Jozua, 27 maart

'Sarah!'

Roepend viel Jozua alweer binnen bij Sarah. Weer zat ze op haar bed en staarde ze voor zich uit. Ze leek hem niet te hebben gehoord. Ook zag ze hem niet. Ze zat geheel in de droomwereld van haar eigen gedachten. Jozua zag een potlood naast haar liggen. In gedachten schudde hij zijn hoofd. Dat deed ze toch niet nog steeds!

'Sarah!' probeerde Jozua nog een keer, terwijl hij naast haar neer plofte. Het inzakken van het bed leek Sarah te merken en langzaam draaide ze haar hoofd naar hem toe.

'Wat doe jij weer hier?' vroeg ze hem. Een paar seconden later verscheen er ook een blik van verbazing, die Jozua bijna verwijtend overkwam, op haar gezicht. Jozua vond het niet zo leuk dat Sarah hun plan vergeten leek te zijn.

'Ik weet het! Ik weet de logica achter de codes!' riep Jozua enthousiast. Zijn ogen waren groot en glinsterden als twee grote diamanten. Jozua was zo blij dat hij het antwoord had gevonden!

'Wat bedoel je?' vroeg Sarah die, weer een paar seconden later, haar wenkbrauwen niet-begrijpend op trok. Jozua snapte er niks van. Sarah was zeker echt in een ander universum geweest.

'Ik weet wat er achter de sleutels zit!' verduidelijkte Jozua zich. 'Ik weet waarom de opeenvolging van juist deze cijfers super logisch is!'

Sarahs mondhoeken krulden op en een hoopvolle blik verscheen in haar ogen. Toch bleef haar hele uitdrukking berekenbaar, in staat om elk moment weer te veranderen naar die emotieloze plooi waar Jozua niet goed tegen kon. 'Vertel!'

'Kijk,' begon Jozua, 'we hebben hier te maken met de code van William Jones.'

'Van wie?' vroeg Sarah. Op haar gezicht was geen enkele emotie te bespeuren. Dat maakte Jozua onzeker en gaf hem het gevoel dat Sarah hem als een soort interviewer aan het ondervragen was. Maar optimistisch als hij was, bleef Jozua verrukt en vol energie gaf hij har antwoord.

'William Jones! Nooit van gehoord? Oh, wacht, laat ook maar, we hebben hier te maken met...' Jozua was even stil en keek Sarah diep in haar ogen. Met zijn handen deed hij alsof hij aan het trommelen was. 'Pi! Het antwoord is pi!'

Nog steeds snapte Sarah het niet. 'Wat?' vroeg ze.

'Pi! Sarah, zeg me niet dat opeens al je kennis als door een vergiet is weggesijpeld! Pi is dat getal waarmee we voor wiskunde de diameter van een cirkel berekenen!'

'Oh, ja, natuurlijk!' zei Sarah vlak. Even later leek ze zich te bedenken dat dit toch wel groot nieuws was en sprong ze op van het bed en plofte daarna weer neer. Ze leek, naar Jozua's mening, ineens veel meer ontspannen, alsof er een enorme last van haar schouders was gevallen.

'Zoals je weet is pi 3,1415926... en ga zo maar door. Kijk, als we de sleutels van de codes naast elkaar leggen krijgen we precies dat cijfer!'

'Maar waarom?' vroeg Sarah zich hardop af. Geïnteresseerd keek ze hem aan.

'Tja, dat is iets waar ik nog niet achter ben. Waarschijnlijk had de moordenaar iets met dit getal, wie weet is het wel een grote wiskundefanaat of zo. Maar goed, op zich maakt het niet heel veel uit dat we het niet weten. Waar het om gaat is dat we nu de logica achter deze getallen kennen.'

'Oké, wat nu?' vroeg Sarah. Jozua vond het hartstikke leuk dat Sarah meteen wilde over gaan tot actie, of, nou ja, tot een plan van actie, maar hij maande haar tot stilte.

'Rustig!' riep Jozua opgewonden. 'Dit is niet alles, erg is meer, er is nog iets veel leukers!'

Je zou kunnen stellen dat Jozua iets te enthousiast was gegeven de situatie; de dood van zeven mensen, maar dat deed er voor hem nu even niet toe. Wat hem zo blij maakte was ten eerste, de aanwezigheid van Sarah. Daar werd hij altijd vrolijk van. En ten tweede, had Jozua een groot raadsel opgelost, iets dat hem meer dan gelukkig had gemaakt.