En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 40

~ Hoofdstuk 40 : Tot zo, meteen ~

POV – Jort, 22 maart

'Hoi! Ik ben weer thuis!' riep Jort terwijl hij de deur achter zich in het slot liet vallen en zich van zijn jas ontdeed. De heerlijke geur van pas gebraden vlees drong zijn neus binnen en hij sloot voor een moment zijn ogen.

Heel de dag waren ze bezig geweest met het ondervragen van zowat iedereen die op een straal van een kilometer van het huis van Nathalie, waar ze was gevonden, woonde. Jort was ervan overtuigd dat dit een goede manier van onderzoek doen kon zijn als mensen eens uit hun ogen zouden gaan kijken en zouden observeren wat er om hen heen gebeurde. Het enige wat iedereen die ze hadden gesproken kon zeggen was dat hen niks was opgevallen en alles er hetzelfde uit had gezien. Verder kwamen ze niet. Alleen dat. Maar natuurlijk werden hij en Mart daarna wel aan een vragenvuur van hun kant onderworpen. Ze wilden allemaal wel graag weten wat er nu werkelijk aan de hand was en of het weer een van de Disneymoorden was geweest, zoals de media het hele gebeuren had genoemd.

Hij zuchtte. Jort liep de kamer binnen en zag dat Maud en Jade al aan tafel zaten. Hij lachte naar hen en gaf hen beiden een aai over hun hoofd.

'Hoe was het?' vroeg Marije, opkijkend van de pan waar ze met de stamper in aan het stampen was.

Jorts oog viel op de watermeloen die op het aanrecht lag en glimlachte. Al weken zeurde Maud om watermeloen en Marije had blijkbaar eindelijk toegegeven en er één gekocht.

'Hetzelfde als altijd,' antwoordde Jort. Marije wist dan wel wat hij bedoelde. Dat was het fijne aan haar, ze waren aan elkaar gewend en begrepen elkaar al voordat de ander uitgesproken was.

'Nou, dan hoop ik dat dit eten je een beetje op kan vrolijken. Je ziet er uitgeput uit,' zei ze.

'En bedankt,' grijnsde Jort. 'Ook fijn om te weten, natuurlijk.'

Marije lachte en haar ogen straalden als de zon. Prachtige, mooie ogen had ze, vond Jort. Zo vol van levenskracht. Dat maakte haar zo sterk, ze ging altijd met grote moed door, ook als de situatie er belabberd uitzag.

'Ja, weet je, ik wilde niet tegen je liegen. Ik bedoel, je moet de waarheid maar onder ogen komen,' zei ze speels.

'Nee, natuurlijk, helemaal mee eens, hoor,' zei Jort, de grijns nog steeds op zijn gezicht dragend, 'zal ik over jou ook een boekje open doen, mijn schat?'

'Over mij valt niks te zeggen, dus ik weet niet waar je dat vandaan zou moeten halen,' grapte Marije.

Jort vond hij fijn om weer thuis te zijn. De warme sfeer verwelkomde hem in deze tijd van koud weer en nog koudere en vreselijkere omstandigheden. Hij nam plaats op de stoel aan de gedekte tafel, naast Maud en tegenover Marije, waarnaast Jade zat.

'En, hoe was jouw dag op school?' vroeg hij aan zijn dochter die sinds december naar school ging. Sindsdien was het alleen maar feest geweest, volgens Maud. Ze had het onwijs goed naar haar zin en maakte, naar eigen zeggen, veel "viendjes", want het uitspreken van de letter "r" ging haar nog niet helemaal goed af.

Maud antwoordde dat het leuk was en begon een heel verhaal over wat ze die dag allemaal had gedaan en met wie. Ze had in de pauze in de zandbak gespeeld, met Sophie en Carlijn. Ook had ze werkjes gemaakt die op school werden opgehangen. De werkjes van een tijdje terug had ze vandaag mee naar huis gekregen. Maud wilde al opstaan om ze te gaan halen om ze te laten zien, maar Marije hield haar tegen.

'Blijven zitten, we gaan nu eten. Na het eten kun je alles aan papa laten zien.'

Tegenstribbelend nam Maud weer plaats op haar stoel. Ze aten andijviestamppot met spekjes, iets dat Jort zelf erg lekker vond. De maaltijd verliep verder rustig. Ze praatten wat, maar het grootste gedeelte van de tijd was hij bezig ervoor te zorgen dat Maud haar bord leeg at en was Marije Jade aan het voeren.