En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 14

~ Hoofdstuk 14: Een sterke muur ~

POV – Jort, 4 maart

'Daar zitten we dan,' zei hij zuchtend. Hij keek naar de man die tegenover hem zat. Micha Vos. Het was een jonge man van een jaar of dertig. Zijn ravenzwarte viel slordig om zijn hoofd. Zijn even zwarte ogen waren op hem gericht. Hij droeg een spijkerbroek met daarop een wijnrood T-shirt. Hij was benieuwd hoeveel ze los zouden kunnen krijgen. Gewoonlijk moest je iemand eerst een beetje paaien en hem uit zijn schelp lokken. Vandaag zou hij hiervoor een niet eerder gebruikte techniek proberen. Hij zou hem onzin gaan vragen, maar wel bruikbare onzin.

Hij boog zich voorover. 'Micha, we willen je een paar vragen stellen,' zei hij, duidelijk de naam van de man tegenover hem benadrukkend. 'Je bent vrij te zwijgen, alles wat je zegt kan tegen je worden gebruikt. Wel is dit je kans ons van je onschuld te overtuigen, want-'

Hij werd afgekapt door Micha die met zijn hand op de tafel sloeg. 'Dat weet ik allemaal allang. Mag ik weten waarom ik hier ben. Voor zover ik weet heb ik niks gedaan wat door jullie verboden was.'

Hij hoorde Mart naast zich snuiven. Zijn gezicht stond op onweer. Hij was weer lekker snel gepikeerd, zoals altijd. 'Jongen, natuurlijk weet je waarom je hier bent. Doe niet alsof je dom bent,' riep Mart, niet proberend de woede in zijn stem te verbergen.

Micha schudde zijn hoofd en richtte zich tot hem. 'Is hij altijd zo? Volgens mij gaat hij bevooroordeeld dit verhoor in. Ik denk dat dat niet goed is. Weten ze hier wel dat hij zo agressief is? Agressiviteit is toch niet zo'n goede kwaliteit voor een politieagent of heb ik het hier fout?'

'WIJ stellen hier de vragen!' schreeuwde Mart uit voordat Micha verder kon gaan.

'Nu, laten we rustig beginnen. Wat is je favoriete sprookje?' zei hij snel om de spanning te breken.

Micha keek hem ongelovig aan. 'Zit ik hier op het politiebureau of zitten we met z'n allen gezellig aan de koffie?'

'Antwoord,' zei Mart nors.

'Oké, oké, rustig man! Het was alleen een vraag die ik niet had verwacht,' zei Micha, verontschuldigend met zijn handen zwaaiend. 'De vorige keer waren de vragen niet zo... hoe zal ik het zeggen... gezellig,' zei hij, een strakke blik op hem werpend. 'Maar goed, mijn favoriete sprookje... Grappige vraag, hier heb ik nog nooit over nagedacht.' Hij leunde achterover en vouwde zijn handen achter zijn hoofd voordat hij weer begon te praten. 'Ik denk dat ik dan toch voor Alladin moet kiezen. Hij kan alles maken en krijgt de prinses als cadeau toe! Dat lijkt mij ook wel leuk,' zei hij terwijl een grijns zijn gezicht sierde. 'Willen jullie nu mijn lievelingseten weten? Of mijn lievelingskleur? Nee, ik weet nog iets beters! Mijn lievelingsdier! Nou ik denk dat ik dan moet kiezen voor de-'

'Stop,' kapte Mart hem af.

Hij moest voorkomen dat Mart meer ging praten. Dit zou allemaal in de verkeerde richting werken. Het is nooit handig een verdachte boos te maken. Dan sluit hij op een gegeven moment zijn mond en krijg je er niks meer uit. 'Eh, zou je liever schoonmaakmiddel hebben of een stofzuiger,' zei hij daarom aarzelend.

Micha trok een wenkbrauw op. Dat kon hij volkomen begrijpen. De vragen die hij stelde sloegen nergens op. Het was bedoeld als een truc Micha uit te lokken. Het was de bedoeling dat Micha zich veilig zou gaan voelen en de vragen die hierna zouden komen daarom ook zou beantwoorden. Hij hoopte dat het zou lukken en dat hij de waarheid zou spreken. Want dat wist je nooit. Hij had meer dan eens iemand tegenover zich gehad dit glashard kon liegen. Zelfs als al het bewijs in hun richting wees.

Hij hoorde Mart naast zich kuchen, een sein aan Micha dat hij snel moest gaan praten wilde hij niet weer iets naar zijn hoofd geslingerd krijgen.