En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 37

       

~ Hoofdstuk 37 : Een Disneyfilm kan veel ontketenen ~

POV – Sarah, 21 maart

'Mam,' begon Sarah met een gefronst voorhoofd, 'hoe zat het nu met die laatste moord? Ik bedoel, ze heette Hanne, was getrouwd en had twee kinderen, maar wat was er nog meer? Ik weet zeker dat Mart meer over haar te weten is gekomen.'

Sarah was net thuisgekomen uit school en had net de grond naast de eettafel benoemd tot nieuwe rentmeester van haar schooltas. Jozua was vandaag weer naar haar toegekomen. Hij had haar weer verteld dat hij zich zorgen om haar maakte. Onzin natuurlijk. Het ging goed met Sarah, beter dan ooit, vond ze zelf. En dat had ze hem ook verteld. Hij moest ophoepelen met zijn gezeik over een soort geest die door de school zweefde met de naam Sarah. Zij was geen geest, nee, zij was een weldenkend mens. De blik die hij beschreef als het wit weggetrokken aangezicht van een masker van huid zonder inhoud, zonder menselijke emotie, had hij er met een blik naar de grond aan toegevoegd, was de blik waar ze trots op was. Als ze die blik, zelf noemde ze het liever een uitdrukkingloze burcht, droeg was ze aan het nadenken en niemand wist waarover, want dat was aan haar gezicht niet te zien. Maar, om terug te komen in de realiteit en het doel van dit gesprek, Sarah wilde meer informatie. Ze wist dat ze nu te weinig wist van de laatste moord om fatsoenlijk mee te kunnen werken. Daarom had ze besloten haar moeder uit te horen. Ze wist dat haar vader vrijwel alles met Jane besprak. Zelfs als het zijn plan niet was, wist haar moeder nog alle informatie uit Mart te trekken. Nu hoopte Sarah dat zij hetzelfde bij haar moeder kon doen.

Jane wreef met haar hand over haar pols. Ze keek bedenkelijk. 'Ten eerste, hoe weet je dat? En ten tweede, waarom wil je dit weten?'

Sarah zuchtte licht en sloeg haar ogen op om haar moeder aan te kijken. 'Ik heb oren, ik hoor dingen, weet u. En verder, om dezelfde reden als u. Ik wil ook weten waar mijn vader heel de tijd mee bezig is. Ik ben niet dom, dit is groot. Ik wil weten hoe de vork in de steel zit,' zei ze met samengeknepen ogen.

Jane rolde met haar ogen. 'Ik wil het hier niet over hebben.' Haar moeder draaide zich om naar het aanrecht van de keuken zodat ze Sarah niet meer aankeek. Jane begon met het snijden van de groenten voor het eten voor die avond.

Sarah kneep haar ogen nog verder tot spleetjes en keek Jane onderzoekend aan. 'Er is iets bijzonders met Hanne.'

'Waarom denk je dat?' vroeg Jane verbaasd die zich abrupt naar haar dochter toedraaide en haar met grote ogen aankeek.

'Lichaamstaal. Er is iets, iets bijzonders, anders zou u nooit zo doen,' zei Sarah.

Jane zuchtte en slikte hoorbaar. Sarah wist dat ze had gewonnen. 'Hanne is familie van Haaksema. Nou, nu weet je het,' verzuchtte haar moeder. Het was Sarah niet ontgaan dat Jane haar blik had ontweken. Er was meer, maar ze besloot dat te laten rusten en zich nu te focussen op het stukje informatie dat ze zojuist had ontvangen.

Sarah besloot haar reactie overdreven te laten lijken. Haar ogen werden groot en haar mond viel open. Dit was allemaal niet nodig, maar het gaf wel een mooi dramatisch effect, vond ze. 'Serieus? Weten ze dat Mart op de zaak zit?'

Sommige mensen zouden zich afvragen waarom Sarah haar vader geen papa meer noemde. Het antwoord op die vraag was simpel. Sarah noemde haar vader, soms haar vader, want dat was hij. En anders zei ze Mart, omdat dat zijn naam was. Ze wilde geen emotioneel geladen naam zoals papa gebruiken, omdat dat niet meer bij haar paste. Ze was in de afgelopen tijd koud geworden voor alles dat met hartstocht en warmte te maken had. Een naam die alles behalve gevoelloos was gebruiken, paste niet in het plaatje.

'Geen idee, ik houd me niet meer bezig met hun bezigheden,' zei Jane verontschuldigend. Jane bleef met haar hoofd schudden, zelfs toen ze de zin allang had uitgesproken en Sarah opzettelijk niets zei om te kijken hoe haar moeder zou reageren. Wat bleek? Haar moeder merkte de stilte die steeds langer duurde en daardoor ongemakkelijk werd niet eens. Ze zat in een soort trance die vergelijkbaar was met die van Sarah als die zich heel diep in haar deken van gedachten had teruggetrokken.